25|

Joy

Niet te geloven. We bereiken nu bijna de grens. De grens die Liratopia en Narnia van elkaar scheidt. We hebben nu al een paar dagen achter elkaar gelopen. Rapunzel kan niet meer. Ze is veel magerder dan eerst. Ik heb medelijden met haar. Ik tik Wodan op zijn schouder. Hij draait zich nors om. Al dagen hebben wij niet meer met elkaar gesproken. ‘Ik denk dat we een dag pauze moeten houden.’ Ik wijs naar Rapunzel die volledig op Flynn steunt om verder te kunnen lopen. Ook Flynn heeft het zwaar, hij doet dit nu al de hele dag. Hij geeft me een knikje en richt zich dan tot de groep. ‘Hier blijven we de rest van de dag.’ Hij wijst naar een open plek die vlak naast het wandelpad ligt. ‘Het was mijn idee trouwens.’ Mompel ik erachteraan terwijl ik naar de plek loop. Ik hoor een paar jongens grinniken. Flynn heeft Rapunzel neergelegd, ze lijkt meteen als een blok te slapen. ‘Wij gaan even wat eten.’ Zegt Kevin nerveus terwijl hij een blik op mijn zusje werpt. Ze hadden na het hele “ik-drink-bloed”-incident niet meer zoveel gesproken. Het viel me wel op dat Eva zich vooral met Remus bemoeit. Verdacht. Ik zak neer op de grond en voel meteen hoe mijn benen beginnen te tintelen. Ze willen rusten. Ze móeten rusten. Ik leun met mijn rug tegen de boom en kijk omhoog. De taken vormen een soort waaier waartussen allerlei diertjes leven. Ik laat mijn ogen rusten. Het lijkt wel alsof ik val. En maar blijf vallen. ‘Joy!’ Hoor ik in de verte geroepen worden. Maar ik blijf vallen.