05

05:
Allemaal mensen met witte jassen liepen om mijn bed heen. Waar was ik?! Nu zag ik ook Leanne, Justin, mijn vader en mijn oma. 'Ze beweegt! Dokter!!' roept Leanne. Natuurlijk beweeg ik. Wat is er toch allemaal gebeurd?! Er komt nog een man in een witte jas aangelopen. Ik open mijn mond op te vragen wat er is gebeurd. Er komt alleen een schor piepje uit. De dokter lachte een beetje. Ik vond hem nu al onaardig. Ik keek de ruimte rond. Overal bedden, mensen en dokters? Ik wil overeind komen maar m'n vader duwt me terug. Ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Wilt u ons even alleen later, dokter?' Vraagt oma. De dokter kijkt beledigd maar gaat toch even weg. 'Vertel eens meisje. Wat is er gebeurt?' Zei oma met een lieve en zachte stem. Ik wist niks te zeggen. Ik wist het gewoon echt niet meer.. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen en deed hem toen weer dicht. Toen schoot me iets te binnen! Mijn mobiel! Waar is hij! 'Waar is mijn mobiel?' Kwam er heel zacht uit mijn mond. Justin glimlachte en oma keek onbegrijpelijk. 'Op je nachtkastje schat' zei m'n vader. Ik keek en daar lag 't. 'Ik ben heel moe.' Zei ik. 'Mag ik slapen?'.
'Natuurlijk. Maar ga niet meteen op je mobiel Twitter of iets.' Antwoordde mijn vader. Waar was moeder eigenlijk? Laat maar. 'Ik ga slapen.' Zei ik. Mijn vader en mijn oma liepen de kamer uit. Leanne wenste me sterkte en liep daarna achter ze aan. Justin kwam op m'n bed zitten en streelde mijn voorhoofd. Ik kende Justin pas één dag en het voelde zo vertrouwd. Dit was wat echte liefde was! Dacht ik tenminste. 'wat is er nou gebeurd?' Wekte Justin's stem me uit m'n gedachten. 'Weet ik niet meer.' Ik wist het echt niet meer. Toen schoot me weer iets te binnen. M'n mobiel. Ik had het opgenomen! Ik greep mijn mobiel. 'Wat doe je?' Zei Justin. Ik negeerde hem, hij zou het wel horen zo. Ik tikte op de record app. Daar was het, zal ik het luisteren? Daar gaat ie. De enge stem schalde door de ruimte. "Je moet de president vermoorden." Je hoorde een bonk en klap er tussen door: "ben je daar nog meisje?" Een paar minuten niks en daarna een tuut. Hij had opgehangen. Ik moest daar heel lang hebben gelegen. Wat was dat?! Voetstappen. Wel 6 paar voetstappen. Stemmen. Spaans of zoiets. Ik was bang, wat hebben ze met me gedaan?! Één van de stemmen riep iets. Iets onverstaanbaars. Alle voetstappen verdwenen. De deur werd met een klap dichtgegooid. Weer een stilte, deze keer wat langer. Het duurde wel een half uur. Toen viel de recorder uit. Justin's mond ging open en weer dicht. 'Het is niks.' zei ik snel. 'De president vermoorden is niks?!' zei Justin een beetje bozig.