40. Can't she listen for once?

“Ja, je bent echt wel een Chinees! Zo eentje als ‘r vader, jullie klinken krak hetzelfde!” gniffelde de vrouw in de hoorn. Op de achtergrond klonk een zware mannenstem. “Oh ja,” sprak ze zonder weten in de telefoon. “Ze hebben dat probleemkind blijkbaar teruggevonden.” Dan wendde ze zich weer tot de telefoon, denkend dat ze haar er voor niet hadden gehoord: “Wat zei je nu ook al weer? Iets met entertainment?
Wil je haar in de entertainments wereld? Als hoer, ik denk niet dat dat gaat werken. Thuis was ze altijd al een probleem! Hoewel ze altijd wel op één of andere manier veel mannen wist te versieren, tsss, raar kind.
Dat snap ik nu echt niet! Hoe kan iemand zo lelijk, jongens om haar heen hebben? Ach, stiekem wilden ze allemaal mij gewoon jaloers maken,” lachte ze luid in de telefoon. “Ah, excuseer mij. Drank zorgt er nu eenmaal voor dat de harde waarheid naar voren komt.” Een luide hik weerklonk.
“Hoe dan ook, wij, als ídóól-entertainment, wilden haar opleiden als één van onze sterren,” ging de president onverstoord verder.
“Ja, ja, dat heb je al gezegd. Whatever, wat bedoel je ermee? Ik mag dan niet even dom zijn als dat kind dat hier in de entertainmentdinges wilt, maar zo slim ben ik nu ook weer niet! Ah, stop,” hoorden ze dan luid gegiechel, “ik ben met iemand aan het bellen! Straks, hè? Oké, straks…”
“We zijn een bureau dat mensen opleidt als tieneridolen of sterren, begrijpt u dit?” klonk het ijskoud uit de mond van de president, waarna het snel vertaald werd door zijn oudere artiest.
“Voelt u zich te goed om met mij direct te praten, of wat? Nou, dan wil ik ook niet…” Weer een onderbreking van geruis en subtiel gelach en geluiden. De president zuchtte diep en geërgerd: “Is dit de moeder waarmee ik binnenkort mee zal moeten overleggen over haar dochter?”
“Oké, oké, euhm,” riep de vrouw zich weer tot orde. “Dus een entertainment? Sterren en idolen? Wat? Gaat ze meedoen aan een programma voor gratis plastische chirurgie? Dat past wel bij haar lelijkheid.” Ze lachte luidruchtig om haar eigen grapje om dan in hikken te eindigen.
“Ik denk dat u zich vergist,” probeerde de artiest nogmaals, terwijl hij bezorgd naar zijn president – die ver voorover gebogen over de vergadertafel staarde – keek. “Wij willen haar opleiden als een tieneridool, voor in onze nieuwe meisjesgroep.”
“Groep, toch niet met zangers? Oh, mijn god, heb je haar ooit al eens horen zingen? Waarschijnlijk niet, of gaan jullie haar autotunen?” klonk het lacherig.
“Nee, we hebben haar zang al gehoord, haar dans ook al gezien en hebben besloten om haar op te leiden,” legde hij voor de duizendste keer uit. “Maar we hebben uw toestemming nodig om haar training te starten.”
“What the fuck, mijn toestemming? Mij best, je kunt mijn toestemming voor alles krijgen, Chinees! Zelfs voor een speciale avond,” klonk er dan grinnikend. Iedereen kon zijn oren niet geloven. Was dit echt haar moeder? Of waren ze gewoon verkeerd verbonden? “Of nee, toch niet. Anders krijg ik nog zo’n lelijk rotkind.”
“Haar opleiding kost echter geld…” negeerde de artiest haar eerdere woorden.
“Geld?” klonk het dan hoog. “Waarom…? Oh nee, je gaat mij niet om geld vragen! Ik heb dat kind al d’r hele leven moeten voorzien en nu wil je dat ik haar, weet ik veel ‘training’, sponsor? Nou, dat heb jij goed onderschat, want ik betaal niet meer voor dat kind.
Dat haar vader dat maar doet, mij heeft ze al meer dan genoeg last bezorgd. Goed dat ze eindelijk weg is.”
“We kunnen haar vader niet vinden,” sprak toen de president met een gezicht alsof hij enorme hoofdpijn had.
“Ah, ben jij dat niet?!” lachte ze luid en onstabiel “Je klonk nog zo hetzelfde! Haha, ha! Hoe dan ook, ik betaal niet!”
“Ze heeft beloofd een deel van haar loon aan u af te staan, in ruil voor de betaling van haar training,” probeerde de president zijn laatste troef. Hij was de buitensporige vrouw al meer dan beu. Als zij echt Sevens moeder was, begreep hij volkomen waarom zij was weggelopen.
