TwoWorldsCollide_

Ze stopte zon 20meter van me. Het gegrom weergalmde door het bos en hen tanden glommen in het licht dat weerkaatste van men huid. Men hart sloeg een slag over. Dit was niet goed.
EDWARD!
Ik schreeuwde het uit in men hoofd. Ik was te ver weg. En door de weerwolven zou Alice me niet kunnen zien. Een van hun transformeerde zich terug naar hun menselijke gedaante. Het was Jacob. Edward en Bella hadden me alles over hem verteld. Ik had nooit goed idee over hem kunnen krijgen. Edward zei de meeste slechte dingen en Bella alle goeie. Zijn ogen stonden zacht maar zijn opgetrokken lip lieten zijn tanden zien. Ik probeerde te slikken maar men keel bleef droog van angst. Ik mocht niet vrezen nu. Ik moest een vampier zijn! Een echte.
“We geven je 10sec om ons land af te gaan.” brulde hij.
De vriendelijkheid verdween uit zijn ogen en ik rilde over men hele lichaam.
“Nee” was mijn korte antwoord. Een grom ontsnapte uit zijn borst. Ik zou hier nog spijt aan over houden. Ze transformeerde allemaal terug naar hun gewone gedaante. Hun gescheurde kleren hingen langs hun lichaam en wiegde op het gezang van de wind. Een meisje achteraan trok men aandacht. Er was iets dat bekend aan haar leek. Met een knal smakte ik tegen de grond. Een van hun had me aangevallen toen ik niet oplette. Ik probeerde me recht te trekken maar mijn wonde aan mijn arm was open gescheurde en brandde van de pijn. Ik staarde omhoog naar hem. Zijn ogen stonden woest. Zijn blik deed me denken aan iets wat Bella me verteld had. Weerwolven zijn niet kwaadaardig van karakter maar maak ze niet kwaad.
“Kan je het wel hebben, 5 tegen 1” siste ik en duwde men andere hand tegen men wonden aan.
“We hebben je een kans gegeven” grijnsde hij kwaadaardig. Nu was ik bang.
Hij gooide zijn voet naar voor en raakte me recht in men buik. Ik kromp in een van de pijn.
“Waarom heb jij pijn?” vroeg Jacob verwondert. Hij staarde met grote ogen naar de wonde aan men arm, waar een straal bloed lang liep. Ik probeerde me recht te trekken aan een steen maar het deed te veel pijn. Een van hun bracht zijn hand terug naar me toe maar op de een of andere manier weerhield iets hem daarvan. Ik rook het. Jasper en Carlisle. Ik hoorde hun doffe stappen op de grond.

Melany’s POV:
Ze bleef daar maar liggen. Het viel me op dat ze niet rook als de wezens die met de seconde dichter kwamen. De geur werd naar lange ondraaglijk. Embry bracht zen voet weer naar haar maag. Ze kreunde onder pijn. En toen… de glinstering van haar huid weerkaatste op iets wat zich rond haar nek bevond. De Cullens waren aangekomen maar de geur verdween uit men neus net als de lucht in men longen. Ik kende dat hangertje. Ik had het al gezien. Ik greep naar men eigen ketting en ging met men vingers langs de vorm van het hartje waar het kleine kristal in schitterde. Dit was niet mogelijk. Ik hoorde hoe de wolven gromde maar niet aanvielen. De oudste van de 2 vampieren legde zijn armen om haar heen en trok haar omhoog, stevig zich aan. De andere streelde teder het haar en tranen uit haar gezicht weg. Was het mogelijk.
“Melany, meekomen. NU!” snakte Jacob in men oor.
“Maar…” mompelde ik en bleef het meisje aanstaren. Ze leek het zelfde te doen. Iets had haar net zo erg verbaast als ik.
“Nu!”
Hij nam men arm en trok me mee het bos in.

Samii’s POV:
Ik volgde haar met men ogen, keek hoe ze het bos in werd gesleurd. Zei hij nu echt Melany? Melany? Was het mogelijk. Carlisle begon te rennen. Ik wou niet weg. Ik wou het meisje achteraan. Vragen of zij misschien door mijn dromen dwaalde de laatste jaren. Hij duwde men hoofd tegen zen borst aan en suste me zoveel hij kon. Ik was blij dat hij er was. Carlisle dan. Jasper was wel de laatste die ik wou zien. Ik slaagde men armen tegen men borst en nestelde me tegen zijn borst aan en liet me meevoeren in zijn armen. Men tranen vlekte op zijn hemd en lieten sporen na van men bloed. Ik sprak niet, ik huilde niet, ik dacht alleen aan het meisje met dezelfde naam als de gedaante uit men dromen.
Was het echt zei? Een… weerwolf?