[NL] Tradition

Percy was veel gewend. Er was weinig wat hem echt van zijn stuk kon brengen of dat hij nog niet eerder had gezien. Dat kon ook niet anders als Weasley; Fred en George waren uiteraard het ergst, maar de rest kon er ook wat van, en dan was er nog geen woord gezegd over hoe het er aan toe ging tijdens de jaarlijkse familiebijeenkomsten.
      Op Hogwarts was het allemaal bijna net zo erg. Te veel tieners en bijna tieners met magische krachten die maanden achtereen samen moesten leven resulteerde zonder uitzondering in een hoop chaos, o zo grappige plagerijen en een explosie of twee. Percy had echter verwacht dat het beter zou zijn nu hij met Oliver samenwoonde. De prettig gestoorde mensen in de buitenwereld kon hij natuurlijk niet helemaal negeren, maar in ieder geval had hij thuis een veilige haven, waar rust heerste en alleen verstandige dingen gebeurden.
      Dat was wat hij had verwacht. Hij had natuurlijk moeten weten dat fantasie en realiteit niet altijd overeen kwamen zoals men dat graag wilde; iets waar hij achter kwam toen hij op de tweede vrijdag na hun intrek in het appartement de woonkamer binnenkwam.
      Oliver grijnsde naar hem. "Hey Perce. Je bent vroeg."
      Percy bleef staan, staarde, fronste en vroeg zich af waarom hij in Merlinsnaam verliefd was op deze man. "Ja. Ik was klaar, dus ben ik een uur eerder vertrokken. Ik dacht dat ik misschien nog even bij mijn ouders langs zou kunnen gaan."
      "Klinkt goed," zei Oliver, waarna hij van het koffietafeltje sprong - hij stond op het koffietafeltje, hoe had Percy dat niet eerder opgemerkt? - en naar Percy toe leunde om hem een kus te geven (ze hadden die koffietafel van zijn oudtante gekregen!). "Je verdient een vroeg weekend na al die overuren die je de afgelopen maand hebt gedraaid."
      "Het was druk. Er was..." Percy dwaalde af. Hij had zijn best gedaan, maar hij kon de vraag die hij had willen stellen niet langer negeren. "Oliver," zei hij, op een toon die hij zelf indrukwekkend redelijk vond klinken, "waarom draag je ons tafellaken?"
      Oliver keek langs zichzelf naar beneden alsof het hem nog helemaal niet was opgevallen dat hij in plaats van een broek, het geruite tafellaken waar ze vorige week nog met Ginny en Harry aan hadden gegeten om zijn onderlichaam gewikkeld had. Daarna haalde hij zijn schouders op, alsof hij wel vaker in tafellakens door het huis paradeerde. Percy wist vrij zeker dat dit niet het geval was.
      "Een oude vriend van mijn ouders die ik in de winkel tegenkwam zei dat mijn accent minder duidelijk hoorbaar was dan toen ik klein was, dus ik probeerde me Schots te voelen. Het is niet heel erg gelukt, want het voelt een beetje belachelijk."
      "Je zult het me niet jwalijk nemen als dat me niet heel erg verbaast," zei Percy. "Sinds wanneer dragen Schotten rood-wit geblokte rokjes?"
      "Het is een kilt! Kom op, dat moet je toch nog wel generkt hebben?" Het plotselinge begrip op Percy's gezicht vertelde Oliver dat nee, Percy had het niet gezien. "Merlin, is dit nou de man met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen? Ik weet niet of mijn Schotse trots dat overleeft op deze manier."
      "En de tafel?" vroeg Percy, in de hoop het hele plaatje te begrijpen. Hij ging expres niet in op wat Oliver tussen neus en lippen door net had gezegd, want dat gaf hem een gesmolten marshmallow gevoel van binnen en als hij er iets over zei zou hij nooit aan andere vragen toe zijn gekomen.
      "Schotland zit vol bergen," verkondigde Oliver alsof dat voor de hand lag.
      "Vertel me alsjeblieft niet dat je ook nog een schaap hebt gekocht om je Schotse droom compleet te maken."
      Oliver stak zijn handen in de lucht. "Geen schapen, beloofd. Zelfs geen sterke drank."
      Percy knikte, ergens toch meer opgelucht dan hij had verwacht. "Dankje."
      Oliver grijnsde en kwam wat dichter bij hem staan, zodat hij zijn armen om Percy's middel kon laten glijden. "Als je mijn geweldige kilt niet herkende, weet je waarschijnlijk ook niet wat je traditioneel onder een kilt hoort te dragen, of wel, Perce?"
      Percy schudde zijn hoofd.
      Oliver pauzeerde even voor dramatisch effect en boog toen voorover om in Percy's oor te fluisteren. "Niets. Zal ik het bewijzen?"
      Dat was het moment waarop Percy besloot dat als hij zijn pure rust al niet kon hebben, hij er ook helemaal geen problemen mee had om met Olivers manier van een tikkeltje gek zijn te moeten leven. Eerder het tegendeel, eigenlijk.