4

"Maar jij bent Daan Zwierink" stamelde ik. "Ja dat klopt" zei Daan. "En wie is deze mooie dame?" vroeg hij. Ik voelde dat ik moest blozen. "I i ik ben Evelien." Stamelde ik. "Mooie naam bij een mooi meisje." antwoorde hij. En weeral moest ik blozen. "Woon jij hier ergens in de buurt?" vroeg ik nu al wat vlotter. "Ja daar ergens in de buurt in die wijk." antwoorde hij. "Maar dan ben jij mijn buurjongen!" zei ik. "Dan ben jij die nieuwe mensen die daar komen wonen zijn?" "Ja dat klopt. wij zijn vandaag hierheen verhuisd." "Maar Daan ik moet gaan. Ik zie je morgen well!!" zei ik. "Morgen??" vroeg hij verbaasd. "Oohja sorry nog niet verteld, ik ben mainiac, kom morgen naar jullie concert en heb de M&G gewonnen met vriendinnen. Nou ja als ik mag van men moeder tenminste, anders klim ik gewoon het raam uit." zei ik... "Ooooh ok." zei hij, hij stond op riep Banjer en liep weg. Ik keek hem verbaasd aan en werd niet al te gelukkig. Waarschijnlijk wil hij gewoon niks met me te maken hebben dacht ik bij mezelf. Ik rep de hond en liep toen ook maar naar huis. Ik pakte men sleutel deed de voordeur open en liep naar binnen. "Ik ben thuis!!" riep ik. Maar zonder op antwoord te wachten liep ik al naar men kamer om die verder in te richten. ik hoorde de deurbel gaan maar had niet echt zin om naar beneden te gaan. paar seconden later hoorde ik mama toch al naar de voordeur lopen om hem te openen. Ik hoorde zo wat mee van het gesprek, maar hoorde niet wie het was. "Evelien kom even naar onder het is voor jou!!" riep men moeder. Wie zou dat kunnen zijn dacht ik in mijn eigen, ik ken hier toch nog helemaal niemand. Verbaasd liep ik naar onder naar de woonkamer. Ik zag iemand op de bank zitten met blond haar. Verbaasd liep ik naar hem toe.



Sorry Dat het zo kort is maar heb nu niet echt inspiratie. In het volgend hoofdstuk is het dan nog even verder op dit en het concert.
Reacties mogen altijd!!