Papa is een beetje dom!

Mijn zusje en ik zijn allebei 1 jaar en zijn een tweeling. We lijken op elkaar vooral in het gezicht maar ik ben groter en steviger. Dit komt omdat ik eerder ben geboren dan mijn zusje Sophie

Op een dag op de kinderopvang zie ik papa en vraag mij af waarom hij hier is ?

Hij loopt op mij af. “Sophie ga je mee?”

Maar papa, dat is mijn zusje, ik ben het Amelle! Brabbel ik. Hij tilt mij op en met tegenstribbelen probeer ik papa te overtuigen dat ik Sophie niet ben.

De juf staat een beetje verbaasd erbij.“weet u zeker dat dit Sophie is want volgens mij hebt u nu Amelle?”

Papa kijkt naar mij “Nee, dit is echt Sophie. Herkenbaar door de moedervlek op haar rechteroor”

De juf snapt er niets meer van. “Maar dan hebben we de hele dag de meiden per ongeluk verwisseld. We dachten dat deze jonge dame echt Amelle was!”

Papa kijkt nog een keer naar mij. “Nee dit is echt Sophie, maar zal de fout ook kunnen maken.”

De juf gelooft het verhaal van papa. “Moeten we bij Sophie en Amelle nog de kleren verwisselen?”

Nee zegt papa en hij en praat nog wat met de juf en samen lopen we naar de gang. Daar zet hij mij neer.

Ik probeer weer met brabbelen, gebaren en te wijzen naar mijn jas duidelijk te maken dat ik Amelle ben. Maar papa luistert weer niet en pakt de schoenen en jas van Sophie. Als hij mij aankleed ziet hij dat alles een beetje krap zit.

“Wat groeien jullie zo snel. We mogen langzamerhand wel elke week nieuwe kleren en schoenen kopen voor jullie!”

Sophie haar jas en schoenen zijn een maat kleiner dan mij. Dan komt de juf nog even.

“Komt Sophie nog terug vanmiddag?”

Nee zegt papa en de juf geeft onze papa nog de speen van Sophie. Hopelijk krijg ik deze niet! Na uitzwaaien van de juf tilt papa mij op en we lopen naar de auto. Ik word in een autozitje gezet en natuurlijk niet mijn eigen stoeltje maar dat van mijn zusje. Wat smerig en plakkerig is het stoeltje van Sophie! Papa doet bij mij de riempjes om maar merkt dat deze wel erg krap zitten bij mij. Nog een keer proberen maar de riempjes zitten echt te strak. Papa kijkt denkt na en houd zijn schouders op

“zal wel goed zitten en aan de groei liggen?” zegt hij nog.

Hij doet de riempjes wat losser en bij mij om. Dan geeft papa mij de speen van Sophie en wil deze in mijn mond stoppen. Maar ik pak de speen en gooi hem weg.

Papa kijkt naar mij en begint te glimlachen.“ Natuurlijk, je bent al te groot voor een speen.”

Thuis aangekomen heeft papa nog steeds niet door dat ik Sophie niet ben. Hij praat tegen mij of ik Sophie ben. Eerlijk gezegd is papa wel een beetje dom. Dan tilt papa mij op en we lopen naar boven. In Sophie haar slaapkamer helpt papa mijn trui en t-shirt uittrekken en deze gaan de was in. Dan pakt hij kleren van Sophie. Maar deze zijn natuurlijk ook te klein!

“ Toch wel vreemd dat je zoveel kleren niet past Sophie?” Zegt papa verbaasd.

Is papa nu echt dom dat hij niet merkt dat ik Sophie niet ben! Hij weet toch dat ik Amelle groter ben dan mijn zus en niet de kleren pas van mijn zus.

“Ben jij nu groter geworden of zijn de kleren nu kleiner geworden Sophie?” Hij glimlacht en legt de kleren weg. “Deze kunnen wel in de kleding zak want je zusje zal deze ook niet meer passen.”

Papa pakt een ander t-shirt die hij mij laat aantrekken en een vest van Sophie. Beide zijn op groei gekocht en net nieuw dus pas ze wel al nog wat krapjes. Hij tilt mij weer op en we lopen naar beneden. Probeer toch maar weer papa te laten merken dat ik Amelle ben. Met gebaren, brabbelen en naar de foto van mijzelf wijzen probeer ik het.

“Ja, dat ben jij en je zusje.”

Maar papa luistert gewoon niet. "Zal nu je nette jas pakken. Ook maar even een sjaal en een muts, want papa vindt het toch wel fris geworden buiten."

Hij helpt mij de nette paarse met roze haartjes jas van Sophie aantrekken. Gelukkig is deze ook op de groei gekocht en het zit hierdoor niet krap. Dan de roze sjaal en muts. Als ik in de spiegel kijk lijkt het net als of ik mijn zusje zie en ik lach.

"Vind je de kleurtjes leuk Sophie?" zegt papa tegen mij.

Na een klein stukje rijden met de auto komen we aan bij gebouw van de huisarts. Ik herken het gebouw want het heeft een grote gele deur. Waarom moest Sophie naar de huisarts? Binnen doet papa mijn jas uit en ik mag spelen met het speelgoed. Maar ik wil niet spelen en hang wat bij papa. Ik brabbel erop los in de hoop dat hij merkt dat ik Sophie niet ben. Het duurt lang en papa leest uit een boek,

“Sophie van Haren.” zegt een mevrouw.

Papa pakt mij op samen lopen we de kamer van de huisarts binnen

“Hallo Sophie.” zegt de huisarts.

Papa gaat in een stoel zitten en mag bij hem op schoot zitten. De huisarts geeft mij een handje.

“U mag bij Sophie haar vest, t-shirt en romper uitdoen.” Zegt de huisarts tegen papa.

Dan pakt de huisarts een dit is een stethoscoop. Hij luistert naar mijn ademhaling of eigenlijk wat hij denkt van Sophie. “Ik hoor geen gerochel meer in haar longen en de medicijnen lijken te werken.”

Dan wil hij dat ik mijn mond opendoe.“Zeg maar aaaaa Sophie.” Zegt hij tegen mij.

Ik doe maar wat hij wilt en doe mijn mond open zonder iets te zegen. Met een stokje in mijn mond kijkt hij met een lampje.

“Zo te zien is ontsteking ook afgenomen al is het nog wel een beetje rood.”

De huisarts lijkt tevreden en papa kleedt mij weer aan. Na een praatje tussen papa en de huisarts gaan we weer weg. De huisarts glimlacht nog een keer en zwaait ons uit.

Thuis mag ik spelen met ons speelgoed en papa gaat wat dingetjes doen op zijn computer. Dan hoor ik de achterdeur, mama! Mama loopt naar papa en geef hem een kus zoals altijd.

Dan loopt ze naar mij. “Hallo Sophie.”

Ze pakt mij op en wilt mij een kusje geven. Mama lijkt te twijfelen en zal ze het verschil zien? Ze loopt met mij naar papa.

“Ik dacht dat je Sophie zal ophalen maar dit is Amelle!” Papa staat verbaast te kijken.

Samen lachen ze, en praten over papa's foutje. Als Sophie ook is opgehaald door mama hebben ze het de hele avond nog erover. Ook krijg ik van mama mijn eigen kleren aan. Papa weet gelijk waarom ik de kleren van Sophie niet aankon.