The Story of Moon deel 27

Moon deel 27.

Mijn rots, mijn rots, mijn rots. Steeds galmde de zin opnieuw door mijn hoofd. Ik zakte door mijn kniën. Hij legde een troostende hand op mijn schouder, en fluisterde trootswoordjes in mijn oor. "Het is alleen maar om dit voor altijd achter ons te laten." fluisterde hij, en wiegde me zachtjes heen en weer. "Ik weet het" mompelde ik. Hij ging op de rand van de rots zitten, hij trok me mee, zodat we met onze benen bungelend van de rots zaten. "Maar hoebedoel je achter ons laten?" "Nou, we weten niet hoe lang we het hier nog vol gaan houden." "Hoebedoel je!" riep ik gefrustreerd. "Moeten we hier weg? Wat doe ik met Dana, met mijn moeder, en mijn oude leven" krijste ik. Hij legde een vinger op mijn lippen en streek langzaam om de omlijning van mijn mond. "Dat zeg ik helemaal niet, maar ooit word het tijd. En ik weet niet waneer." er liep een traan over mijn wang. Hoe kon hij nou denken dat ik mijn oude leven hier achter zou laten? "Ik kan het niet." "Wat niet?" fluisterde hij terwijl hij mijn verdwaalde haarpluk achter mijn oor stopte. " Ik zou mijn leven hier nooit achter kunnen laten " "Toch zou het moeten " ik stond op. Hij volgde mijn beweging en nam mijn gezicht in zijn handen. "Ik hou van je" zei hij, en zonder op antwoord te wachten, drukte hij een lange zoen op mijn lippen. "Zullen we een stukje rennen?" vroeg hij toen hij gestopt was met de lange kus. "Natuurlijk, ik zou wel willen transformeren, maar ik weet niet waarover ik boos zou moeten worden."fluisterde ik met een blos op mijn gezicht. " Ik help je wel. " nogmaals tilde hij me op zijn rug, zonder dat ik kon protesteren, en lied me binnen een seconde alweer van zijn rug glijden. Het strand, was nu nog steeds verlaten, ookal was het al midden lente. "Dana" fluisterde hij. Ik keek met grote ogen om me heen, maar zag niks. "Nee gek, denk aan Dana. Je wilt het goed maken toch? Volgens mij ben je wel een beetje boos op haar." zei hij, op zijn kalme toon. "Ja oké, ik ga me concentreren oke." Hij bleef me schaapachtig aan kijken. "Ik draai me om, anders kan ik me niet concentreren." zei ik en rolde met mijn ogen. Ik draaide me om, en zette mijn vingers op mijn slaap. Het gemene duiveltje in me, kwam ter sprake. "Moonie, waarom heeft die vervelende Dana je bedrogen? Waarom heeft ze je in de steek gelaten? Jij vertrouwt haar niet, en dat is jouw schuld! Jij bent gemeen, tegen iedereen waartegen je liegt." er gleed een traan over mijn wang, ik was al behoorlijk overstuur door de gemene stem in mijn hoofd. Ik was al heftig aan het schudden. De stem ging verder. "Moonie" begon hij opnieuw." Je bedriegt, je bent een bedrieger. Je bent vals, je vertrouwt je eigen beste vriendin niet eens. De enige in je wereld is Aron. En wat als het weer fout gaat? Wat ga je dan doen!" schreeuwde de stem. Ik was bijna bij mijn kookpunt "Moonie, je zult nooit meer gelukkig zijn NOOIT!" het laatste woord schreeuwde ik uit. En voelde een grom door mijn lichaam gaan. Ik begon te hijgen, zoals ik nog nooit had gedaan. Er kwam een dreigendere grom uit mijn keel, en voor ik het wist ontplofde ik. Ik draaide me om en zag Aron staan. