Hoofdstuk 1

Mijn ogen prikten van het blauwe licht dat er in scheen. In een reflex deed ik ze meteen weer dicht. Verdomde bus. Ik kreunde ontevreden en draaide me weer om. Ik had net zo'n mooie droom gehad. Hopend dat ik weer terug zou vallen in het geweldige verhaal, kneep ik mijn ogen extra hard dicht. Damn, dat ging zo nooit werken. Ik probeerde me te herrineren waardoor ik ook alweer wakker was geworden. Oh ja, Gerard had me geroepen. Ik had helemaal geen zin om op te staan dus bleef lekker liggen.
'Frank, wat de fuck.'
Oh shit. Als ik niet snel was zou ik ook nog in de problemen komen. Ik stond op en kwam erachter dat mijn hoofd heel erg veel pijn deed. Het bonkte agressief tegen mijn schedel. Ik had de avond ervoor toch niks gedronken? Oh, wacht...
Ik liep naar het "leefgedeelte" in de bus waar Gerard aan de tafel zat. Hij keek ernstig, een beetje alsof hij in tweestrijd was. Het verscheurde hem van binnen, ik zag het gewoon. Hij had de hele nacht ergens over wakker gelegen.
'Wat is er?' vroeg ik, terwijl ik mezelf op de stoel tegenover hem zette.
'Ik moet met je praten,' was zijn antwoord.
Ik bleef hem afwachtend aankijken, maar er kwam niks. Ik gaf hem tijd. Hij had het er duidelijk moeilijk mee. Ik vroeg me af wat het kon zijn dat hem zo in pijn bracht. Hij was mijn beste vriend, en ik zou hem kostte wat kost van de pijn beschermen. Dat had ik hem beloofd.
Hij deed zijn mond verscheidene keren open om te praten, maar er kwamen geen woorden.
'Je kunt het me vertellen,' zei ik tegen hem. 'Je kunt me alles vertellen. Dat weet je toch?'
Hij mompelde wat. Hij wist het, dat wist ik zeker. We waren al langer dan drie jaar beste vrienden, dan ken je elkaar wel.
'Ik weet niet of je het wel wil weten.'
Ja hoor, maak me maar weer extra nieuwsgierig. Nu wilde ik het júíst weten.
'Als jij het wil vertellen, wil ik het weten.'
Dat leek hij een goed statement te vinden, maar hij twijfelde nog steeds.
'Het spijt me.'
Waarom excuseerde hij zich nou?
'Dat hoeft niet,' zei ik daarom.
Ik keek naar hem. Zijn gezicht had zachte vormen, wat hem er heel schattig uit deed laten zien. Hij wás gewoon heel schattig. Ik schrok van die gedachte. Hoe had ik dat nooit kunnen zien? Hij keek naar de tafel, wat me de kans gaf om hem nog beter te kunnen bekijken. Zijn ogen glinsterden heel erg. Was het de lichtopval, of kreeg hij nou echt tranen in zijn ogen? Ik had Gerard nog nooit zien huilen. Dat zou zijn mooie gezicht ontsieren. Oh God, wat was dat nou toch?
Ineens keek hij me recht aan. In zijn ogen stond angst. Of nee, nervositeit. Allebei. Onzekerheid, ook. Ik wilde zó graag weten wat er aan de hand was. Dan zou ik er misschien iets aan kunnen doen. Ik haatte het om hem zo te zien. Zijn gezicht was gebroken.
'Ik denk dat ik gay ben.'
Wow. Wacht even. Die had ik niet verwacht. Hoe kon de mooiste jongen op aarde nou weer net gay zijn? Ik had echt geluk. Wow. Wacht. Wat?
'Het is oké,' zei ik toen hij in tranen uitbarstte. 'Het komt goed.'
Ik ging naast hem zitten en wreef over zijn rug. Net toen kwam Ray met en nog drie keer zo grote afro als normaal gapend naar binnen lopen. Hij verstijfde toen hij zag wat er aan de hand was.
'Wa-'
Ik schudde mijn hoofd. Hij knikte bezorgd en ging tegenover Gerard zitten.
'Hey, Gee,' zei ik zacht.
