Part 2

Nog 1 uur en drie kwartier en het was pauze. De stress nam met de minuut toe. Ik had het gevoel dat ik onzin zou uitkramen. Ik stond bekend als de stoere jongen. Maar eigenlijk was ik een bescheiden jongetje die nooit wist wat te doen op het vlak van meiden. ik hou van Adriana dat wist hij zeker. Maar houdt zij ook van mij? 'Let je ook even op Drew?' zei mevrouw Vanhee. 'Jazeker', antwoordde ik en ik deed alsof ik aantekeningen maakte in mijn boek. Eigenlijk schreef ik telkens Adriana haar naam op. Ze was prachtig, leuk, niet te opvallend, ... Gewoon alles wat ik nodig had. Ik schrok opnieuw op uit mijn gedachten toen er op mijn schouder werd getikt. Ik draaide me om en zag Felix naar me grijnzen. 'Wat doe je man? Je hebt het nodig om op te letten. Je laatste puntenkaart was nu niet bepaald eentje om heel erg trots op te zijn hé' zei Felix op fluistertoon. 'Hou je kop en bemoei je met je eigen zaken' antwoordde ik en draaide mij bruut om. Ookal wist ik dat hij gelijk had, toch kon ik het niet helpen dat ik een bitsig antwoord gaf. 'Zet haar uit je kop, Drew, je kan wel veel beter krijgen hoor.' Zei Bryan Hendrickx naast me. Ik draaide mijn hoofd opzij en gaf hem een blik die zij dat hij erover moest ophouden. Bryan snapte de blik en richtte zich meteen weer op de leerkracht. Ik snapte echt niet waarom Bryan en Felix er zo moeilijk over doen dat ik met Adriana om ga, Zouden ze jaloers zijn? Nee, die gedachte moest ik onmiddellijk verbannen uit mijn gedachtengang. Bryan, Felix en ik waren al jaren beste maatjes. Ze zouden het mij echt wel gunnen dat ik eens met iemand zou kunnen samen zijn. Maar het kan ook zijn omdat ze bang zijn dat ik dan te veel met Adriana zou omgaan en hun zou verwaarlozen. Maar ook die gedachte moet ik verbannen uit mijn gedachtengang want ook dat kan niet. Bryan en Felix weten goed genoeg dat ik dat nooit zou doen. We hadden elkaar gezworen dat er niks tussen onze vriendschap zou komen of dat onze vriendschap zou verslappen of laten verwateren. Dus dat kon het ook al niet zijn. Ik keek nog eens naar de klok en zag dat het nog een kwartier was voordat het pauze was. Mijn hart maakte overtoeren. En mijn handen begonnen te trillen. Gewoon van de stress. Het werd eigenlijk wel eens tijd dat ik ging opletten. Het was nodig net zoals Bryan had gezegd. Mijn laatste puntenkaart was niet echt om over naar huis te schrijven. Ik had beloofd om beter mijn best te doen anders moest ik naar andere school en daar had ik nu niet bepaald zin en zeker niet net nu Adriana in mijn leven was gekomen. Het was nog 5 minuten voordat de bel zou gaan om aan te geven dat het pauze was. Iedereen begon alles weg te steken. En ik beefde als een gek. Ik zag dat Bryan raar naar me keek maar hij vroeg er gelukkig niet achter.