One Shot 5) Geniet ~ Deel 2 ~

‘Ik heb een nu een taak gekregen. En die taak heeft te maken met jou.’ Zegt het meisje dat zich voorstelde als Sophie. Het verbaast me dat ik mijn ademhaling onder controle heb. Ik kijk om me heen. Waar zijn die verborgen camera’s dan? En special effects zijn ook goed gemaakt deze keer. ‘Is dit een grap?’ Vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd. ‘Melissa, ik wil dat-‘ ‘Ho. Hoe weet jij mijn naam?’ Onderbreek ik haar. ‘Nou ten eerste heeft mijn opdrachtgever, een gids, me dat verteld. En het staat achter je op de muur geschilderd.’ Oh, ja dat is ook zo. Wait. Whut? Gids? Ik raak zo door de war. Word ik straks wakker en kom ik erachter dat dit een droom is? Zo ja, dan wil ik graag nú wakker worden.

Ik knijp mijn ogen samen en doe ze weer open. Ze is er nog. Grinnikend op míjn bureaustoel. ‘Dus je bent een geest?’ Ik besluit haar spelletje mee te spelen. Ze knikt. ‘En dat komt omdat je dood ben?’ Ze knikt weer en trekt dan een bedenkelijk gezicht. ‘Hoe zou je anders een geest kunnen worden?’ Vraagt ze me met een scheve glimlach. Ik rol met mijn ogen, ze neemt dit gedoe wel erg serieus. ‘En waar zijn de verborgen camera’s?’ Vraag ik haar dan terwijl ik mijn kamer afspeur. ‘Melissa, plies. Geloof me. Dit is echt.’ Ze smeekt bijna. Zuchtend staat ze op en loopt naar mijn deur. Ik verwachtte dat ze de deur opende, maar nee, ze vloog erdoorheen. Ik hou mijn opkomende gil binnen. Maar als haar hoofd plots weer terug komt kan ik hem niet langer ophouden. Mijn moeder stormt de kamer binnen. ‘Wat is er liefje?’ Vraagt ze bezorgt. Ik kan niet antwoorden. Ik kan enkel wijzen met mijn vinger naar de deur terwijl ik wat random woorden stamel.

De geest, Sophie, zit weer op mijn bureaustoel. ‘Ze zit daar mam.’ Zeg ik met een trillende stem terwijl ik naar mijn stoel wijs. Snel verstop ik me weer in mijn moeders haren. ‘Lieverd ik zie niets.’ ‘Vertel haar dat ze gister om 10:10 op de klok heeft gekeken en dat merkwaardig vond.’ Hoor ik Sophie’s stem luid en duidelijk door de kamer galmen. ‘Hoorde je dat niet? Ze praatte.’ Zeg ik zacht. Mijn moeder schudt haar hoofd. Haar ogen staan wanhopig. Geen wonder als je je dochter onzin uit ziet kramen. ‘Wat zegt ze dan lieverd.’ Probeert mijn moeder me gerust te stellen, net doen alsof ze me geloofd. ‘Ze zei dat je gister om tien over tien op de klok keek en je het merkwaardig vond.’ Ik zie mijn moeder een bedenkelijk gezicht trekken. ‘Dat klopt.’ Geeft ze toe. ‘En ze heeft groen ondergoed aan.’ Zegt Sophie lachend. Ik draai mijn hoofd naar haar toe. ‘Dat je daarop let.’ Zeg ik bot tegen haar. ‘Nou ik lette er niet echt op maar dat zag ik toevallig.’ Mijn moeder laat me voorzichtig los. ‘Oh, nee, niet jij. Sophie. Ze zegt dat je groen ondergoed aan heeft.’ Mijn moeder schuift een stukje van me af. ‘Je hebt haar een naam gegeven?’ Vraagt ze me. Ik hoor Sophie een verontwaardigd geluidje maken. ‘Nee. Ze heeft een naam. Ze is een overleden persoon.’ Leg ik mijn moeder uit, niet dat ik het zelf helemaal snap, maartoch. Mijn moeder fronst. ‘Lieverd, rust nog even uit, ik ga eten koken. En ik weet niet hoe je weet dat ik groen ondergoed aan hebt.’ Ze staat op en draait zich nog een keer om voordat ze de deur opent. Ze kijkt met een frons naar de bureau stoel en schud dan haar hoofd. Ze sluit de deur. Ze laat me gewoon alleen. Alleen met een geest.

EINDE DEEL 2