[016] Harry Edward Styles

Boos op mezelf loop ik door de gangen. Ik had mijn kans, ik had mijn kans en ik verpest het door een, stomme, idiote vraag waar ik het antwoord niet op wist. Waarom had ik het niet gewoon genegerd? Louis deed er nauwelijks wat tegen. Waarom ben ik ook z'n idioot?1 Ik heb dit alles behalve slim aangepakt. Ik vloek luid in mezelf en loop verder. 'Watch out!,' snauw ik chagrijnig als iemand tegen me op botst. Bot kijk ik op. Het meisje kijkt me geschrokken aan, mompelt iets wat op sorry lijkt en loopt gauw verder. In zulk gezeur had ik nu al helemaal geen zin. Ik open mijn kluisje, pak mijn vest eruit, gooi mijn boeken voor morgen in mijn tas en gooi hem met een harde klap dicht. Nu ga ik echt niet meer naar de les. Daar heb ik echt geen zin meer in. Zo snel mogelijk loop ik de school uit. Op het schoolplein hou ik halt. Eventjes draai ik me om en werp een blik richting Louis' lokaal. Hij zit achter zijn bureau met zijn hoofd in zijn handen. Zijn bruine haar zat wat warrig en zijn shirt was gekreukeld. Er verschijnt een lichte glimlach rond mijn lippen. Zo te zien had hij zomenteen geen las. Zacht bijt ik op mijn lip. Ik geef het toe. Hij was aantrekkelijk, op verschillende manieren. Hij is ook best schattig en waarschijnlijk ook wel lie- Snel schud ik de gedachtes weg. Doe normaal Harry. Hij is handig voor je .cijfer, hoogstens voor af en toe een pleziertje maar meer ook niet. Met die gedachten scheur ik met moeite mijn ogen van hem los. Morgen zou ik komen met een antwoord op de vraag. Morgen zou alles perfect gaan. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen en Louis gaat het fijn vinden. Dat moet. Zo snel mogelijk loop ik het schoolplein af naar huis.