* Hoofdstuk 31

-Jonah’s pov-

Vandaag gaan officiële Spelen beginnen. Met een afwezige blik loop ik naar huis toe. Ik merk dat mensen me met meelevende blikken nakijken. Ik vang zelfs gedeelten van gesprekken op. “Ik heb het met die jongen te doen. Eerst zijn zusje en zijn broertje heeft ook niet lang meer.” of “Het is jammer dat Silber de Arena in moet. Dit had niemand verwacht. Het was zo’n aardige meid.” Ja, iedereen kon het met Silber vinden. Iedereen vond haar aardig. Maar dat betekend nog niet dat ze ten dode opgeschreven is. Ik weet dat ze goed is met zwaarden en messen dus ze heeft een kans maar terwijl ik dat denk, realiseer ik me dat er 24 mensen in de arena staan die erop gebrand zijn om als enige eruit te komen. Voor ik het weet, sta ik al voor de deur van mevrouw Jenkins en klop ik aan. De deur wordt verbazend genoeg door Michaël open gedaan en zodra hij mij ziet, strekt hij zijn armpjes naar me uit. hij weet wat voor dag het is en hij weet wat er gaat gebeuren. “Mevrouw Jenkins, ik neem Michaël mee.” “Is goed jongen. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd.” Ik bedank haar, doe de deur weer dicht en loop naar ons eigen huis. Ik heb al genoeg eten verzameld voor de komende tijd want ik ben niet van plan om te werken zolang de Spelen er zijn. mijn collega’s hebben er wel begrip voor. Voordat ik de deur opendoe, zet ik Michaël op de grond neer en zodra de deur open is, rent hij, of eerder waggelt hij, naar zijn speelgoedauto. Ik grinnik even om zijn uitdrukking en sluit dan de deur. Op de grond zie ik een velletje papier liggen en ik pak het op. Het is een envelop, aan ons geadresseerd. Ik open hem en als de brief uitgevouwen is, merk ik meteen aan het handschrift dat hij van Silber komt. “Michaël, we hebben een brief van je grote zus. Zal ik hem voorlezen?” Terwijl hij hevig met zijn hoofd knikt, klimt hij zelf onhandig op een stoel. Ik begin te lezen met spraak en gebaren:


Lieve Jonah en natuurlijk ook lieve Michaël,

Ik zit nu op een heerlijk comfortabel bed in een superdeluxe penthouse deze brief naar jullie te schrijven. Het Capitool is weerzinwekkend, het eten is er heerlijk. Toch heb ik liever het leven in District 12 dan een leven hier. In 12 heb ik vrienden en mijn twee lieve broers nog. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat daar. Hier valt het ook wel mee tot nu toe. De parade, de training en de interviews gingen op zich best goed. Peeta en Katniss zijn erg aardig voor me. Declan ik gemeen tegen me, maar dat is hij altijd. Effie is vooral bloedirritant en Cinna, mijn stylist, is normaal en realistisch, iets wat zeer verbazend is voor iemand uit het Capitool. Morgen is het zover. Dan sta ik in de Arena. Dan ben ik aan het vechten voor mijn leven met maar één gedachte: ik moet naar huis. Ik ga winnen, voor jullie. Natuurlijk weet ik niet of dat gaat lukken ook al doe ik mijn best. Oh… voor ik het vergeet, ik heb een meisje is het Capitool ontmoet en ik denk dat Michaël haar wel aardig zou vinden. Ze heet Melrose en ze heeft me een zakje met rooskristallen gegeven. Jullie weten wel wat dat is denk ik. Ze zeggen dat ze je wensen laten uitkomen. Ik wens elke dag dat jullie veilig zullen zijn en dat ik thuiskom. Elke avond kijk ik naar de sterren en dan denk ik aan jullie. Elke avond huil ik omdat ik denk aan jullie. Blijf sterk en hoop. Ik zal mijn best doen om te winnen. En voor Michaël, ik hoop dat je vrolijk door blijft waggelen terwijl ik hier zit. Er ligt een nieuwe auto voor je klaar in de kledingkast. Die was bedoeld voor als ik weer thuis was. Speel ze. Voor Jonah, zorg goed voor hem en voor jezelf. Ik hou van jullie met heel mijn hart.
Heel veel liefs,
Silber

Zodra ik opkijk, zie ik dat er in Michaëls ogen tranen beginnen te komen. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Hij heeft het ook niet makkelijk. “Silly weg.” Zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan. Dit is de eerste keer dat hij praat. “Ja, Silly weg. Maar we kunnen haar nog zien.” Zijn gezicht klaart op. Ik doe de oude, krakkemikkige televisie aan en neem mijn kleine broertje op schoot. Silber had gelijk. Ze deed het goed op de parade. Ze trok de aandacht en was oogverblindend mooi. Haar 10,5 met de training. En het interview deed ze alsof ze niks anders gewend was. Niemand kan haar over het hoofd zien. Doen ze dat wel, dan zijn ze blind. Een sprankje hoop baant zich een weg door mijn lichaam als ik haar met de samenvatting van de voorbereidende Spelen zie. En dan gaan ze over naar het aftellen. Silber staat op het platform. Ze ziet er fit uit. Michaël wijst naar de tv als ze in beeld komt. “Silly leeft. Silly sterk.” Silly leeft, ja, maar voor hoelang nog? Dan gaat de gong. Even lijkt het erop dat ze zich in het bloedbad wil mengen maar zodra ze een rugtas vast heeft, rent ze de tegenovergestelde richting in. Als ze verdwenen is, is de rest nog hard bezig met vechten om spullen en voedsel bij de Hoorn des Overvloeds. Het eerste gedeelte heeft ze gehad. De kansen zijn een stukje meer in haar voordeel.