So Fairytales Do Excist Robert

meet
30 november 2009

“Kiki,, ben je nu eindelijk eens klaar” roept Sarah,, mijn beste vriendin. Zij is de enige die me Kiki mag noemen,, de rest noemt me Dominique of Nikki. “Jaaaaah Sasja” zo noem ik haar. We staan op het punt te gaan stappen samen met nog een andere vriendin en haar zusje. Ik loop naar beneden en vind daar Sasja op de bank die zich dood verveelt. “Zo goed,, miss zeurkous” zeg ik wanneer ik een rondje draai. “echt beeldig” zegt ze lachend. We pakken onze fiets en gaan naar de stad.

“Hey Nikki” zegt Moniek aka Eke. Zij en haar zusje staan al voor de Gate,, waar we nu gaan stappen. “Hoe gaan we het doen met Brooke” vraagt Sarah. Brooke is het zusje van Moniek,, en ze is nog geen 18 dus mag je de Gate officieel nog niet in. Sarah en Moniek zijn 20 en ik ben 19,, dus voor ons is er geen probleem. “Mogen we jou id-kaart,, Nikki” vraagt Eke. Ik knik,, en Sarah en ik lopen naar binnen. “gelukkig kennen ze onze gezichten een beetje” fluisterd ze tegen mij. Brooke moet der id-kaart laten zien,, en voor de rest zijn er geen problemen.

Na 2 uur veel gedanst en gedronken hebben,, is het echt vet gezellig. Ik sta ondertussen te dansen met een zeer leuke jongen,, wie zijn naam ik op dit moment niet echt meer kan herrinneren. “Wil je wat drinken” vraagt hij in het engels. “natuurlijk” antwoord ik makkelijk terug. Het is maar goed dat mijn engels goed ontwikkeld is,, anders was het jammer geweest van de mooie jongen. We drinken samen wat,, en hij betaald. Oke nog een pluspunt,, hij is hoffelijk.

Rond 6 uur sta ik nog met hem te dansen,, en praten we tussendoor wat. “Kiki,, ga je zo mee,, ik ben een beetje wazig” zegt een dronken Sarah. “Sorry,, ik moet gaan” vertaal ik naar de jongen. “Mag ik je bellen” Ik bekijk hem eens van top tot teen. “geef je mobiel maar” hij geeft me zijn mobiel en ik zet mijn nummer er in. “Nu moet je me wel beloven me te bellen” zeg ik voor de grap. “geen zorgen,, je bent te mooi om niet gebeld te worden” antwoord hij met zijn secxi engels accent.

Wanneer we onze jassen hebben opgehaalt lopen we naar buiten. “Hey Nikki,, wacht even” Het is de jongen. Ik hoop dat ie me het vergeeft dat ik zijn naam niet meer weet. “Ik fiets wel ff mee,, weet ik tenminste dat je veilig thuis bent gekomen” Ik twijfel,, normaal hou ik er niet zo van als een vreemde jongen meteen ziet waar ik woon. Maar deze keer is het anders,, het voelt alsof ik hem al tijden ken. Behalve dan het feit dat ik niet meer weet hoe hij heet. Ik kijk naar Sarah,, om te zien wat zij er van vindt,, maar zoals ik al verwachtte is ze te dronken om me te snappen. Misschien is het wel handiger dat er iemand meefietst voor het geval dat. Ik bedoel aan Sarah heb ik niks,, en deze jongen is wel vet lekker. “oke,, is goed” antwoordt ik dan tog maar.

Aangezien hij geen fiets bij zich heeft,, gaat Sarah bij hem achterop. Als zij moet fietsen belanden we toch in de goot,, en zo kan ik hem nog ff uithoren. “Dus waar kwam je nou vandaan??” vraag ik hem,, volgens mij heeft ie het wel verteld maar door de luidde muziek heb ik het niet gehoord. “Londen” antwoord hij nonchalant. Jammer genoeg zijn we na 10 minuten alweer bij mijn huis,, op dit soort momenten wou ik dat ik verder weg woonde.

“Zo hier is het” zeg ik als we voor mijn deur staan. “Ik bel je morgen” Hij geeft me een kus op me wang,, en loopt dan weg. Ik sta daar nog een beetje verbijsterd en open dan me deur. Ik laat me blij op me bed vallen,, waar ik in slaap val.