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik stoof op hem af. Ik was zo hard aan het grommen, dat ik mijn eigen hardslag niet hoorde. Ik lag boven op Aron. Ik liet me tanden zien. Weer kwam het woeste gebrom vanuit mijn borstkas. Aron keek verschrikt, hij trok zijn gezicht weer in de plooi, en zette zijn ijsharde greep op mijn bek. "Moon niet doen!" beval hij. Ik stapte van hem af, en ging automatisch op mijn zij liggen. Toen werd alles weer duidelijk voor mijn ogen. Ik had Aron bijna vermoord! De woede verdween en Aron liet mijn bek los. "Wat deed jij nou." ik transformeerde snel terug - ik kon nu zonder flauw te vallen transformeren, waar ik overigens heel blij mee was. "Ik-ik weet het niet, alles werd wazig voor mijn ogen en-" Aron liet me niet uitpraten en knuffelde me in zijn sterke greep - waar ik nu wel gewend aan was omdat ik zelf ook erg sterk was - Hij keek op en ik zag de zonsondergang bij de horizon. "Je moet gaan, Sky wacht" hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en verdween. Ik snelde terug naar mijn huis en nam een douche, ondanks dat de warme stralen mijn lichaam verwarmde, voelde ik nauwelijks iets. Mijn buik gierde het uit van de spanning. Ik had bijna Aron vermoord. Hoe kon ik! Ik zou een monster blijven, heel mijn leven. Maar dat het zo zou gaan, had ik nooit gedacht. Ik stormde mijn kamer binnen met mijn roze badjas en mijn pantoffels en deed mijn haar en make-up.Ik liep naar mijn kledingkast en trok er een zwarte jeans en rood topje met zwarte vest uit. Ik trok mijn uggs uit de la en rende naar beneden. "Mam vind je het goed als iemand mee eet vandaag? " "Nee hoor. Wie komt er dan" "Een meisje uit oma's buurt, ik heb haar leren kennen, we hebben heel veel gemeen." zei ik en glimlachte. "Vooruit dan." zei mijn moeder lachend. Ik gaf haar een knuffel en rende weer naar boven. Sky kwam om acht uur en het was pas zes uur. Ik bedacht me dat ik nog langs Dana moest om alles uit te leggen. "Mam, ben even langs Dana" zei ik. "Maar Mo-" ik hoorde de rest niet meer en spurtte de deur uit. Ik pakte mijn sleutel uit mijn zak en stak de sleutel in het slot. Ik hoorde de scooter onder me tot leven komen en reed weg. Onderweg bedacht ik wat ik zou gaan zeggen. Ik zette mijn scooter bij haar op de oprit en gaf een blik op Arons lege huis. Hij stond bij het raam, hij had vast al van ver gehoord dat ik aankwam. Ik zwaaide opgetogen. Ik hoorde hem net grinneken, hij zwaaide terug, en bleef me lang aankijken. Ik liet zijn blik los en concentreerde me op wat ik zou gaan zeggen. Ik liep naar haar voordeur en belde aan. De deur ging langzaam open en ik zag de moeder van Dana. "Hallo mevrouw Mcfay. Is Dana thuis" "Hai Moon! Lieverd - ze gaf me een kus op de wang. - ik zal haar even roepen." ze draaide zich om en liep naar het trapgat. "Danie! Bezoek voor je" schreeuwde ze. Ik hoorde wat gemompel. "Ze komt eraan." ze schonk me een warme glimlach en liep weg. De moeder van Dana, was weliswaar mijn tweede moeder. Ze had lang blond haar toch haar onderrug, een mooi paar blauwe ogen met een zwart blauw randje erom heen. Ze droeg een witte blouse, met een zwarte rok en hakken eronder. Ze is advocaat, dus ze was heel zakelijk gekleed. Ik hoorde haar hakken door de hal galmen. En de langste secondes van mijn leefden kropen langzaam voorbij -dacht ik -. Ik hoorde iemand van de trap komen en daar verscheen ze voor de deur, mijn beste vriendin, met betraande ogen. Ik kon de woede lezen op haar gezicht. Zij was een open boek voor mij, en ik voor haar. "En wat doe jij hier!?" brulde ze.. Ik beet op mijn lip en wachtte wat er over me heen zou komen..