~Rose~ 17

Ik loop het huis weer binnen waar ik schijnbaar al vier weken niet meer ben geweest. Mijn ouders waren de rest van de rit stil maar ik weet zeker dat ik geen vrijspraak heb en dat een gesprek later nog wel komt. Iets waar ik voor vrees. Ik ben het huis nog niet binnen of de telefoon gaat al. Ik kijk mijn ouders aan en schud nee met mijn hoofd als teken dat ik echt niet ga opnemen. Mijn moeder loopt naar de telefoon en neemt op.
“Hallo?”
“Ja, we zijn net weer thuis.”
“Die is niet aanspreekbaar.” Mijn moeder neemt een pauze en legt haar hand op de plek waar ze in spreekt.
“Het is Amber” fluistert ze bijna. Ik twijfel en besef dan dat het er toch ooit van moet komen. Ik doe maar gewoon koeltjes alsof er niks gebeurd is.. Ik loop naar mijn moeder en neem zonder iets te zeggen de telefoon aan.
“Hallo?” Mijn stem is niet veel meer dan een schorre fluistering. De minuten daarna kan ik niet eens praten, een enorme woordenstroom komt over me heen waarom ik het deed, of ze geen goede vriendin was geweest. Alleen gaf ze me niet de tijd om op die vragen te antwoorden. Ze gaf zichzelf overal de schuld van en in mijn hoofd verklaarde ik haar voor gek. Ik dacht dat ik het beter maar even kon afwachten, maar toen bleek dat er geen eind aan zou komen als ik er niet tussen zou komen besloot ik toch maar iets te zeggen.
“Amber! Stil even wil je?!" Meteen was het stil aan de andere lijn. Ik hoorde duidelijk dat ze slikte, wat meerdere redenen kon hebben. Even was het stil en ik genoot van de stilte. Toen zei Amber weer iets, dit keer maar een enkele zin.
"Waarom Jenna?!" En die zin deed me meer pijn dan alles bij elkaar van wat ze net zei.