22~

Ik ren van mijn kamer naar de badkamer en weer terug. Vandaag weer naar school. Hoe zullen ze me behandelen daar? De laatste keer dat ik daar ben geweest was toen William iedereen vroeg om me weg te pesten. Wat een kleuter is het toch. Ik hoop dat ik die rotkop van hem nooit meer hoef te zien. Onderweg van mijn kamer naar de badkamer, voor de twintigste keer ofzo, komt Monroe voor me staan. ‘Belle. Stop met stressen.’ Ik rol met mijn ogen. Ik stress niet, ik ben gewoon drukker dan normaal. En mijn hartslag slaat sneller dan normaal. Heb meer zorgen dan normaal. Maar stress? No way! Ik duw hem opzij en loop de badkamer weer in. Nog maar een laagje mascara dan. Normaal doe ik nooit zoveel. Zal ik ook een zwart lijntje aanbrengen onder mijn ogen? Ach waarom niet.

Ongeduldig staat Monroe beneden op me te wachten. Ik hoor hem gewoon zuchten vanaf hier. Toch besluit ik dan maar de stap te wagen en de trap af te lopen. ‘Klaar?’ Grijnst Monroe. Ik knik. Hij opent de deur voor me, al snel komt een koude windvlaag me tegemoet. Had ik nou mijn cape maar… Ik rits “mijn” (oftewel: Elike haar) jas dicht en stop mijn handen in de zakken. We lopen zwijgend naast elkaar. ‘Welke vakken heb jij vandaag?’ Vraag ik om de stilte te doorbreken. ‘Wiskunde, Geschiedenis, Biologie en Economie.’ Ik slaak een zucht van opluchting. ‘Ik ook.’ Ik glimlach naar hem en zie dat hij het blijkbaar ook wel leuk vind. ‘Het komt helemaal goed, Bel.’ Ik frons. Bel. Zo noemt mijn vader me altijd. ‘Is er iets?’ Ik schud van niet. Natuurlijk ga ik niet zeggen dat mijn vader me Bel noemt. Ik vind het, losstaand van het feit dat mijn vader het eerst zei, een leuke bijnaam die Monroe me heeft gegeven. Zal ik hem voortaan Mon noemen? Of Roe? Ik grinnik hardop. ‘Ik zal meiden echt nooit begrijpen.’ Mompelt Monroe terwijl hij de grote deur van school voor me openhoud. Het is zoals altijd heerlijk warm in school, meteen rits ik mijn jas open. Ik zie verschillende mensen uit mijn leerjaar naar me kijken. Dit gaat een leuke dag worden. Ahum.