02.

Allison Wright’s P.O.V.

Met een zucht opende ik de slaapkamerdeur en liep ik naar de badkamer die daaraan grensde. Ik spetterde wat water in m’n gezicht en verwijderde de achtergebleven make-up vegen rond m’n ogen. Het liefst zou ik nu een douche nemen, maar dat kon ik niet maken. Ik was immers in iemands anders huis. Niet dat ik het fijn vond om bij een onbekend persoon te gaan douchen. Sowieso andermans spullen gebruiken was niet echt mijn ding. Thuis was alles vertrouwder.
Ik hoorde ergens een mobieltje af gaan en besefte toen opeens dat ik m’n vader nog niks had laten horen. Ik greep naar m’n broekzak, maar ik voelde niks. Paniekerig probeerde ik mijn andere zakken, maar ook die waren leeg. Ik slaakte een zucht en liep terug de kamer in, waar ik zojuist wakker was geworden. Mijn blik viel gelijk op mijn mobieltje die op een wit nachtkastje lag. Ik haalde opgelucht adem en liep er zo zacht mogelijk naartoe.
Zayn sliep weer. Ik kon het niet helpen, maar ik betrapte mezelf erop dat ik een moment naar hem stond te staren. Hij lag zo lief.
Nee, stop! Zo moest ik niet denken. “Niet aan mij besteed, weet je nog?,” fluisterde ik mezelf toe. Ik pakte mijn mobieltje en zag op mijn display staan dat ik zeven gemiste oproepen had. Vijf van mijn vader en twee van Lydia. Ik zuchtte zachtjes en stuurde mijn vader een sms’je, waarin ik liet weten dat het me speet dat ik niets had laten horen, dat ik oké was en dat ik bij een vriendin had geslapen.
Ik stopte mijn mobiel in m’n broekzak en liep de trap af. De deur die leidde naar de woonkamer opende ik voorzichtig, waarna ik de ruimte binnenstapte. Drie hoofden draaiden zich om. Ik herkende de blonde jongen, waarvan ik z’n naam nog niet wist en het meisje dat nog steeds aan hem zat vastgeklampt. Ook de jongen met z’n beanie, verscheen in m’n zicht. Zijn turkoois, blauwe shirt gecombineerd met dezelfde kleur schoenen lichtte zijn ogen op die me glunderend aankeken. “Gezellig gehad?,” vroeg Louis met een knipoog. Ik schonk hem een zo oprecht mogelijke glimlach, maar tegelijkertijd had ik hem in m’n hoofd al drie keer vermoord. Voor zover ik me kon herinneren had hij dit veroorzaakt.
Ik liep door naar de keuken, waar ik Liam zag staan. Hij kwam vrolijk op me aflopen. “Goed geslapen?,” vroeg hij, terwijl ook hij glunderend zijn wenkbrauwen ophaalde.
Ik knikte. “Ja hoor,” probeerde ik zo nonchalant mogelijk te antwoorden. “Jij?” Hij knikte enkel, maar de glimlach op zijn gezicht sprak boekdelen.
“Hé, ik heb een vraagje,” mompelde Liam na een ongemakkelijke stilte. “Ik was in eerste instantie niet van plan je mee te vragen, maar nu je het hier zo gezellig hebt gehad, dacht i–”
Ik onderbrak Liam. “Wie zegt dat ik het hier gezellig heb gehad?”
Liam schudde lachend zijn hoofd. “Nou, zo zag het er uit,” constateerde hij. Hij knipoogde. “Anyway, ik ga volgende week met de jongens op vakantie. Misschien vind je het leuk om mee te gaan?” Hij had nog steeds die afschuwelijke grijns op zijn gezicht.
Natuurlijk wilde ik mee. Ik wilde niets liever dan ver weg van Lydia zijn. Maar dan moest ik ook mijn vader in de steek laten.
Liam keek me bedenkelijk aan. “Het hoeft niet, hoor. Ik dacht alleen dat je het leuk zou vinden, aangezien...”
“Aangezien wat?”
“Nou ja, na wat er gisteravond is gebeurd.”
Ik trok een wenkbrauw omhoog en boorde mijn ogen in de zijne. “Wat bedoel je daar mee?,” vroeg ik hem.
Liam’s grijns kwam weer tevoorschijn. “You fancy him,” antwoordde hij.
“Wie?”
“Ja, wie denk je?”
Ik gaf hem een stoot. “Helemaal niet.”
Hij lachte hardop. “Nou, dat je al weet over wie ik het heb, zonder dat ik zijn naam heb genoemd, zegt al genoeg.”
“Hoezo? We weten allemaal over wie je het hebt, want iedereen weet wat er gisteren gebeurd is.” Behalve ik. Het laatste wat ik me kon herinneren was dat Louis Zayn had opgedragen mij te zoenen. God knows wat er zich daarna had afgespeeld.
Liam schudde speels zijn hoofd. “Wat jij wilt.” Hij lachte opnieuw. “Toch raar. Hij is helemaal jouw type niet.”
“Hoe weet jij wat mijn type is?”
Hij trok zijn linkerwenkbrauw omhoog. “Hoe lang ken ik je nou al?,” merkte hij op. Hij had gelijk.
Twaalf jaar. We kenden elkaar al twaalf jaar. Twaalf jaar onafscheidelijk. Velen vroegen zich af of er nooit gevoelens in het spel zouden zijn geweest. Of er ooit meer dan vriendschap bij kwam kijken. Maar dat was niet zo. Liam en ik waren het levende bewijs dat een vriendschappelijke relatie tussen het mannelijke geslacht en het vrouwelijke geslacht mogelijk was.
Ik glimlachte. “Hou er nou maar over op,” mompelde ik geërgerd.
“Just say you fancy him en ik beloof je dat ik er geen woord meer over zeg.”
Ik zuchtte. Waarom moest hij zo irritant doen? Ik haatte het als Liam iets uit me probeerde te halen, wat ik niet wilde delen. Hij kon soms zo vervele–
“Who do you fancy?,” hoorde ik een stem achter me zeggen. Met een ruk draaide ik me om.
Zayn.
Shit. Hoe lang stond hij daar al? Hoeveel had hij gehoord? Een paniekerig gevoel bekroop me.
“You,” zei Liam vastberaden. “She fancies you.”
Geschrokken keek ik hem aan. “Liam!,” riep ik verontwaardigd. Tevergeefs, hij liep al weg. Hij liet me aan mijn lot over.
Ik voelde het schaamrood naar mijn wangen lopen en mijn hart begon sneller te kloppen.
Liam had het altijd al leuk gevonden om me te pesten. Mij in ongemakkelijke situaties brengen was bijna zijn hobby te noemen.
Zayn’s donkere ogen prikten in die van mij. Zijn zelfingenomen blik keek me vragend aan, waarna ik gegeneerd mijn hoofd liet zakken.
Liam had gelijk. Hij was m’n type niet. Maar zijn glimlach was onweerstaanbaar. Verdomme, I did fancy him.