24~

‘Belle. Je moet weten dat het me heel erg spijt. Alles wat ik heb gedaan om je te kwetsen, het was echt niet mijn bedoeling. Je moet echt weten dat het me spijt.’ Hij wiebelt van zijn ene op zijn andere been. Nerveus dus. Zijn ogen smeken me om de woorden “ik vergeef je” uit te spreken. Maar zover was ik nog niet. Zijn timing om precies nú zijn excuses aan te bieden is verdacht. Net nu mijn leven in duizend stukjes valt. Mede dankzij hem. ‘Ik hoorde dat-‘ ‘Oh, vandaar dat je opeens je excuses aanbied? Uit medelijden? Nou sorry Prince Charming, die hoef ik niet.’ Ugh BELLE! Je noemde hem Prince Charming! Dat verdient hij niet. William overrompelt me als hij opeens zijn armen om me heen slaat en me in een knuffel trekt. Ik wurmel me uit zijn houtgreep en kijk hem verontwaardigd aan. ‘Belle. Ik weet dat ik nooit goed genoeg voor je kan zijn. Jij verdient de echte Prince Charming.’ Hij loopt langs me heen en drukt een klein kusje op mijn inmiddels rood gloeiende wang. Tot mijn ergernis voel ik kriebels in mijn buik. Hou op Belle. Focus.

‘Gaat het?’ Hoor ik de bekende stem van Monroe achter me. Ik draai me om en haal mijn schouders op. ‘Wat zei hij?’ Weer haal ik mijn schouders op. ‘Wil je erover praten?’ Nogmaals haal ik mijn schouders op. ‘Nee dus.’ Mompelt Monroe terwijl hij zich omdraait. ‘Nee, wacht.’ Ik grijp naar zijn arm maar mis hem net. Toch draait Monroe zich om, zoals altijd één wenkbrauw omhoog. Ik zucht. ‘Hij bood, zoals verwacht, zijn excuses aan.’ Begin ik. ‘Maar de timing was gewoon te raar. Net nu dit,’ ik maak een wild gebaar met mijn handen, ‘allemaal gebeurt. Toen zei hij dat hij nooit genoeg voor mij zou kunnen zijn en dat ik beter verdien. Wat een lef heeft die gozer.’ Het laatste mompel ik. ‘Hij heeft wel gelijk. Je verdient beter dan die klojo.’ Grijnst Monroe. Ik rol met mijn ogen en loop een stukje naar hem toe. Ik haak mijn arm door de zijne en samen lopen we weer terug naar ons tafeltje. ‘Goed waar waren we ook al weer?’ Vraag ik als we weer zitten. ‘De taakverdeling. Jij drie en ik één toch?’