Deel Twee || Zeven

In het ziekenhuis liepen we meteen naar de kamer van Louise. De dokter deed niet moeilijk; we mochten met zijn drieën naar binnen. Verwachtingsvol keken we hem aan en hij schraapte zijn keel.
"Haar toestand is nog steeds beroerd. Maar het gaat beter. De overlevingskans is gestegen met 3%."
Mijn mond viel open. De kans was 1 op 5 dat ze overleefde!
"Deze vooruitgang is verbazingwekkend snel, al helemaal voor zo'n klein meisje. Je mag trots op haar zijn dat ze zo sterk is. Als ze zo door blijft gaan, zullen we haar over zes weken uit haar coma kunnen halen zonder gevaar voor haar leven."
Dat was waar ook. Ze werd in een kunstmatige coma gehouden, zodat ze niet meteen dood was.
Ik kon een verheugd kreetje niet onderdrukken. Louise zou wakker worden, dat kon haast niet anders!
"Is er iets dat wij kunnen doen?" vroeg Evanna. De dokter knikte.
"Praat tegen haar. Vertrouwde stemmen zouden bij haar binnen kunnen dringen, en dat houdt haar bezig. Ze zal waarschijnlijk niet kunnen horen wát je zegt, alleen al het stemgeluid is genoeg."
Ik vloog overeind uit de stoel en viel de dokter om de hals.
"Dank u wel," fluisterde ik glimlachend. Tranen van blijdschap sprongen in mijn ogen. "Dank u wel."
De dokter verstijfde even, maar gaf toen een geruststellend klopje op mijn rug. Ik liet hem los en hij liet ons alleen met Louise.
"Ze gaat dit overleven," zei ik, en ik keek met betraande en hoopvolle ogen op naar Harry en Evanna. "Toch?"
Ze grijnsden breed en knikten, alvorens me om de hals te vliegen voor een groepsknuffel.

Na een half uur lang te babbelen tegen Louise (Harry half in het Engels, want dat was makkelijker en het maakte toch niet uit, zijn stem was vertrouwd genoeg), was het toch tijd om door te gaan naar de notaris. Het was al half twaalf, en om twaalf uur had Evanna het gesprek voor me geregeld. Ik nam afscheid van Louise en drukte een kus op haar voorhoofd, met de belofte morgen terug te komen.
Eenmaal weer op de fiets zwegen we alledrie. Ik dacht na over gister en vandaag. Het was vreemd om te bedenken dat ik achttien was. Zo voelde ik me helemaal niet. Maar wat nog vreemder was, was dat dit allemaal gister gebeurd was. Het voelde alsof er al weken voorbij waren. En dan Louise. Gister dacht ik nog dat zij het ook niet zou overleven.
Dat deed me ergens aan denken.
"Harry?" zei ik.
"Wat is er?" vroeg hij. Ik glimlachte naar hem.
"Dank je dat je me gister niet hebt laten gaan."
"Geloof me, al had ik het gewild, ik had je niet kúnnen laten gaan." Hij glimlachte terug.
"Oké tortelduifjes, we zijn er," moest Evanna het moment verpesten. Ik wilde een opmerking maken over het tortelduifjes-gedeelte, maar een brok in mijn keel weerhield me ervan. We waren bij de notaris. Hier kreeg ik te horen wat er in mijn ouders' testamenten stond. Of ik een erfenis kreeg, wie er voor mij en Louise zou zorgen, waar we zouden wonen.
Ik slikte de brok weg, en met Evanna links van me een haar hand in de mijne en Harry rechts van me met zijn arm door die van mij, liepen we gezamenlijk het gebouw binnen.


----

Ik wilde nog heel even zeggen: HELLEEEUW NIEUWE ABO'S!! Heel erg bedankt voor het abo-zijn, het betekent echt veel voor me.
Maar, aangezien ik nu dus 24 abo's heb en nog steeds weinig tot geen reacties (wat vrij demotiverend werkt, echt waar), ga ik heel even gemeen zijn (SORRY!)
Ik wil drie reacties en vijf kudo's voor het volgende stukje.
Het is niet veel, en met zijn 24'en moet het wel lukken, toch? (: