~Rose~ 12

“Hoe lang ben ik eigenlijk in coma geweest?” Vraag ik een week nadat ik wakker ben geworden. Nog steeds lig ik in het ziekenhuis en ondertussen ben ik toch wel benieuwd.
“Twee weken geloof ik, zou dat kunnen?” Ik kijk de zuster raar aan, hoe moet ik dat weten?! De dokter die er bij was toen ik wakker werd stapt de kamer binnen. Op de een of andere manier heb ik een hekel aan die man gekregen, maar aan wie heb ik geen hekel? Ik haat alles en iedereen nog meer dan ik eerst deed. En ik ben langzaam gek aan het worden hier aangezien er geen mesje in de buurt is. Niets scherps. Aan de raarste dingen heb ik gedacht maar of het was niet aanwezig of het was ‘veilig’ gemaakt. GEK WORD IK HIER! Tot overmaat van ramp lig ik ook nog eens alleen op een kamer aangezien ik nog wel eens mensen iets probeer aan te praten over het snijden. Normaal ben ik niet zo maar zoals ik al zei, momenteel begin ik gek in mijn hoofd te worden!
“Dokter? Hoe lang heeft Jenna in coma gelegen?” Vraagt de zuster alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik in coma gelegen heb. Nog een nieuwtje! Ik heb ook een vreselijke hekel aan die zuster!
“drie weken.” Zegt de dokter kortaf, duidelijk in gedachten verzonken. Hij kijkt in een map, kijkt naar mij, pakt zijn telefoon en loopt al bellend de ruimte weer uit. Ik zucht. Hoe lang moet ik hier nog blijven?! Aangezien ik maar niet van mijn littekens af kon blijven en ze maar open bleef krabben hebben ze er een soort gips omheen gedaan. Misschien is het wel gips, maar dat interesseert me niet. Het enige dat me deert is dat ik momenteel gek word in mijn hoofd en ik het liefst zo het raam uitspring wat ik ook had gedaan ALS HET RAAM ÜBERHAUPT OPEN KON! De dokter komt weer de kamer binnen en hangt lichtelijk verbaasd de telefoon op.
“Jenna, ik heb nieuws voor je! Je mag weer naar huis.”