~Rose~ 15

Ik loop richting de auto. Ik zie mijn ouders al voorin zitten met een blik die ik niet kan plaatsen, maar het is alles behalve een geruststellende blik. Eerder een blik die zegt dat ik elk moment verhoort kan worden. De dokter loopt achter me aan en voor de eerste keer sinds ik hem ken doet hij iets aardigs voor me. Hij loopt naar het raampje aan de stuur kant en mijn vader draait het raampje open.
“Jenna is nog erg zwak en kan nog niet veel vragen verdragen, maak het niet te moeilijk voor haar.” Mijn vader geeft niet anders dan een knik en de dokter maakt aanstalten om weer weg te lopen. Hij kijkt me nog een laatste keer aan en geeft glimlachend een bemoedigende knipoog. Ik geef hem een zwak glimlachje terug waar de dokter genoegen mee neemt. Hij draait zich om en loopt terug het ziekenhuis in. Met mijn tas met spullen neem ik plaats op de achterbank van de auto die veel te ruim is voor alleen mij en mijn tas. Ik zeg geen woord en het voelt alsof ik mijn ouders voor de eerste keer zie. Ik krijg bijna de neiging me voor te stellen. Ik verplicht mezelf mijn mond te houden en elke vraag te ontwijken. Ik ben momenteel nergens meer bang voor. Al vermoorden ze me. Dat is waarschijnlijk nog het beste wat me kan overkomen ook. Oh, wat haat ik kruisverhoren! Ongemakkelijk schuifel ik op de achterbank en mijn vader start de auto. Het enige wat je hoort is het geronk van de auto en de vogels die buiten fluiten, erg toepasselijk maar niet heus! Ik laat zo stil mogelijk een zucht ontsnappen maar mijn ouders horen hem toch. En schijnbaar is dat een teken om het kruisverhoor te beginnen.
“Jenna, waarom heb je in vredesnaam geprobeerd zelfmoord te plegen?!” Hoor ik de gebroken maar ook boze stem van mijn moeder zeggen. Ze draait zich naar me om en haar ogen zijn rood opgezwollen van het huilen. Ik antwoord niet en kijk haar strak aan. Haar ogen vullen zich opnieuw met tranen en ze draait zich terug om. Dit word waarschijnlijk de langste auto rit in mijn hele leven..