~Rose~ 16

“JENNA! GEEF JE MOEDER ANTWOORD!” Roept mijn vader kwaad. Ik kijk naar zijn handen. Zijn knokkels zijn wit weggetrokken omdat hij het stuur zo strak vastheeft. Ik word er bang van aangezien mijn vader net iets harder is gaan rijden. Hij is kwaad en eerlijk gezegd weet ik niet waarom. Ik zou dit toch niet zomaar proberen?! Je hebt toch een beetje gezond verstand? Ik in ieder geval niet meer. Ik word bang aangezien mijn vader het gaspedaal nog iets heeft ingeduwd. Bang dat we auto ongeluk krijgen piep ik iets uit mijn mond. Meer dan een piep is het dan ook niet.
“WAT ZEI JE?! IK WIL ANTWOORD JENNA!” Woede borrelde op.
“IK HOEF JULLIE HELEMAAL NIKS TE VERTELLEN! WAT WILLEN JULLIE DAAR TEGEN DOEN HE?! HE-LE-MAAL NIKS! WANT IK BEN NERGENS MEER OP TE PAKKEN! PAK ALLES WAT IK NOG HEB MAAR VAN ME AF, NIET DAT DAT ERG VEEL IS. MAAR DAN ZIJN JULLIE JE DOCHTER HELEMAAL KWIJT! OOK AL WAREN JULLIE DAT AL WANT IK DOE NIET VOOR NIKS EEN POGING TOT ZELFMOORD!” De woordenstroom rolt er achter elkaar uit. Iets wat ik vroeger noot zou doen. Bang voor de consequenties maar wat kan er nu nog gebeuren?! Helemaal niets! Ik heb helemaal niets meer en iedereen haat me! Mijn vaders nek is helemaal rood geworden en ik wil zijn gezicht niet eens zien als zijn nek al zo erg is. We rijden op een rechte weg met aan beide kanten planten en gras. Mijn vader mindert vaart en rijd ruw de berm in en stopt meteen de auto. Hij draait zich om naar mij. Zijn ogen spuwen vuur. Ik heb mijn vader nog nooit zo gezien. Mijn vader haalt uit en voor ik het weet voel ik een brandende plek op mijn wang. Mijn moeder grijpt mijn vaders arm en duwt hem weer terug in zijn stoel. Voor ik het weet barst er een enorme ruzie los tussen de twee. Iets waar ik absoluut niet tegen kan. Als mijn ouders ruzie maken vind ik dat een van de ergste dingen om te zien. Ik kan het gewoon niet aanzien en klik mijn auto riem onhoorbaar los. Ik maak de auto open en tegen de tijd dat mijn ouders het doorhebben sta ik al buiten en ren ik weg. Mijn vader klikt zijn auto riem meteen ook los en springt de auto uit. Hij komt achter me aanrennen. En helaas is hij sneller dan mij. Hij houd me tegen en draait me om. Tranen lopen over mijn wangen en ik doe geen moeite ze te verbergen.
“Jenna, waarom doe je dit? We houden van je.” Mijn vaders ogen zijn verzacht en tranen branden achter zijn ogen. Ik begin nog harder te huilen en voor ik het weet trekt mijn vader me in een sterke omhelzing.
“Hebben we je ooit niet goed behandeld? Of.. Jenna, ik weet het gewoon niet! Wat hebben we fout gedaan dat je zover gekomen bent?!” Mijn vader is nu echt in tranen en hij kijkt me hopeloos aan.
“I-Ik weet het niet pap, ik weet het gewoon niet,” En het volgende moment druk ik mijn neus in het kuiltje van zijn nek. Ik weet het gewoon niet meer..