Modderstroom

Het bos werd modderiger met elke stap die zij zetten. Ze waren muisstil, want anders zouden de snorks hen horen. En opgegeten worden door snorks stond niet op het plan. Het zou niet echt helpen.
Doorns krasten langs hun armen. Emily vloekte in zichzelf toen zij het rode spoor over haar armen zag lopen. Het zat nu al vol zand en stof, dat ging vast ontsteken. Hadden ze niet wat EHBO-spullen mee kunnen nemen van Melanies huis? Ze moest zichzelf eraan herinneren waarom ze hier was. Het ging om Denise terug vinden. En die twee idioten die zelfstandig het bos in gingen om Denise te redden.
Maar Denise was natuurlijk op eigen houtje ontsnapt omdat zij dacht dat meneer de Bruin een of andere kettingmoordenaar was. Dus er liepen twee groepen te verdwalen die allebei gevonden moesten worden. De modder drong door Emily's laarzen. Bah! Dat droombos had zij zich wel wat anders voorgesteld. Meer bloemetjes en elfjes, minder modder en snorks. Denise had dit bedacht. Volgende keer werd het mooi Emily's droombos, als zij weer iemand moest redden van droommonsters.
Goed, ze moesten maar snel dat kasteel tegen komen. Meneer de Bruin had vast eten klaar staan. In elk geval, dat hoopte zij, want haar maag rommelde. Ze hoorde hem grommen. Het klonk wel erg luid. Oh, nee, dat waren de snorks!
Een modder rivier liep dwars over het pad. Er was een diepe gleuf uitgesleten waar de modder langs rende. Fijn. Als zij zou springen, zouden de snorks haar harde landing vast houden. Als zij dat niet hoorden, dan hoorden zij vast wel haar gegil als zij in de glibberige afgrond stortte. Aarzelend keek zij van Olivier naar Melanie. Dit kon niet de enige weg zijn. Oliviers ogen veraadden niks. Hij knikte alleen maar, alsof hij haar voor liet gaan. Emily stapte dichter naar de rand. Hoe diep zal het zijn? Die modder gaf geen enkele hint vrij. Ze volgde de modder naar de overkant. Het was ongeveer 5... 7 meter 20. Wacht, moest zij daarover spríngen? Die waren zeker zot.
Olivier zag hoe nerveus Emily naar de stromende modder staarde. Hij kon het niet helpen te lachen. Melanie stootte hem aan. Het lachen stopte onmiddelijk. Dat gelach van hem kon de snorks aantrekken. Behulpzaam reikte Olivier een liaan uit aan de nog altijd panisch kijkende Emily.
Die liaan zag er ook niet al te stevig uit. Twijfelend pakte Emily hem aan. Ze trok er twee keer aan. Geen gekraak, hij bleef heel. Dit was dus de beste kans die zij ging krijgen.