H1

En... klik!! Jhaa!! Yes, ik had kaartjes! Twee tickets! Destiney omhelsde me. "We hebben het geflikt!" riep ze enthousiast. "Nou, dat mag ook wel," zei ik "We hebben er zelfs nog een baantje voor genomen!" Maar we hadden nu wel twee eersterangs tickets! OMG, ik kon niet wachten tot 3 mei. Ik zuchtte tevreden, stond op en ging op mijn bed liggen. Blij staarde ik naar het plafond. Ik voelde dat Destiney naast mij kwam liggen. "Dat jij hier zo rustig kunt liggen," zei ze "Ik ga een rondje om het huis rennen!" voegde ze er aan toe. Ze stond op en liep mijn kamer uit. Ik zuchtte. Ik hield van haar, maar dat ADHD gedrag van haar... Er is echter nooit echt vastgesteld dat ze ADHD had, maar ik had wel zo mijn vermoedens.
Destiney was mijn halfzus. We deelden dezelfde vader. Ik haatte mijn vader. Hij ging f*cking vreemd terwijl mijn moeder met kanker in het ziekenhuis lag! Mijn moeder... ik miste mijn moeder. Ze was inmiddels al weer vijf jaar geleden overleden. Twee jaar na haar dood is mijn vader getrouwd met Destiney's moeder. Ik wist echter dat mijn vader al heel lang vreemd ging met 'Linda'. Niks tegen Destiney ofzo, maar die moeder van haar... Serieus, mijn moeder bevalt van de dochter van mijn vader, en twee weken later bevalt Linda ook van de dochter van mijn vader. Eikel.
Toen ik acht was werd vastgesteld dat mijn moeder longkanker had. Vier jaar later is ze overleden. Ik was twaalf. Ik weet nog heel goed dat ik met een bos rozen het ziekenhuis kwam binnengewandeld. Alleen. Mijn vader was weer op 'zakenreis'. Ik wist wel beter. Ik was al zo vaak alleen in het ziekenhuis geweest, ik wist welke kamer ik moest hebben. Echter, toen ik de deur opendeed, was het bed van mijn moeder leeg. Ik keek wild om me heen, maar ik zag haar nergens. Toen kwam de dokter binnen. Hij gaf me het nieuws en hij troostte me, want ik had godverdomme niemand anders! Ik voelde me zo alleen. Ik mijn eentje nam ik het bos rozen weer mee naar huis. In mijn eentje liep ik de trap op. In mijn eentje liet ik me op het bed vallen...
Pas een week later kwam mijn vader thuis. Hij trof mij als een hoopje pudding aan en vroeg wat er was. Ik vertelde het hem, maar ik wist dat het hem niet zoveel kon schelen. Hij had wel samen met mij gehuild, maar lang had het niet geduurd.
Twee jaar later trouwde mijn vader met Linda. Alsof mijn moeder er nooit geweest was! Hij stond erop dat ik haar dochter ook zou ontmoeten, ik wilde niet maar ook ik wist dat er geen ontkomen aan was. En tot mijn grote verbazing werden we nog vriendinnen ook! Ik kon haar moeder niet uitstaan, haar vader ook niet, maar ik vond Destiney aardig. We hadden zoveel gemeen, teveel. En toen begon het me te dagen. Natuurlijk, daarom was mijn vader zo vaak op 'zakenreis'. Hij was gewoon bij Linda! Terwijl mijn moeder...
Ik merkte dat ik huilde. Ik had het gewoon nooit echt verwerkt. Ik zuchtte en stond op. Ik liep naar de badkamer om mijn uitgelopen mascara bij te werken. Toen ik bij de slaapkamer van 'mijn ouders' langskwam, hoorde ik dat ze ruzie maakten. Een glimlachje speelde om mijn lippen. Ik was een slecht mens. Snel liep ik door naar de badkamer, bekeek mezelf in de spiegel en stelde vast dat ik er niet uitzag. Snel werkte ik mijn make-up bij en liep toen naar beneden, waar Destiney me om de hals vloog. "Yes, yes, yes, yes!" ze hipte op en neer en om de een of andere reden werkte het aanstekelijk. Ik lachte en samen sprongen we rondjes door de kamer. Wow, ik had echt last van stemmingswisselingen.