Random 1

Pff, vandaag ga ik auditie doen voor een musicalrol in het Theater in Antwerpen. Ben zo zenuwachtig! Ik parkeer mijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang en stap uit. Nog even mijn kleding gladstrijken en dan naar binnen. Als ik naar de balie loop, pakt iemand mijn onderarm zachtjes vast. Ik draai me om. Achter me staat een man met een kap, muts en zonnebril op. “Ja?”, vraag ik. Hij fronst en fluistert: “I don’t know what you just said, but will you please come with me?” Die stem… Waar ken ik die van? De man zucht als hij merkt dat ik twijfel en neemt me even apart. Als we ergens verscholen in het donker halt houden, neemt hij zijn zonnebril af. Mijn ogen worden groot van verbazing: dé Harry Styles staat voor mijn neus. Hij lacht: “Please don’t fain.” Ik rol met mijn ogen: “Haha, very funny, Styles.” We lachen en hij zet zijn zonnebril terug op. “We need to go.” Ik knik en hij neemt me bij de pols. Daarna lopen we naar een trap en klimmen helemaal tot boven. Eenmaal de laatste trede voorbij, moet Harry even uitblazen. “What’s wrong? Bad stamina?”, lach ik. Hij grijnst en knikt, niet in staat om een woord uit te brengen. Ik hijs hem lachend overeind en sleur hem het dakterras op. Daar zit al iemand op de hoeksofa: het is Louis en hij heeft ook een meisje bij zich. Zodra hij ons ziet, barst hij in lachen uit. Ik laat Harry ‘vallen’ op de zetel en stel mezelf voor: “Hi, I’m Lucy Hamilton.” Louis geeft me een hand en zijn metgezel zegt alleen haar naam: “Iris Johnson.” Ze weigert me een hand te geven, in plaats daarvan speelt ze met haar ketting. Ik haal mijn schouders op, dan niet. Op het moment dat ik naast Harry ga zitten –die ondertussen bekomen is, komt er weer een koppel uit het trappenhuis. Niall heeft ook een meisje gevonden. Ze ziet er mooi uit. Hij begeleidt haar naar ons toe. Fluisterend begroet ze ons: “Hello, I’m Evalyn Meyer.” Ik glimlach en schud haar hand. Ik denk dat wij wel vriendinnen kunnen worden. Na een kwartier zijn Liam en Zayn ook aangekomen. De bijbehorende meisjes, Amber Goodman en Peyton Cooper, zijn zo’n types die denken dat ze alles zijn. Zoals Iris eigenlijk: alleen aardig doen tegen de jongens… Dan bedenk ik me iets: “What are we going to do now? And why are we here?” Zayn haalt zijn schouders op: “Our manager Paul dropped us off here with the ‘mission’ to take an interesting/fascinating/good-looking girl to the cafe on the roof.” “So, are we sitting here all day or what?”, vraagt Amber, die met haar mouw prult. “No”, klinkt er achter ons. Iedereen draait zijn/haar hoofd om en Liam zegt: “Paul? What are we going to do then?” Paul: “Well, now you and your girl have to go to their home and ask her parents for permission to go with you guys back to England, then you return to this theatre, with suitcases if she may come.” “And how long are we gone from home then?”, vraagt Peyton terwijl ze haar ring uit doet. Paul again: “For a year.” Ik denk dat iedereen nu wel denkt: Wow, zo lang? Maar ik zou het helemaal niet erg vinden, een jaar met mijn favoriete band meegaan. “Further explanation follows if you’ll get back here.” Daarna loopt hij terug naar waar ie vandaan komt en blijven wij achter met een heleboel vragen. Na een tijdje hak ik mijn knoop door, slaag ik mijn handen op mijn benen en ga recht staan. Harry volgt me op de voet en nadat ik “See you later” heb geroepen, gaan we naar beneden en dan naar buiten. “Harry, your disguise.” Hij maakt een geluidloze ‘o’ en zet zijn muts en kap op en platst zijn zonnebril op zijn neus. Dan geeft hij me een ik-ben-klaar glimlach en lopen we de parking op. Ik maak de auto los en de lichten knipperen. Harry staart de auto aan. “What?”, vraag ik. “You’ve got there a very cool car, do you know that?”, antwoordt