Deel Twee || Vier

“Nee!” schreeuwde ik. Met een paar grote sprongen rende ik naar de rand van de dak en greep naar Tess. Ik kreeg haar enkel te pakken en mijn buik kwam hard tegen de reling aan. Ik hapte naar adem en dreigde voorover te vallen. Tess’ enkel gleed langzaam uit mijn grip, maar ik kon haar niet laten gaan. Opeens voelde ik twee armen om mijn borst heen vouwen, die mij en Tess terugtrokken.
“I got ya buddy,” zei Niall met ingehouden adem. Samen trokken we Tess terug op het dak. Ze had haar ogen gesloten. Ik had hier ooit over gelezen. Ze was nu zo in de war, haar hersenen besloten dat het beter was om zich af te sluiten van de wereld. Ze zou wel weer bij komen.
Hijgend lieten Niall en ik ons naast Tess tegen de richel zakken.
“Bedankt, Nialler,” zei ik.
“Geen probleem,” antwoordde hij. Hij klopte me op mijn schouder en sloot toen uitgeput even zijn ogen.

Ik haalde diep adem door mijn neus en liet het door mijn mond weer naar buiten glippen. Dat herhaalde ik een aantal keer. In. Uit. In. Uit. In. Uit.
Ik stond op en voegde me weer bij de lads. Zwijgend reek Zayn me een kom noedels aan. Ik knikte dankbaar en begon te eten.
“Wat doen we nu?” verbrak Louis de stilte. Ik wist het niet. We keken allemaal naar Liam, omdat hij nou eenmaal het meeste verstand had van ons vijven.
“We wachten af,” was het enige dat hij kon bedenken. “Meer kunnen we niet doen.”
Ik liep naar mijn kamer, pakte mijn laptop en klapte hem open. Ik zag Tess nog steeds slapen. Ze lag bij haar vriendin thuis. De vriendin – Evanna of Suzanne, ik wist het niet meer – had haar aangemeld op Skype en de laptop naast haar gezet, zodat ik steeds kon zien hoe het met haar ging.
Ik was radeloos. Ik wist niet wat ik moest doen. Tess had nu serieuze problemen. Ze zou verdorie zelfmoord plegen! Ik snapte dat ze alles kwijt was, dat het een grote klap voor haar was, maar… ik zag niet in waarom je je eigen leven dan zou opgeven. Ik zuchtte en ging onder mijn deken liggen. Ik probeerde mijn ogen te sluiten, te slapen, maar het lukte me niet. Er was teveel gebeurd.
Ik hoorde een korte roffel op mijn deur.
“Binnen,” zei ik. De deur ging voorzichtig open en Zayn stak zijn hoofd om de hoek.
“Hey,” zei hij zacht.
“Hey,” reageerde ik. Zayn kwam verder naar binnen lopen en sloot de deur. Hij kwam naast me op het bed zitten.
“Gaat het?” vroeg hij. Ik knikte.
“Jawel. Nogal geschokt. Wat een kutverjaardag.”
Zayn knikte en keek naar de laptop. “Gelukkig kan ze slapen.”
“Ja,” zei ik, “gelukkig wel.”
“En jij?”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik niet. Ik kan gewoon niet geloven dat ze sprong.”
Zayn zuchtte. “Ik ook niet.”
We waren een tijdje stil. Toen stond Zayn op. “Probeer te slapen, Harry,” zei hij.
Ik keek hem aan. “Ik doe mijn best. Jij ook.”
Hij knikte langzaam. “Ja. Tot morgen.”
“Tot morgen.”
En hij ging weg.