5 ---- EVEN THOUGH THE DAY IS DONE

zaterdag
‘Willen jullie nog wat te drinken?’
Verschrikt ga ik rechtop zitten. Ik lag tegen Julians schouder geleund en hoewel daar niets mis mee is, voelt het toch ongemakkelijk nu zijn moeder ook in de kamer is.
‘Ja lekker, ik lust wel een kopje thee’, antwoordt Julian terwijl hij de film pauzeert.
‘Ik lust ook wel een kopje, maar ik help wel even mee’, voeg ik er snel aan toe.
Terwijl ik achter Marian, Julians moeder, aan loop, bedenk ik dat we al een tijd niet meer bij mij film gekeken hebben. Vroeger wisselden we af bij wie we film keken, maar tegenwoordig zitten we meestal bij Julian. Dat vind ik alles behalve een probleem, het is wel rustig om even het huis uit te zijn. Even weg van mijn ouders die voortdurend bezorgd over mijn schouder meekijken.
Maar vandaag kan ik me slecht concentreren op de film; om eerlijk te zijn weet ik niet eens waar hij over gaat. Ik ben gewoon te onrustig. En ik ben in de war.
Sinds ik gisteravond die Dan ontmoet heb, komen er voortdurend herinneringen naar boven waar hij in voor komt. Hoewel ik niet zeker weet of het echt herinneringen zijn, sommigen zijn zo absurd. Wat ik wel zeker weet, is dat ik vannacht behoorlijk gedroomd heb. Ik kan me de details niet herinneren, maar Dan speelde een hoofdrol. En ik was verliefd op hem, ik was hield van hem, alsof ik dat al jaren deed.
Terwijl ik met een dienblad met twee kopjes thee en twee plakjes cake de kamer weer inloop, zie ik dat Julian de tv uitgezet heeft. Verbaasd trek ik één wenkbrauw op.
‘Volgens mij zat jij niet echt te kijken, en ik heb de film toch al twee keer gezien’, antwoord hij als hij m’n verbaasde gezicht ziet.
‘Natuurlijk zat ik wel te kijken’, sputter ik tegen, ‘waarom zou ik niet kijken?’
‘Vertel dan eens waar de film over gaat?’ antwoord hij fijntjes.
Ja, daar heb ik niets over te zeggen en mijn schouders zakken een halve decimeter naar beneden. In plaats van antwoord te geven, zet ik het dienblad neer en ga ik weet op de bank zitten, tegen Julian aan. Hij legt zijn arm over mijn schouders en trekt me dichter naar hem toe.
‘Maar even zonder grappen, gaat het? Je lijkt al de hele dag behoorlijk afwezig, is er iets aan de hand?’ Zijn zachte stem kalmeert me, maar toch antwoord ik niet. Ik weet niet wat ik moet antwoorden, ik begrijp zelf niet eens wat er aan de hand is. Als ik geen antwoord geef, gaat hij door. ‘Wil je alsjeblieft zeggen wat er is? Je weet toch dat je tegen me kunt praten? Heb ik iets verkeerd gedaan?’ Bij de laatste woorden komt er een vage hint van angst in zijn stem.
‘Nee, nee, jij hebt niets misdaan. Ik weet gewoon niet wat er is, denk ik.’ En dan sterft mijn stem weg. Ik wil hem echt wel uitleggen wat er is, maar ik krijg het zelf nauwelijks op een rijtje. Met veel moeite vind ik de kracht om door te gaan.
‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben onrustig. Ik ben gestrest, ik ben in de war en ik heb mijn gevoelens niet meer onder controle. Ik heb vannacht nauwelijks geslapen en de momenten dat ik sliep, werd ik voortdurend geplaagd door dromen. Dromen en déja-vu gevoelens, die zijn het grootste probleem. Ik snap niet meer waar het vandaan komt, maar er zitten dingen in mijn hoofd die ik er niet wil hebben, waarvan ik niet snap waar ze vandaan komen. En ik wil het niet meer!’
Naar het einde toe ging ik steeds sneller en paniekeriger praten, terwijl ik besefte dat dit inderdaad de reden was van mijn ongemakkelijke gevoel. Ik ben de controle kwijt. Over de dingen buiten mezelf heb ik nooit controle gehad en dat ben ik gewend, maar mijn hoofd is van mijzelf en daar ben ik de baas. En nu ik dreig ik die controle ook kwijt te raken.
Julian trekt me in zijn armen en knuffelt me tot ik bijna geen lucht meer kan krijgen. Dan veegt hij een traan van mijn wang, ik had niet eens gemerkt dat ik huilde.
‘Gaat het weer een beetje?’ vraagt hij na een tijdje stilte. ‘Ga maar lekker naar bed, morgen ziet alles er vast weer zonniger uit. Ik breng je wel even naar huis.’
Terwijl ik de sleutel in het slot van mijn voordeur steek, bedenk ik dat er nog één ding is wat ik wil zeggen:
‘Ik houd van je Julian. Wat er ook gebeurt, onthoud dat ik van je houd!’