Hoofdstuk 7

'sorry maar het gaat gewoon vanzelf' zegt m'n moeder.
bijna zou ik medelijden met haar hebben, maar ik toon niks.
'ah joh, maak dat een kat wijs' zeg ik.
'geloof me' smeekt m'n moeder me.
'waarom zou ik?' zeg ik 'jij geloofd mij ook nooit'
'sorry, sorry, sorry voor alles' zegt m'n moeder 'vergeef me'
'met sorry maak je niet altijd alles goed!' zeg ik.
'sorry' zegt m'n moeder en ze loopt weer weg.
ik begin te huilen.
om 11 uur word ik weer wakker en ik kleed me aan.
de telefoon gaat en ik neem op.
'met chanel' zeg ik.
'met raisha, je hoeft niet meer te komen, ik ga het wel alleen doen' hoor ik raisha zeggen.
'oke' zeg ik.
'hoe moet ik nu aan geld komen?!' denk ik angstig.
'je wilt me geen kans meer geven he?' vraag ik om de stilte te verbreken.
'nee, niet meer' zegt raisha en de tranen schieten in m'n ogen.
'jammer' zeg ik en ik snik zacht.
ze weet niet dat ik hier kapot aan ga.
'doei, chanel' zegt raisha bot.
'dag' zeg ik 'jammer dat het voo' en ik hoor 'pieepp' ze heeft opgehangen 'r eeuwig is...' maak ik m'n zin nog af.
ik begin hard te huilen.
altijd als ik verdrietig ben, ga ik sporten.
ik pak m'n oordopjes en trek de deur achter me dicht.
ik ren naar het parkje en na een tijdje ga ik zitten aan de rand van het meertje.
dan voel ik opeens gesnuffel bij me.
ik draai me om en zie tomas.
'hee!' zeg ik.
'heey, schatje' zegt tomas 'waarom huil je?'
'ik heb ruzie' zucht ik.
'met wie?' vraagt tomas.
'met raisha' zeg ik.
'maken jullie het wel goed?' vraagt tomas 'want ik vind het niet zo leuk om jou verdrietig te zien'