Epiloog ---- WE'LL BE LOST BEFORE THE DAWN

Verward open ik mijn ogen en ik besef dat ik iets mis. Vaag komen flarden van mijn droom terug en ik besef wat ik mis. Nina! Ik schiet rechtop en mijn blik valt op de wekker op mijn nachtkastje. Elf over drie ’s nachts. Nina ik overleden, ik weet het zeker, hoe absurd het ook klinkt.
Ze is overleden, terwijl ze iets deed voor een goede vriend, terwijl ze Dans leven redde.
Even frons ik bij deze redenatie. Nina en Dan zijn helemaal niet zulke goede vrienden, ze kennen elkaar nauwelijks. Dan besef ik dat het er helemaal niet toe doet.
Ik grijp naar mijn mobiel en zie een gemiste oproep en een sms’je. Verward open ik het sms’je, de afzender is Nina.

Bel direct als je dit leest
Nina’s ouders

Natuurlijk, haar ouders kenden mijn nummer niet, dus gebruikten ze haar mobiel.
Trillend klik ik op het groene horentje en ik houd de mobiel tegen mijn oor geklemd.

‘…’
‘Ja hallo, met Julian’
‘…’
‘Nee! Het is niet waar! Nee!’
‘…’
‘Echt waar? Kan ik naar jullie toekomen?’
‘…’
‘Weet u het zeker?’
‘…’
‘Oké, dat zal ik doen.’
‘…’
‘Sterkte en bedankt voor het snelle bericht.’

Ik gooi de mobiel op mijn kussen en laat mijn tranen de vrije loop. Hoewel ik het al wist, komt de klap nog altijd even hard. Het is nu echt, bewezen, vastgesteld door een arts. En ik heb helemaal niets kunnen doen. Ik heb haar zelfs gesteund in haar poging Dan te redden.
Dan besef ik dat ik Dan ook moet bellen.

‘Dan hier’
‘Ja hallo, met Julian’
‘Ze is overleden’
‘… Ja, ze is overleden. En met jou gaat het beter’
‘Ja, met mij gaat het beter.
‘Echt?’
‘Ja, maar met jou niet. Ik kom naar je toe’