Hij keek omhoog, zijn ogen bloeddoorlopen en hij zag er moeier uit dan ik hem ooit had gezien. Ik trok hem tegen me aan in een knuffel, die eigenlijk alles wel zei. Dat ik op jongens viel was geen geheim, maar ik wist zeker dat Gerard er veel moeilijker mee om zou kunnen gaan. Arme jongen. Het enige was, dat Ray het nog niet wist. Misschien Mikey en Bob ook nog niet. Zou ik het ze moeten vertellen? Of zou Gerard het zelf willen doen? Ik zou het hem nog wel vragen.
We bleven daar zo zitten voor wat een eeuwigheid leek. Toen ik hem uiteindelijk losliet, veegde hij zijn ogen af en keek Ray aan. Hij leek het moeilijk te vinden.
'Moet ik het zeggen?' vroeg ik.
Hij dacht even na, en knikte toen.
'Gerard is gay.'
Ray's ogen werden even groot; hij had het vast ook niet verwacht. Maar ook hij liet weten dat hij er helemaal geen probleem mee had. Dat maakte Gee wat geruster. Ik had, raar genoeg, een enorme drang om hem spontaan te zoenen. Ik besloot dat het geen goed idee was en nam daarom maar genoegen met naar zijn lippen staren. Hij had zulke mooie lippen. Zacht. Wat? Mijn brein begon serieuze spelletjes met me te spelen. Ik beet op mijn onderlip en keek naar de tafel, dan kon ik mezef ook niet verraden.
Ik voelde Gerards aanwezigheid erger dan had gemoeten. Ik maakte me zorgen om hem. Hoe ging hij hiermee leven? Ik zou hem willen helpen, maar ik wist niet hoe. Gewoon de vriend zijn die altijd voor hem klaarstaat? Ik zou wel zien hoe het zou lopen.
Naarmate het later werd, kwamen Mikey en Bob ook aan tafel zitten en we begonnen te ontbijten. Alweer was ik degene die het moest vertellen, maar dat maakte me helemaal niets uit. Ik snapte best dat hij bang was.
Om eerlijk te zijn, was ik best verrast dat ik het eerder wist dan Mikey. Ik had echt verwacht dat Gee het hem al wel van tevoren had verteld. Dat moest vast iets betekenen. Misschien had Gerard ook wel... Zodra de gedachte mijn hoofd in sijpelde, verbande ik hem uit mijn brein. Het was logisch dat Gerard niks voor me voelde. Hoe had ik dat nou kunnen denken? En trouwens, hoe kon een jongen zo knap, ooit van een jongen als ik houden? Wat was ik wel aan het denken?
Ik kreeg mijn ontbijt niet door mijn keel. Na twee happen soppige cornflakes gaf ik het op en schoof mijn bakje over de tafel naar Bob.
'Geen trek?' vroeg hij, maar wachtte niet op een antwoord en begon meteen te eten.
'Vanavond spelen we de grootste show van onze tour,' kondige Ray aan. Alsof we dat nog niet wisten. Ik had al minstens een week uitgekeken naar vandaag. Ik hield ervan om te spelen en die avond zaten we precies op het midden van de tour.
Pas na een tijdje voelde ik de spanning die tussen ons hing. Normaal gesproken hadden we nauwelijks geladen stiltes, dat was niet normaal voor ons. Maar nu was hij er toch écht. Ik keek de anderen aan, maar iedereen keek naar hun bord. Ik begon na te denken over een onderwerp, maar kon geen goede bedenken. Nou, dit was vervelend.
Ray kuchte een keertje, maar verder bleef het stil. Gerard had zijn hoofd verborgen in zijn handen, waarschijnlijk uit schaamte. Ik zag dat hij zijn bakje Rice Crispies ook niet op kon. En hij had niet eens het speeltje dat in iedere doos zat. Stomme Crispies. Ik wist zeker dat dit nog een moeizame dag ging worden.


'Kom je mee, Frank?'
We waren gestopt waar we onze grote show zouden spelen. Acht uur te vroeg. Nu hadden we heel veel tijd om nog even "iets leuks te gaan doen" in deze stomme, te grote streek. Wat moest je nou weer in Los Angeles?
Gerard wilde met me over de boulevard lopen. Ik had toch niets beters te doen, dus ik ging maar mee. Niet dat ik er nou echt zoveel zin in had, hoor. Ik was gewoon aardig voor mijn vriend die net had toegegeven dat hij op jongens valt.
