~Rose~ 13

Tranen sprongen in mijn ogen. IK MAG NAAR HUIS! IK MAG HIER WEG! Ik word echt gek hier! Helemaal gek! En nu.. Ik mag naar huis! Gelukzalig liet ik me achterover in het kussen vallen, een dag zou ik nog wel overleven. Ik merkte hoe moe ik was. Ik had de afgelopen week weinig geslapen. Zo gek werd ik vanbinnen. Ik voelde mijn oogleden zwaar worden en al snel viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was het vier uur ’s nachts. Ik zuchtte nee he?! Eindelijk hopend op een normale nachtrust mocht dus ook al niet meer. Deze nacht moest gewoon zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik ging op mijn rug liggen en sloot mijn ogen. Constant opnieuw en opnieuw mezelf vertellen dat ik bijna uit deze nachtmerrie was. En dezelfde vraag die de afgelopen week door mijn hoofd spookte kwam telkens terug. Hoe was het mogelijk dat ik niet genoeg pillen had geslikt voor een overdosis erg genoeg om dood te gaan? Want momenteel was in leven blijven echt een marteling. Na een lange tijd wakker gelegen te hebben weet ik toch de slaap te pakken te krijgen en voor ik het weet word ik acht uur alweer gewekt om mijn spullen te pakken, die door mijn moeder waren gebracht. En om me klaar te maken voor mijn vertrek. De hele week heb ik niemand gesproken. Ik liet niemand binnen ook mijn ouders niet. Ik wilde niemand spreken. En nu kwam ik tot het besef dat ik ze allemaal onder ogen zou moeten komen.
“Jenna, je ouders zijn er.” Werd ik ingelicht door de dokter. Ik gaf hem een kort knikje en pakte mijn tas met bagage. Voordat ik de ziekenhuisdeuren uit was richting mijn ouders riep de dokter me nog iets na.
“Ik heb al een afspraak met je psycholoog. Morgen om negen uur. Je ouders weten het adres en zorgen er persoonlijk voor dat je daar aankomt.” En toen leek ik het echt niet meer aan te kunnen. Ik was de psycholoog compleet vergeten.
“Ik ga eerst even naar de wc..” mompelde. De dokter knikte en stuurde een zuster mee. Ik mocht niet alleen naar de wc bang dat ik iets zou doen. Maar dit keer wist ik niet meer wat ik moest doen. Waarom begaf mijn hart het niet gewoon?! Waarom kon ik hier niet ter plekke dood vallen? Ik liep de wc ruimte in en negeerde de zuster volledig. Ze bleef in de deuropening staan en zei niks, ze keek alleen maar. Niet wetend wat te doen keek ik om me heen. Mijn hoofd tolde. Ik liet me langs de muur zakken en begon hysterisch te huilen wat naar verloop van tijd zelfs krijsen werd.