Deel Twee || Drie

Met toegeknepen ogen staarde ik naar mijn huis. Of beter, wat er van over was. De zwarte resten smeulden nog na. Desondanks stond het nog overeind. Het was een bouwvallig, zwartgeblakerd, op instorten staand huis.
Achter me stonden Evanna en Suzanne. Ze praatten met politie en brandweermannen. Ik had geen idee van wat ze zeiden. Ik luisterde niet. Af en toe wierpen ze een blik op mij, en keken weer weg.
Het was nu twee uur geleden sinds ik uit het ziekenhuis kwam. Het was rond een uur of twee ’s middags, hoorde ik iemand een tijdje geleden zeggen. Het maakte me niet uit.
Ik sloeg mijn armen dichter om me heen toen ik het opeens koud kreeg. Ik voelde een verlangen in me opborrelen, het verlangen om mijn huis binnen te gaan en te bekijken, zoeken naar spullen die het overleefd hebben. In tegenstelling tot mijn ouders en zusje. Ondanks de 17% overlevingskans beschouwde ik haar als dood. Want 17% was zo goed als dood. Ze was klein, iel en zwak. Dit kon ze niet overleven, ik voelde het.
Met beverige stapjes liep ik richting mijn huis. Ik was wees. Met elke stap die ik nam riep een onbekende stem die zin in mijn hoofd. Stap. Ik was wees. Stap. Ik was wees. Stap. Ik was wees.
“Tess!” riep één van mijn vriendinnen achter mij. Ik hoorde snelle voetstappen en ze kwam naast me lopen. “Wat ga je doen?”
Ik keek kort op. “Het is oké, ik ga alleen even kijken. Ik kom zo terug.”
Suzanne keek me twijfelend aan. “Moet ik mee?”
Ik schudde mijn hoofd en glimlachte waterig. Ik hoopte in elk geval dat het er als een glimlach uit zo komen. “Nee, dit moet ik alleen doen.”
Ze knikte en liet me verder lopen.
Er knapte iets onder mijn voet. Ik liet me op één knie zakken en bekeek wat het was geweest. Een broodplank. Ik draaide me om en keek naar wat eerst de keuken was geweest. Er was niets van overgebleven. De brandweer had me verteld wat de oorzaak was geweest van deze brand. Een gaslek. En mijn vader die de kaarsjes op mijn taart vast aanstak. Een explosie. Louise, die in de tuin had gespeeld. Mijn moeder, die boven aan het douchen was.
Ik schudde mijn hoofd om de gedachten te verbannen en draaide me om. Ik liep naar boven en bekeek mijn slaapkamer. Uit de resten pakte ik mijn teddybeer. Alleen zijn poot was een beetje verbrand. Ik klemde hem stevig vast en zocht verder. Ik keek onder mijn bed en haalde er een zwartgeblakerde poster van One Direction onder vandaan.
Ik liep naar zolder. Er was een gat in het dak. Dat was er altijd al geweest, maar klein. Door de brand was het groter geworden. Ik klom er doorheen en stond zo op het platte gedeelte van het dak, het dak boven de woonkamer. De vloer kraakte onder mijn voeten, maar hield mijn gewicht. Ik ging liggen en gluurde over de rand. De brandweermannen en politie stapten net in hun auto’s en reden weg. Evanna en Suzanne draaiden zich om, keken elkaar even aan en liepen toen met de buren mee naar binnen. Ze gaven me de tijd die ik nodig had.
Ik realiseerde me iets. Ik had niets meer. Geen huis. Geen ouders. Geen zusje. Andere familie had ik nooit gehad. Waar leefde ik nog voor? Mijn hele leven was ingestort.
Dat liet iets kortsluiten in mijn hersenen. Ik krabbelde overeind en ging op de reling van het dak staan. Ik hield de teddybeer angstvallig tegen mijn borst geklemd. Mijn wijde shirt fladderde om me heen en ik kon me voorstellen hoe dramatisch het eruit zou moeten zien voor andere mensen. Maar er was niemand die me zag. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Ik negeerde de wereld, drong alle geluiden en geuren uit mijn hoofd.
Totdat…
“Tess!” schreeuwde iemand achter me. “Nee!”
Ik opende mijn ogen en draaide mijn hoofd. Harry sprong door het gat. “Niet doen, Tess!”
Hij maakte me in de war. Wat deed hij hier? Ik keek nog een keer naar beneden en hoopte dat het hoog genoeg was. Ik keek nog één keer naar Harry. “Het spijt me,” fluisterde ik. Ik spreidde mijn armen en sprong.