'Jep, 'k kom eraan.'
Ik hees mezelf op uit de bank, die trouwens helemaal niet lekker zat, en liep naar buiten. Gerard stond te roken. Hij hield zijn pakje sigaretten naar me uit en ik pakte er een.
'Dankje.'
Ik haalde mijn aansteker uit mijn broekzak en stak hem aan. Ik ademde extra diep in toen ik me besefte dat ik al bijna een hele dag niet had gerookt.
'Aah, dat is lekker,' zei ik tevreden, en deed even mijn ogen dicht.
Mijn gedachteloze moment werd verstoord door Gerard, die heel diep ademde. Wat de fuck? Ik deed mijn ogen weer open en zag dat hij moeizaam overeind kon blijven staan.
'Gee?' vroeg ik voorzichtig. 'Wat is er?'
Hij keek me niet aan.
'N-niks,' zei hij, bijna fluisterend.
'Ik geloof je niet.'
Hij zei niks.
'Misschien moet je even gaan zitten. Gee? Oh, fuck, Gee, gaat het wel?'
Hij gleed langs de zijkant van de bus op de grond. Ik ging naast hem zitten en hield zijn hand vast.
'Moet ik iets voor je doen? Wil je wat water? Ik roep Bob.'
'Nee!' zei hij snel. Zijn wangen werden rood. 'Het gaat wel.'
'Zeker weten? Blijf even zitten. Moet je je hoofd niet tussen je benen doen ofzo?'
'Het gaat wel, serieus - Frank!'
Ik staakte mijn pogingen om water in zijn mond te gieten en ging weer zitten. 'Wat is dit?'
'Weenie,' zei Gerard. 'Gebeurt weleens.'
'Waarom weet ik daar niks van?' Ik was verontwaardigd.
Hij haalde zijn schouders op en deed zijn ogen dicht.
'Wil je niet wat slapen.' Het kwam er niet uit als een vraag. Hij schudde zijn hoofd. De hele nacht zonder slaap had hem echt kapot gemaakt. Zijn gezicht was mooi zo, als je de donkere kringen onder zijn ogen zou wegdenken. Nee, dat hoefde niet eens. Ik had nog steeds zijn hand vast, besefte ik me. Niet dat ik het echt zo erg vond.
'Kom op, we gaan.'
Voordat ik het doorhad was Gee degene die míj omhoog trok. Even verloor ik mijn evenwicht, maar Gerard hield me omhoog. Daar moest ik van blozen.
'Is goed,' zei ik uiteindelijk, en liep met hem de richting op van de zee.
De boulevard was perfect wit. Er was bijna niemand, waar ik me over verbaasde, aangezien het zulk mooi weer was. In LA waren de mensen vast net zo raar als de plek zelf. We liepen de hele tijd naast elkaar zonder iets te zeggen. Het was geen vervelende stilte, gewoon stil. Aan het einde ging Gerard met zijn benen over de rand zitten. Ik plofte naast hem neer en legde mijn hoofd op zijn schouder. Dat was iets wat wij deden, Gee en ik. Op elkaar leunen. Eigenlijk best raar, als je er zo over nadacht. Maar het was fijn.
Hij sloeg zijn arm over mij heen.
'Frankie,' zei hij zachtjes. 'Ik weet het gewoon niet.'
'Is niet erg,' mompelde ik. 'Dingen.'
Hij zuchtte. Er was iets dat hij me niet vertelde. Dat was raar. We vertelden elkaar alles. Altijd.
'Zeg het maar.'
Hij verstijfde en begon te blozen. Een nerveuze lach ontsnapte uit zijn mond.
'Nee, man, later.'
'Het is oké.'
'Nee, dat is het niet.'
Ik keek hem vragend aan. Als hij zei dat er iets niet oké was, wat kon dat dan mogelijk betekenen? Ik zou dit niet laten zitten. Het kwam later wel weer aan de orde.
'Kee,' zei ik daarom maar, en begon de Misfits te neuriën.
Gerard deed zijn ogen dicht en deed ook zijn andere arm om me heen, in een soort halve knuffel. Ik deed mijn armen ook om zijn middel en zo bleven we een tijdje zitten, kijkend naar de ondergaande zon. Holy shit, was het al zo laat? Nouja, dat maakte nu even niet uit. Ik had een gezellig momentje met Gee.