hij verbluft. Ik grijns: “Thank you, wanna ride?” Ik hou de sleutel omhoog. Harry knikt gretig, pakt die aan en stapt in. Ik doe hetzelfde en 10 min later rijden we al op de autosnelweg. Daar begint Harry te drukken op van alle knoppen om de radiozender te veranderen, denk ik. En dan drukt hij op de cd-speler knop. Die start natuurlijk op en tot mijn grote schaamte begint een One Direction liedje: ‘Live While We’re Young’. Ik draai mijn hoofd weg en Harry lacht terwijl hij zijn en Liams deel zingt. Ik doe de andere en we zingen het refrein samen. De rest van de rit verloopt zingend. Wel leuk om zo met dé Harry Styles in jouw auto te zitten zingen. Ik denk niet dat veel mensen dat kunnen zeggen. We rijden na een uur de snelweg af en na 10 min op de gewone baan, wijs ik mijn oprit aan. Het huis ligt verscholen achter de hoge muur van bomen en struiken. Harry knikt goedkeurend: “I like you more and more.” “My parents gave me this house when they moved into a smaller one. I live on my own, but I visit them as much as I can. My brother Dylan stays with me this night”, zeg ik even ter informatie. Harry knikt en stopt de auto. We stappen uit en ik doe de deur open. “Dylan, ik ben thuis!”, roep ik luid. “Ja, ik hoor je wel!”, klinkt er uit de keuken. Ik wenk Harry en we lopen de keuken in. Dylan kijkt op en lacht: “Heb je eindelijk iemand mee naar huis? In bijna 20 jaar?” “Haha, grappig, maar hij is een gewone vriend die toevallig Engels spreekt, dus het zou fijn zijn dat je dat ook doet.” Hij haalt zijn schouders op: “Okay.” “Harry, meet Dylan. Dylan, this is Harry.” Ze schudden elkaars hand en mompelen ‘hello’. “Dylan, I’ve got a great offer and I need to call mom and dad, could you make Harry feel at home in the mean while, please?” Hij knikt en neemt Harry mee de keuken uit. Die werp ik nog een knipoog en loop dan een andere kamer in. Harry lachte nog schattig naar me. Ik hoop eerlijk gezegd dat Harry ooit iets voor me zal voelen. Maar dat gaat nooit gebeuren, want na mijn gesprek ga ik hem maar een jaar in mijn buurt hebben. En daarna is hij weer weg en moet ik hem zien te bereiken via concerten enz. En dan nog is hij te goed voor mij. Ik pak de telefoon op en toets het nummer in van mijn ouders. “Ja, Lucy, wat is er?” “Pap, zet me eens op de speaker?” “Oké…, je staat op de speaker, je moeder zit naast me. Hoe was je auditie?” “Ja, over dat… Ik ben niet gegaan.” “Wat?! Waarom niet?” “Omdat ik een beter aanbod heb gekregen van een Engels managementbureau. Ze hebben aangeboden om me hun werk te laten volgen een heel jaar lang.” “Geef eens wat meer details?” “Wel, het is een bureau in Londen en ze managen zangers en groepen enz. Het is de bedoeling dat ik hun beroemdste werk ga volgen, dat is de groep One Direction. Voor een heel jaar. Nu moet ik wel jullie toestemming krijgen om te mogen gaan.” “Ik weet het niet, Lucy, hoe komt het dat wij dat van jou nu te horen krijgen? Waarom niet via een mail van dat bureau of een brief ofzo?” “Ze hebben de vrijwilligers willekeurig gekozen in het Theater. Het kon iedereen zijn en ze hebben mij o.a. eruit gepikt voor ik naar mijn auditie kon gaan. Mag ik alsjeblieft gaan? Misschien dat ze nog een mail of brief sturen, dat weet ik niet.” “Waarom zou ze niet mogen gaan, Peter? Ze heeft haar auditie toch al gemist en wie weet wanneer ze nog zo een mooi aanbod krijgt?”, zegt mijn moeder. “Maar Heidi, ik weet het gewoon niet…” “Moet ik anders even iemand gaan halen die bij dat bureau werkt?”, onderbreek ik mijn vader. “Ja, als je dat kan doen, graag.” “Wacht even…” Ik sta op uit de sofa, loop naar boven en vind de jongens spelend op de PS3 in de speelkamer. “Harry, could you please come on the phone? My dad isn’t convinced yet”, zeg ik. Dylan zet het spel op