23~

Met trillende handen verwissel ik de boeken van mijn eerste les naar mijn tweede. Zoals verwacht was het bijna ondragelijk geweest. Het staren was erger dan normaal en zelfs de leraar kon zich niet inhouden. Wat is er toch zo gek aan mij? Waarom zijn mensen zo geobsedeerd met het bekritiseren van anderen? Ik heb er genoeg van. Ik knijp hard in mijn boek en ik zie mijn knokkels wit worden. Een warme hand op mijn onderrug voorkomt dat ik mijn boek zowat in tweeën scheur. Ik kijk naast me en zie daar Monroe. ‘Belle. We kunnen ook spijbelen.’ Stelt hij voor met een scheve glimlach. ‘En hun laten winnen. No way.’ Ik gooi mijn kluisje dicht, samen lopen we naar Geschiedenis. ‘Zo ken ik je weer.’ Mompelt Monroe terwijl we het lokaal in lopen. Ik neem mijn vaste plek in een Monroe komt naast me zitten. ‘Zo klas. We gaan weer verder aan het project waar we vorige les mee bezig zijn geweest.’ De klas zucht. ‘Zijn er al mensen die van partner willen wisselen?’ Vraagt de leraar geërgerd. Op een een-of-andere manier ontstonden er altijd ruzies in de groepjes. Het verbaasde me ook niet toen vier meiden hun handen op staken. ‘Monroe jij niet?’ Vraagt Shirley terwijl ze overdreven met haar ogen knippert. Ik zie tot mijn opluchting Monroe zijn hoofd schudden. De gezichtsuitdrukking op Shirley haar gezicht was priceless. Geweldig hoe saggerijnig ze kan kijken soms. ‘Mogen wij weer naar de bieb?’ Vraag ik snel voordat de leraar de groepjes opnieuw gaat indelen. Hij knikt, tot mijn opluchting houdt hij een beschamende opmerking binnen. Hij schenkt me enkel een medelevende blik. Met een opgeluchte zucht sta ik op.

‘We kunnen het dus eigenlijk in deze vier onderwerpen onder verdelen. Elk twee?’ Stel ik voor. ‘Of ik één en jij drie.’ Grijnst Monroe. ‘Is goed.’ Ik haal mijn schouders op en kijk naar mijn handen. Altijd werd ik gebruikt om al het werk te doen, ik was het gewend. Ik snap ook wel dat Monroe er ook zo over denkt. Hij heeft vast wat beters met zijn tijd te doen, ik niet. ‘Belle,’ hij pakt mijn hand beet, ‘het was een grapje.’ Verzekerd hij me. ‘Ohw.’ Zeg ik iets wat lacherig. Monroe lacht terug maar zijn blik verstart als het op iets achter me valt. Of moet ik zeggen “iemand” achter me. Ik draai me om en zie daar de enigste persoon die ik nou net niet wilt zien. William. ‘Wat moet je?’ Vraagt Monroe met een dreigende lage stem. ‘Ik wil even met Belle spreken. Onder twee ogen.’ Hij kijkt Monroe niet aan, zijn blik is gefocust op mij. ‘Ja dat verhaal heb ik eerder gehoord. Gaat niet gebeuren gozer.’ Zegt Monroe terwijl hij opstaat en tussen mij en William in gaat staan. ‘Monroe,’ ik raak heel even zijn arm aan, ‘het is goed.’ Ik sta langzaam op en loop voorbij Monroe naar William toe. ‘Ik geef je twee minuten.’ Zeg ik hem. Hij knikt nerveus. ‘Als ik over twee minuten nog niet terug ben kun je me vinden op de fictie afdeling, rij nummer 8’ Richt ik tot Monroe. Hij knikt maar ik zie in zijn ogen dat hij er het liefst tegenin wilt gaan. Ik loop naar gangpad 8 en voel hoe William me volgt. Ik verdwijn het gangpad in en draai me om naar William toe. ‘Ga je gang.’