Het was stil. Té stil. Ik wilde weten wat er met Gerard was. Waarom vertelde hij me het nou niet?
'Gee, vetel het me nou.'
Hij aarzelde. 'Ik weet echt niet of dat wel zo'n goed idee is, hoor.'
'Ik ben je beste vriend. Je vertelt me altijd alles.'
Hij liet me los om me aan te kunnen kijken.
'Oké, Frankie, maar beloof je me alsjeblieft niet boos te worden?'
'Natuurlijk niet.' Ik spuugde tussen mijn vingers door in het water. Gerard kreeg een halve glimlach op zijn gezicht. We gingen allebei in kleermakerszit zitten. Als we voorover zouden buigen, zouden onze voorhoofden elkaar raken.
'Vraag je je niet af hoe ik erachter ben gekomen, Frank?'
Ik keek hem aan, in zijn ogen een mengeling van angst, verdriet en... Nee toch? Het was echt een soort... Dromerigheid. Erg vreemd.
'Brand los. Was het iemand van Green Day? Kom op Gee, dat is gewoon fout. Ik wist dat we aparte bussen hadden moeten hebben.'
Ik glimlachte en hij ook, maar hij schudde zijn hoofd.
'Nee Frankie, het is veel erger dan dat.'
Wat kon er nou erg zijn aan verliefdheid? Ik zag het punt niet. Was de persoon waar hij van hield onbereikbaar voor hem? Ik wachtte op een naam.
'Kom op Gee, ik ga je toch niet vermoorden ofzo?'
Hij keek uit over de zee. Zo had de zon een mooie lichtopval op zijn gezicht. Gerard Way's mooie gezicht.
'Ik ben verliefd op de beste, stoerste, aantrekkelijkste en dapperste man die ik ken.'
Ik werd heel erg nieuwsgierig en wachtte tot hij verder ging.
'Hij zal altijd voor me klaarstaan en op me wachten, dat heeft hij me een keer beloofd.'
Hij keek me weer aan en mijn ogen werden groot. Dat had hij net niet- Nu besefte ik het eigenlijk zelf pas. Ik had al eeuwen een oogje op hem. Damn, misschien al wel drie jaar.
'De liefste man op de hele wereld en alles daar omheen. Als ik samen met hem ben, is de rest van de wereld er even niet meer. Die momenten met hem onthoud ik allemaal, iedere seconde dat ik bij hem ben. Hij is zo, zo ontzettend belangrijk in mijn leven. Zonder hem was ik nu letterlijk dood geweest. Hij is er áltijd.'
Ik legde mijn hand op zijn wang. Hij deed hetzelfde bij mij. Dit was niet waar.
'Ik kan je vertellen, Gee,' zei ik. 'Die man zal je nooit, maar dan ook nooit in de steek laten of je opzettelijk pijn doen. Hij zal er altijd voor je zijn als je hem nodig hebt. Hij wacht al drie jaar op je en zal je met open armen staan opwachten. Hij houdt van je, Gee, al drie jaar. Ik hou van je.'
Ik voelde zijn adem tegen mijn lippen en toen een zachte, vochtige kus. Hij bleef heel dichtbij.
'Ik hou ook van jou.'
Nu duurde onze kus wat langer. Zijn lippen waren zó zacht. Precies zoals ik ze me had voorgesteld. Ik voelde zijn handen in mijn haar en ik had de mijne op zijn borst gelegd. Toen hij stopte, bleven we elkaar vasthouden.
'Gee,' fluisterde ik. 'Gee, drie jaar.'
Daar bleven we erg lang zitten, tot Gerard een smsje kreeg dat we terug moesten komen.


'Waar wáren jullie?'
Gee en ik wisselden de hele tijd glimlachen uit, maar Ray scheen het alleen maar irritant te vinden.
'We werden ongerust, man.'
'Nouja, we leven nog.'
Voor die opmerking kreeg ik een woedende blik van Mr. Toro. Bob en Mikey waren hier gewoon cool over, maar Ray was gelijk helemaal paniekerig. Tja, zo had iedereen wel weer z'n eigen dingen. Ik vond het wel grappig.
