Part Eight

Nadat ik het hele verhaal heb verteld, kijk ik op en zie een glinstering in de ogen van Jake. 'Shit man,' zucht hij. 'Ik ga die klootzak pakken. Weet dat je hier altijd terecht kunt lieverd.' Verrast van zijn reactie schieten de binnenste punten van mijn wenkbrauwen omhoog en doemen de tranen in mijn ooghoeken uit het niets op.
'Heb ik weer,' lach ik door mijn tranen heen. Tranen van geluk, dat Jake zo lief voor me is. 'Dank je, je bent zo lief.'
Verlegen lachend laat hij zijn hoofd naar beneden zakken. Omdat hij wéét dat ik het meen. 'O sorry, wat ben ik toch een vreselijke gastheer. Wil je wat drinken.'
'Misschien een glaasje water?'
'Komt voor elkaar.' zegt hij terwijl hij opstaat vanuit de stoel tegenover me. Hij strekt zijn benen en verdwijnt naar de keuken. Zuchtend laat ik me achterover zakken en staar door het raam naar buiten. Een oude man in zijn scootmobiel rijd langs en kijkt angstaanjagend naar binnen, dan stopt hij ineens. Leunt een beetje opzij en kijkt over zijn bril heen naar binnen. Ik houd me hoofd schuin en kijk hem doordringend aan totdat ik zeker weet dat ik hem niet ken. Ik sta op en loop naar het raam toe, zet mijn handen op mijn heupen en leun een beetje naar voren. Als hij merkt dat ik hem zie schrikt hij zo erg dat zijn bril van zijn neus af glijdt en op de grond valt en de man er als een bezetene met drie kilometer per uur weer vandoor gaat. Geschrokken van zijn reactie deins ik naar achteren en struikel over de rugzak van mijn vriendje. Ik slaak een gil als mijn enkel dubbel slaat en een krak de stilte van het huis doorbreekt. In de keuken achter me hoor ik een glas vallen en het gevloek van Jake. Tranen komen op en niet veel later stromen ze non-stop over mijn wangen. 'Leonie?! Gaat het?' roept Jake en komt de keuken uitrennen. 'O nee, Leonie! Kom ik help je overeind.' Hij staat ondertussen al weer vlak achter me en haakt zijn armen onder mijn oksels door.
'Het is gebroken,' breng ik uit. 'Mijn enkel.' Hij kijkt me verschrikt aan en legt me terug neer op de grond. Hij knielt naast me neer, ik leg mijn arm om zijn nek, een arm van hem onder mijn knieholtes door en ondersteunt mijn rug met zijn andere arm. Hij staat op en in drie stappen is hij bij de bank waar hij me op neer legt. 'Laat me eens even kijken.' zegt hij bezorgd. Hij stropt mijn broek omhoog en onderzoekt mijn been. 'Wat heb je mooie benen trouwens.' Ik glimlach en kijk hem aan. Hij glimlacht terug maar kijkt niet op. Hij kijkt ontspannen tot zijn blik ineens verstrakt. 'We gaan naar het ziekenhuis.' zegt hij en verschrikt probeer ik overeind te komen, maar tevergeefs. Hij tilt me op en ik kijk naar mijn enkel waar een donkere vlek onder mijn huid tevoorschijn komt. Mijn enkel valt in een rare knik opzij en een wit puntje komt eruit. Ik begin te kokhalzen en kots over mijn eigen shirt heen. Shit, open botbreuk.