“Wanneer is die loon er?” vroeg de vrouw dan spottend. “Over duizend jaar? Ik kan niet geloven dat dat kind ooit succesvol wordt. Hetzelfde zouden jullie moeten doen. Spendeer geen geld meer in zo’n hopeloos geval. Zij, succesvol? Dat is nog onwaarschijnlijker dan dat Jezus ooit terug tot leven zou komen!”
“Dus moeten wij het zomaar hierbij laten, ondanks haar talenten?” vroeg de president dan geërgerd.
“Welke talenten? Geef toe, ze heeft er geen. Dans? Laat me niet lachen! Ik heb haar nog nooit zien dansen en ben ervan overtuigd dat het geen zicht is. Zang is zo mogelijk nog slechter en voor de rest moet je er goed uitzien? Zie, dat heeft ze ook al niet! Ze lijkt te hard op die Chinese vader van haar. Is dat misschien knap zijn, volgens jou? Ik dacht het niet!”
“Deze vrouw geeft mij serieus hoofdpijn,” richtte de baas zijn ogen ten hemel. “U zit op elk vlak fout. U hebt uw dochter nog nooit zien dansen. Wat weet u van haar talenten?” Hij keek venijnig richting de hoorn: “Lelijk? Tss, zij is duidelijk blind. Haar dochter is iemand die overal kan geraken, dankzij haar uiterlijk.”
“Mij best, als jij geld in zoiets wilt steken, vraag alleen geen geld van mij,” klonk het onverschillig. “Jullie Chinezen zijn raar, hoe kun je haar succes verzekeren? Het is niet dat jullie grote sterren hebben of kunnen maken. Amerika is véél beter dan jullie.”
De president kneep furieus zijn lippen op elkaar en ademde diep in via zijn neus. “Als zij later beroemd word, zal je geen deel van haar geld krijgen en ik kan je verzekeren dat haar loon heel wat gaat worden. Ons plan voor haar is de veelvuldig getalenteerde binnen de groep. Ze zal niet alleen zingen, maar ook dansen, acteren en entertainer zijn. Weet je zeker dat je deze kans laat gaan?
Ons inkomen is nu al vrij groot en verkoopt niet alleen goed in Zuid-Korea – juist ja, niet China – maar ook in China, Japan, Thailand, Sumatra-eilandengroep, Europa, Zuid-Amerika en ook in de VS. Onze artiesten staan vrij hoog in meest verkochte liedjes-lijst van iTunes – zeker voor een Áziatisch land,” raasde hij op een overredende, met kwade bijklank, manier.
“Ah, die dikke paddenkop?!” lachte ze dan. “Wacht, hoe noemt hij nu weer…? Psy was het?”
“Om nog maar een voorbeeld te geven van hoe groot Zuid-Korea eigenlijk is,” snoof de president bij de belediging van Zuid-Korea’s grootste artiest – volgens het buitenland dan toch. Hij vernoemde het bedrag dat zou moeten betalen. “Dat is nog met extra korting. Dat betekent wel dat ik u minder winst zal opsturen.”
De vrouw lachte honend. “Scheelt mij het wat?” Een korte stilte brak aan, dan: “Jerry, wat denk jij?” Weer was ze zich er niet van bewust dat het hele kantoor elk woord kon volgen.
“Dat is maar een klein bedrag. Het is toch met die Psy-gast? Wel, die gasten verdienen echt massa’s. Een vriend van mij heeft d’r ’n documentatie over gezien,” klonk het lui. “Doe het gewoon, hebben we extra geld.
Ik kan dat wel gebruiken. Van die ene keer dat we bijna gesnapt waren, heb ik heel wat spul verloren. Ik moet dat nog altijd terugbetalen aan die gast.”
Drugs? Ging het nu over drugs? Voor de zoveelste keer waren alle ogen op de hoorn gericht, niet gelovend wat ze hoorden. “Ah ja, is goed,” sprak dan de vrouw weer in de hoorn. “Is dat per maand?”
“Ja,” knikte de president opgelucht. Eindelijk had hij een deal kunnen sluiten met deze onredelijke vrouw, die zichzelf Sevens moeder leek te noemen. Wat een moeder…

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
FLASHFORWARD:
De Super Juniorleden keken verveeld naar het televisiescherm.
Ineens schudde het beeld en kwamen er zo van die zwart-witte storingslijnen.
Huh, was er iets mis met de televisie?
Eunhyuk was al opgestaan om te checken wat er nu precies mis was met het toestel, toen het beeld weer verschoof, maar nu er ineens duidelijk beeld verscheen.
Witte letters in het Engels flitsten over een donker scherm.
“Wat is dit?”
Siwon kwam nieuwsgierig aflopen met een nieuw potje vanillepudding in zijn handen.
“Kijk, nu gebeurt het weer!”
Dat kon toch niet…?
“Kyuhyun!”