A ranger/traitor 131

“En weet je iets van zijn plannen?” vroeg Svengal. Ze hadden op voorhand afgesproken dat het beter was om niet rechtstreeks naar Araluen te vragen. Gezien de omvang van de acties tegen Araluen, kon het moeilijk ook maar één Skandiër ontgaan zijn. Lordan zou er vanzelf over beginnen. En daar had Will -zoals altijd- gelijk in.
“Het enige wat ik gehoord heb, is dat hij die Araluenen goed dwars wil zitten. Ik heb zelfs geruchten gehoord dat hij ook het binnenland wil aanpakken, maar dat zijn geruchten.” Lordan keek naar Miko en Will. Miko deed zijn best om geschrokken te kijken, want hij wist dat hij dat hoorde te doen na zo’n nieuwtje, want natuurlijk kon een gewone Aralueen met geen mogelijkheid weten dat er een invasie dreigde. Een grijze jager uiteraard wel, maar dat mocht Lordan niet weten.
“Een invasie?” Svengal veinsde verbazing, “Waarom zou hij dat doen? Een snelle aanval, pakken wat we dragen kunnen en weer weg, zo doen we het al tijden, waarom zou die hond dat willen veranderen?” Lordan haalde zijn schouders op.
“Dat moet je niet aan mij vragen. Ik denk ook dat het hele plan tot mislukken gedoemd is, maar ja naar mijn mening vraag hij niet.”
“Ik zal hem eens laten horen wat mijn mening is,” siste Svengal, “met mijn strijdbijl.”
“Doe hem ook de groeten van mij,” zei Lordan grimmig.
“Ik zal hem mores leren. Hij is de naam zeewolf niet waard. Hoe durft hij zijn eigen Oberjarl te vermoorden, het verdrag te schenden dat Erak in naam van ons allemaal heeft afgesloten en zo ons allemaal in eer heeft aangetast en dan nog afstappen van onze aloude werkwijze tegen nota bene een trouwe bondgenoot die ons altijd geholpen heeft!” Svengals gezicht was paars aangelopen van woede. Miko hield zijn vuisten gebald en moest alle moeite van de wereld doen om niet nog een paar dingetjes aan Svengals tirade toe te voegen, zoals het vermoorden van grijze jagers, en het binnenvallen van Zeeklif en Noordam alleen om Will te pakken te krijgen, terwijl er zonder hem misschien niet eens een Skandia zou zijn.
“En dan heb je nog niet alles gehoord,” zei Lordan. Miko keek naar hem. Zou hij het weten van de grijze jagers? Maar Lordan had het over iets anders.
“Die boogschutters die hier waren om ons, bij Gorlogs bijl, te verdedigen… Denk maar niet dat hij die rustig heeft laten vertrekken zoals afgesproken was.”
“Wat!” riep Miko. Will reageerde net hetzelfde, al was hij een tel later dan Miko. Ze stonden beide overeind. Al kon Miko zich niet herinneren dat hij was rechtgesprongen.