Part Eleven

'Leonie?' weerklinkt een vrouwenstem. 'Leonie Borsato?' Wat heb ik een hekel aan die naam.
'Ja,' mompel ik zacht. Ik lig op mijn zij en staar al een half uur door het raam naar buiten. Ik draai me om en zie een vrouw - ergens in de twintig - staan in een verpleegsters uniform.
'De eerste keer dat ik je wakker zie,' zegt ze en ze komt glimlachend naar me toe. 'Ik ben Alexia.'
'Aangenaam,' zeg ik zacht terwijl ik haar hand schud.
'Ik kom even je enkel controleren,' zegt ze ietwat ongemakkelijk. 'Als het goed is mag je opgehaald worden.' Nadat ze een foto van mijn enkel heeft gemaakt zegt ze dat het er goed uitziet en ik uit het ziekenhuis word ontslagen. Na drie dagen, twee nachten heb ik wel weer zin om naar huis te gaan, ook al kan ik er niet in: oftewel weer een nachtje bij Jake.

Jake wacht me op bij de ingang. Ik kom, met veel moeite, op mijn krukken bij hem aan. Hij legt zijn handen op mijn heupen en druk snel een kusje op mijn mond. 'Heb je gemist,' zegt hij. Hij stapt op zijn fiets en klopt met zijn hand op de stang, die alleen jongensfietsen hebben. Ik ga in dames zit op de aangewezen plek zitten en denk terug aan de bus. Toen hij ook op de vrije stoel naast hem klopte. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Hij houdt zijn stuur vast, en ik voel de warmte van zijn armen rond mijn borstkas. 'Weet je nog dat we dit vroeger ook een keer gedaan hadden?' vraagt Jake na een tijdje.
'Ja, toen mijn band lek was, jouw bagagedrager kapot, en toen kwam jij toevallig langs.'
'Toen kwam je hier ook zitten, tot mijn vader het zag en dacht dat ik een vriendin had. Hij was razend,' grinnikt hij.
'Ik was twaalf, jij veertien,' zeg ik zacht. Ik voel hem knikken ter bevestiging.
'Toen hield ik ook al van je.'