pauze en Harry probeert uit de zetel recht te staan. Ik lach, trek hem recht en hij pakt de telefoon aan. “Hello?” “Yes, everything my daughter said, is it true?” “Euhm, I don’t know, what did she say?” “That she’s chosen to follow a group for a whole year in England.” “Yes, that’s true, I work in that management and we’ve offered her that kind of work this afternoon in a theatre.” “Oh, so it’s completely save and legal?” “Yes sir, it is.” “Well, then she may go to England IF she calls every week.” “That’s great sir, I’ll her as soon as I hang up the phone.” “Okay, thank you mister…” “Styles.” “…Styles. Can I get my daughter back on the phone?” “Oh, yes, hold on…” Hij grijnst, buigt en gaat terug zitten om hun spel verder te spelen. Ik pak de telefoon lachend aan en vraag: “Ja, wou je nog iets vragen?” “Wanneer vertrek je?” “Nu, zodra ik mijn koffers heb gepakt. Ik denk dat ik Dylan even afzet dan.” “Ah, oké en waar vertrekt je vliegtuig?” “Dat weet ik eigenlijk niet maar ik denk in Zaventem.” “Oh, want anders kwamen we je nog mee uitzwaaien.” “Dat is heel lief maar ik word 20 dit jaar. Ik neem, als ik Dylan afzet wel afscheid, oké?” “Oké, tot straks dan, hé.” “Tot straks.” Ik hang op en juich. “Oh, thank you so much Harry!!!” Hij grijnst zwoel en zegt: “They couldn’t resist my charms.” Dylan proest het opeens uit en ik loop lachend naar mijn kamer om in te pakken. In mijn rode grote trolley gaan mijn kleren en schoenen, in mijn witte kleine trolley gaan waardevolle spullen zoals mijn professioneel fototoestel, mijn krul/stijltang en nog van die elektronische spullen en in mijn zwarte rugzak gaan mijn tekenblok + potloden, portemonnee, geld, iPhone, iPad, iPod, draagbare batterij, kauwgom en nog wat prullendingetjes. Helemaal klaar loop ik terug naar de speelkamer. Daar is Dylan net alles aan het afsluiten en probeert Harry terug uit de zetel op te staan. “I’m in the kitchen”, zeg ik en loop daarna naar beneden. In de keuken smeer ik enkele boterhammen met Nutella en bijt van de bovenste een hap uit. Ik draai me kauwend om en pak uit de koelkast een fles appelsap a la Hamilton. Deze ziet er eigenlijk vies uit maar is zo lekker dat je de kleur direct vergeet. Ik schenk een plastic flesje vol en neem nog een hap van mijn boterham. Op dat moment komen Harry en Dylan ook de keuken binnen. Dylan pakt een boterham van mijn stapeltje af en loopt ermee naar de woonkamer. Harry echter pakt het plastic flesje en kijkt er vies naar. “What’s up Styles?”, grijns ik. Hij antwoordt niet maar wijst naar het flesje. “Taste it and you’ll talk otherwise.” Hij kijkt me aan alsof ik net zei dat ik een jongen ben. Ik zucht pak de grote fles, schenk een glas vol in, drink het in één teug uit en laat het lege glas voor Harry’s gezicht bungelen. Hij slikt dapper en draait de dop van het flesje eraf. Hij ademt diep in en neemt een voorzichtig slokje. Daarna kijkt hij anders naar het flesje, nu alsof het de beste champagne is van het land. Vlug drinkt hij het flesje ook helemaal leeg. “Wow, this is delicious and it tastes like apple!”, zegt hij verrukt. “Maybe because it’s apple juice on Hamilton way?”, zeg ik nogal sarcastisch. Hij grijnst en als ik een weer een hap van mijn boterham wil nemen, is hij me voor en hap teen groot deel van mijn eten weg. Daarna knipoogt hij en loopt hij weg. En ik sta daar met mijn mond vol tanden… Wel grappig. Snel slik ik de rest van mijn eten door mijn keel en haal ik de jongens van de tv weg. Ik laad mijn koffers in en ze stappen in. Ik kruip achter het stuur en rij naar mijn ouders huis. Dylan gaat direct naar binnen en mijn ouders komen naar buiten. Ik stap uit en neem uitgebreid afscheid. Na zo’n 5 min tranen –van mijn moeder- stap ik terug in en vervolg mijn weg terug naar Antwerpen.