Part 1

Ik was nieuw op school. Ik was een verlegen meisje op het gebied van vrienden maken. Ik was altijd bang dat ik pure onzin zou uitkramen. Niet omdat ik dom ben maar gewoon door het feit dat ik blij ben dat er gewoon iemand is die bij me staat. Ze dachten altijd dat ik helemaal gek was. Dus voor de 3de dag op rij had ik mijn routine. Ik stap van mijn bus. Vooraan liepen altijd de nerds. En achteraan liepen de populaire mensen. Daar liep ik ergens tussenin. Gewoon alleen. Je leert ermee leven.. Ik kwam aan mijn kluisje. Draaide de juiste cijfercombinatie en opende hem. Er viel een briefje uit. Ik nam het op en stak rechtstreeks in mijn tas. Mijn boeken waren belangrijker. Ik had eerst 2 uur wiskunde en dan had ik pauze dus kon ik dan nog terugkeren. Ik haalde wiskunde eruit en stak mijn boeken uit mijn boekentas in mijn kluisje. Ik deed mijn kluisje dicht en schrok me kapot toen ik plots Drew Phantom zag leunen tegen het kluisje naast het mijne. Hij kon een glimlach niet onderdrukken en lachtte zijn tanden bloot. Zijn mooie tandpastawitte tanden. 'Ben ik zo een monster dat ik je zo hard laat schrikken?' vraagt hij verontwaardigt. 'Nee, dat niet maar je komt wel onverwachts...' zei ik. Ik voelde dat ik rood aan liep op mijn wangen. 'Oh wat ben je toch schattig met blosjes op je wangen' zei hij op een lieve toon. 'hé Drew! Verspil je tijd niet aan die meid. Ze kraamt alleen maar onzin uit! En ze is gek zeggen ze!' riep een stem achter mij. Verontwaardigt draaide ik me om en zag Felix Mackhee staan. Een vriend van Drew. Daar had je dus het bewijs van wat ik zei in het begin. 'Let maar niet op hem' zei Drew. 'Hij is gek, weet je. Hij is pas afgewezen door Celeste Dolores. Je weet wel die knappe van 4de jaar. En nu is hij helemaal pissed off.'
Waarom vertelt hij me dat? Het is een interessante roddel maar waarom tegen MIJ? 'Oh echt?' zeg ik dan maar. 'Ja, maar hé ik moet door naar mijn les. Het was leuk je te spreken. Zie ik je in de pauze?' vraagt hij me. Mijn adem blijft haperen in mijn keel. Wil Drew Phantom, dé Drew Phantom mij zien in de pauze? 'Euh ... ja ik zal hier zijn bij mijn kluisje' stotter ik. 'Is goed. Ik zie je dan Adriana! Vergeet het briefje ook niet te lezen.' roept Drew nog over zijn schouder. Was dat briefje van hem? Net toen ik het wou uithalen uit mijn tas ging het belsignaal om aan te geven dat het dringend tijd was om je eens naar de les te begeven.