Go!

Een beklemmend gevoel gleed via mijn buik omhoog, tot het uiteindelijk mijn keel dreigde dicht te knijpen. Ik durfde me niet om te draaien. Instinctief dacht ik dat dit het einde was. Bij die gedachte moest ik meteen aan Jasper denken. Ik zag zijn prachtige gezicht voor me dat steeds meer vervaagde. Hoe meer moeite ik deed om hem bij te houden, des te verder hij leek weg te glijden uit mijn gedachten. Ik werd razend om de gedachte hem kwijt te geraken. Woede borrelde in me op. Ik maakte me klaar om terug te vechten met elke vezel in mijn lijf.
Bruine ogen staarden me aan vanonder een lange rij dikke zwarte wimpers. Ze keken me dwingend aan, schreeuwden iets wat ik niet kon verstaan. Mijn vechtlust verdween even snel als hij gekomen was. Zijn gelaatstrekken kwamen me zo bekend voor nu ze niet schuil gingen achter een baard en verwilderd haar. Ze waren vertrouwd, op een rare manier, vriendelijk. Zijn uitdrukking veranderde echter meteen toen hij opzij keek, alsof hij iets had gehoord.
’We moeten hier weg,’ zei hij zo snel dat ik het amper kon verstaan.
Hij keek smekend van mij naar Alice, enkele seconden bleef zijn blik op haar elfachtige gezicht rusten. Hij draaide zich terug naar mij alsof hij zich iets herinnerde en stak zijn hand uit. ’Nu!’ zei hij zacht, maar dwingend.