Feel the blood in my veins flow.

‘Larissa, ik weet niet of je er al aan toe bent en of je er hetzelfde over denkt als ik, maar ik, uhm, ik, ik hou van je!’
Hij laat een stilte vallen om de reactie van zijn misschien toekomstige vriendin op te vangen, en deze is toch wel anders dan dat hij gedacht had.

Larissa barst in tranen uit.
En daar staat de jongen dan, niet wetend wat te doen…
‘Uh, Larissa, het is niet erg, ik bedoel, als jij niks voor mij voelt, dan tja, dan houd het op…’
‘Maar dat is het niet’ zegt het meisje onzeker.
‘Huh?’ vraagt de verbaasde jongen.
‘Het is niet dat ik niet van je hou, want dat doe ik heel erg veel, maar, ik weet het niet, het lijkt zoo onwerkelijk’
‘Oh, meisje toch, je liet me echt schrikken’ zegt de jongen toch redelijk opgelucht terwijl hij dichter bij Larissa gaat zitten en haar omhelst.
Ook het meisje raakt een stukje meer ontspannen en even vergeet ze ook dat morgen de voor haar zo onzekere toekomst weer zal verdergaan.

Als de twee de volgende morgen wakker worden houden ze nog steeds elkaars hand vast. Ze zeggen beide niets, en genieten van de stilte en van elkaar.
Maar het kenmerkende van stiltes is dat je er meestal van gaat nadenken en zo komt het dat Larissa’ haar stemming toch een beetje omslaat, maar ze probeert het niet te laten merken.
Toch merkt Bill dat er iets is, maar wat weet hij niet.
‘Kom Larissa, we gaan spullen pakken en dan gaan we naar huis.’
Het blijft stil.
‘Of wil je niet met me mee?’