Mikey's telefoon ging, hij had een smsje. Zijn hoofd toen hij naar het scherm staarde was echt geweldig. Hilarisch, gewoon.
'Wat?' vroeg ik. 'Heeft Pete Wentz je weer een foto gestuurd van z'n-'
'Holy shit,' onderbrak Mikey me. 'Wat de fuck.'
Ik keek over zijn schouder naar zijn telefoon, en zag een foto van - ja hoor, precies wat ik had verwacht.
'Dat hoort ín zijn boxers, niet eruit. Ieuw, wat smerig.'
Mikey drukte het smsje snel weg zonder er antwoord op te geven. Gerard had een verschrikkelijke uitdrukking op zijn gezicht.
'Ik geloof niet,' zei hij. 'Dat ik dat had willen zien.'
'Nee. Dat wilde je niet.'
Toen ik langs hem liep, streek ik zachtjes met mijn hand door zijn haar. Ik liet de broertjes Way even alleen, ik kon me voorstellen dat Gerard het wilde vertellen. Ik ging in mijn bed liggen en probeerde te horen wat ze zeiden. Het was nog best goed verstaanbaar. Ik zou nog voorzichtig moeten zijn als ik en Gerard daar- Nee, wat de fuck.
'Mikey, ik moet je iets vertellen.'
'Kom op Gee, heb je nog niet genoeg drama veroorzaakt hier?'
Ik hoorde ze allebei lachen.
'Nee, ik ben bang van niet.'
Het bleef even stil.
'Ik heb Frank gezoend.'
'Nee! Oh God, Gerard, wat?'
'Was het te snel? Oh, nee, ik heb het alwéér verkeerd gedaan, hè?'
'Nee man! Ik ben zo blij voor je! Damn, het mysterieuze gezicht van Frank ook meteen ontmaskerd.'
'Hoe bedoel je?'
'Zag je niet hoe hij altijd naar je keek? Dude, hij heeft al die tijd al over je lopen dromen.'
Gerard mompelde alleen iets, en even later kwam hij het achterste gedeelte van de bus binnen en crashte naast me neer op bed.
'Frankie,' zei hij, en pakte mijn hand.
'Ik weet het,' zei ik met een glimlach. 'En Gee?'
'Hmm?'
'Je hebt helemaal niks verkeerd gedaan. Het was geweldig.'
Hij bloosde, maar bleef me aankijken.
'Frank Anthony Iero.'
Hij drukte een zoen op mijn lippen.
'Hoe de fuck gaan we dit aan iedereen vertellen?'
Ik had er nog niet over nagedacht, en toen hij het zei schoot er een vlaag van paniek door me heen. Oh God, al dat "Frerard" gedoe van onze fanbase zou eindelijk werkelijkheid voor ze worden. Ik kon de reacties al op mijn netvlies lezen. Maar toen bedacht ik me dat het wel goed zou komen, en ging dichter tegen Gerard aan liggen. Ik hoorde de anderen de bus binnenkomen en keek Gerard schuldig aan toen ik hem losliet.
'Nee,' zei hij. 'Mikey vertelt het.'
Ik zuchtte opgelucht: ook van Ray en Bob had ik geen reacties willen horen, en pakte Gerard weer vast. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en luisterde een tijdje naar zijn hartslag. Het was kalmerend om daar zo met hem te liggen. Er was voor heel even geen tijd. Ik voelde Gerards hand ritmisch over mijn hoofd wrijven en ik deed mijn ogen dicht om me nog beter op het moment te kunnen concentreren, maar na een te korte tijd kwamen onze vrienden uit het niets naar binnen stormen.
'Ik wist het. Ik wist het gewoon!' Bob klonk overblij toen hij ons zag liggen. 'Jullie zijn gewoon zo...' Hij zocht naar een woord. 'Gemaakt voor elkaar. Ik wist het gewoon.'
Ik was op één elleboog omhoog gekomen en trok mijn wenkbrauwen op. Ik had alles verwacht, behalve dat. Hij meende het vast niet. Ik zocht naar sarcasme in zijn ogen, maar kon het niet vinden.
'Jullie zijn leuk samen,' zei Mikey.
Ray stemde daarmee in. 'Heel leuk.'
Ik lachte naar Gerard, die teruglachte.
'Om heel eerlijk te zijn,' zei Gerard, zonder zijn blik van me af te wenden. 'Hadden we een beetje een andere reactie verwacht.'
