Hoofdstuk 23

Ik schudde verwoed mijn hoofd. Oké ik gaf het toe, ik moest even wennen aan het idee. Ik bedoel, ik wist dat hij homo was en zo, maar toch. Nou ja never mind. Toch was het wel erg schattig. Ik schudde daarna grinnikend mijn hoofd, toen Liam en Callum elkaars handen vast hielden. Ik zag mijn vader afkeurend kijken. Mijn moeder, tja laten we maar niet over haar gezicht beginnen, maar ze wendde hem in ieder geval vlug af.
‘Ouders,’ mompelde ik minachtend aangezien ze wel mijn vrienden afkeurde.
Ik had Callum altijd wel gemogen. Hij kwam uit Hufflepuff, waarschijnlijk was dat mijn ouders probleem.
‘Wat?’ Fluisterde Carter, die duidelijk wel verstaan had wat ik gezegd had, omdat ze anders niet had gefluisterd.
‘Weet je wel,’ gniffelde ik. Ze wilde haar mond open trekken, maar Narcissa was haar voor.
‘We gaan eten!’ Brulde ze boven al het geluid uit.
Het werd iets stiller, maar het geluid kwam al snel weer terug, toen ik al springend tussen mijn vriendengroep naar de eettafel ging. Al springend tussen iedereen door, praatte ik vrolijk en lachte veel. Ik plofte tussen Carter en Abbey in, aangezien ik nog het minste met hun gepraat had. De gehele maaltijd was ik redelijk nerveus, maar praatte vrolijk en ongestoord door met Carter, Abbey en de rest van de groep. Na het toetje begon ik me af te vragen, of Draco me niet vol in de zeik had genomen. Uiteindelijk stond Draco op, liep naar me toe en stak zijn hand naar me uit. Ik zuchtte even onhoorbaar, het was tijd en geen grap. Dat is mooi balen. Ik sloot mijn ogen en pakte zijn hand vast. Langzaam liet ik mijn gewicht op mijn voeten vallen en glimlachte even naar mijn moeder, die een enge glimlach op haar gezicht had. Ik haakte mijn arm in die van Draco, mijn moeder smolt haast geloof ik en we gingen naar buiten.
‘Klaar?’ Fluisterde Draco, eenmaal de deur dicht was gevallen. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, maar dat zal ik ooit nooit zijn. Dit is belachelijk, ik ben vijftien jaar oud!’
Draco haalde zijn schouders op.
‘Ouders,’ mompelde hij.
‘Dat kun je wel zeggen ja.’
Met een zuur gezicht volgde ik Draco, die precies leek te weten waar hij heen ging.
‘Waar gaan we heen?’ Vroeg ik zachtjes.
Hij legde enkel zijn vingers tegen zijn lippen, ten teken dat ik moest zwijgen. We kwamen uiteindelijk uit mijn een pad, omringt door bomen met paarse bloemen, waar van een groot aantal blaadjes over het pad verspreid lag en op het bankje dat er stond. Je kon de Malfoy Manor nog net onderscheiden tussen de bomen door. ‘Wauw,’ fluisterde ik zachtjes. ‘Het is geweldig.’ De blaadjes vielen nog steeds zachtjes naar beneden, maar de bomen leken maar niet kaal te worden.
‘Magie,’ fluisterde ik.
Ik spreidde mijn armen, waarna ik ze boven mijn hoofd hief. Op de tippen van mijn tenen draaide ik mezelf rond, door alle vallende blaadjes hun. Ik liet mijn hoofd in mijn nek vallen en sloot mijn hoofden. Het had een mooi moment kunnen zijn, als het om andere omstandigheden was geweest. Ik rechtte mijn hoofd weer, opende mijn ogen en keek naar Draco, die akelig dichtbij stond. Een doosje rustte in zijn hand, die er net nog niet geweest was. Langzaam ging hij op zijn knieën en opende het doosje.
‘Josefien Jolyn Jones. Wil je met me trouwen?’