Zijn hand had hij van mijn haar naar mijn wang verplaatst, waar hij met zijn duim overheen streek.
'Nouja zeg,' zei Bob verontwaardigd. 'Natuurlijk niet! Jullie zijn echt schattig saampjes!'
Ik lachte naar Bob, die nog steeds een enorme grijns op zijn gezicht had. Ik was blij met de positieve reacties, vooral na alle rampscenario's die ik in mijn hoofd had bedacht.
'Sorry voor jullie, ehm, moment,' zei Ray onhandig. 'Maar ik denk dat we zo te laat gaan zijn voor de soundcheck.'
Ik zuchtte ontevreden toen Gerard opstond.
'Ja, de soundcheck,' zei ik, terwijl ik me uitrekte.


Het eerste akkoord kwam van mijn gitaar, en het publiek ging compleet uit zijn dak. De zaal was immens. Er waren genoeg, of nee, te veel mensen om helemaal los te gaan.
'Hoe gaat het met jullie?' vroeg Gerard, waarop de mensen weer begonnen te schreeuwen. 'Goed om jullie te zien bij ons allergrootste opdreden van de Face To Face Tour!'
Het verbaasde me steeds opnieuw hoe hij het publiek meekreeg, hoe hij veranderde op het podium. Al zijn onzekerheden werden van hem afgegooid zodra de lichten op hem schenen en hem deden zweten. Het was onmogelijk mijn ogen van hem af te houden, wat ik ook probeerde.
Op de helft van het liedje besloot ik iets heel stoms te doen. Iets dat ik gewoon wilde. Soms hadden Gee en ik wel grapjes op het podium, maar dit sloeg ze allemaal. Ik zoende hem vol op zijn mond.
De meisjes in het publiek werden er zo blij van dat ik er niet zeker van was of ze misschien gingen flauwvallen. Dat was nou échte, live-action Frerard. Cadeautje.
Gerard keek me blij verrast aan en hij vergat de tekst op het tweede couplet spontaan.
Na drie liedjes zonder pauze achter elkaar te spelen, dronken we allemaal wat water om bij te komen.
'Los Angeles!' schreeuwde Gerard. 'Jullie zijn geweldig!'
Hij wachtte even tot ze uitgegild waren. 'Ik moet jullie iets zeggen.'
Ik voelde dit al de hele tijd aankomen. Ik grijnsde breed en ging naast Gee staan. Hij lachte terug en fluisterde in mijn oor: 'Het maakt niet uit wat ze denken, hè?'
Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn schouder.
'Ik moet jullie de waarheid zeggen voordat de media leugens gaat vertellen. Want we houden niet van de media, of wel?'
Het boeide niemand, ze wilden gewoon horen wat hij te zeggen had.
'Er is iemand in mijn leven waar ik wél heel erg veel van hou.'
De mensen gingen helemaal uit hun dak en de meisjes hoopten het al door te hebben. Ze gingen het beste nieuws van hun leven horen.
'Ik hou van iemand die ik al jaren ken. Jullie kennen die persoon ook allemaal.'
Ik vond het hilarisch hoe lang hij dit kon rekken. Mensen begonnen al naar hem te roepen dat hij moest opschieten.
'Oké, oké, sorry hoor. Hij verdient gewoon een mooie introductie.'
'HIJ?' hoorde ik uit het publiek. 'OH MY GOD, IK KAN HET NIET GELOVEN!'
'GERARD IS GAY!'
'IK BEN ZO BLIJ!'
'WAT NOU ALS FRERARD BESTAAT?'
'Ik hou van Frank Iero.'
En daar, op het podium, hield ik mezelf niet langer in voor een herhaling van daarnet. Deze keer was de kus gepassioneerd en hij méénde iets. Het geschreeuw uit de zaal leek wel weg te vagen, voor het moment. Ik hoorde het niet meer. Alles wat ik voelde was Gerards lichaam tegen het mijne en onze lippen op elkaar. Toen hij de zoen verbrak, fluisterde hij nog iets.
'Dank je.'
Ik keek hem diep in zijn ogen aan, en liep toen terug naar mijn plek op het podium. Dit was een mooie avond geworden, ondanks mijn rare voorgevoelens die ochtend.