Hoofdstuk5: Bree.

Ik zat in de herberg, wachtend op de komst van de drie vrienden, en Belaram. Als koning moest ik nu voorzichtig reizen, en altijd bewapend. En natuurlijk zonder kroon. Vooral in Bree was dit van belang. Met een zwarte kap op zat ik in de hoek van de kamer, alleen. Ik zuchtte diep en zakte wat achterover. Ik zou hier nog wel een tijdje zitten...
Ik besloot om maar even uit het raam te kijken. Ik staarde naar de sterren...Belaram! Na enkele minuten hoorde ik wat gemompel en wat gekreun. Toen de deur open zwiepte kwam er een klein figuur naar binnen die nog erg bleek was van zijn reis. Ik zwaaide onopvallend naar hem en gauw kwam hij tegenover mij zitten.
Lachend begon Farin het gesprek."Groot genootschap! Waar beginnen we?"
"We wachten op de rest." antwoord ik bloedserieus.
Er kwam een lange vrouw met rood haar bij ons tafeltje staan en met een hele hoge stem en een brede glimlach begon ze te praten.
"Wie wil er wat te drinken of eten? We hebben kip!"
Met een grijns op zijn gezicht zag ik Farin naar mij kijken, en vervolgens knikte hij naar de dame.
"Jaa.. Doe mij maar een hele kip en wat drank. Het was een lange reis." Ook nu, zag ik Farin tegen de rugleuning zakken.
"Pfff waar blijft de rest toch..."
Ik zweeg omdat ik er geen antwoord op kon geven.
Opnieuw zwaaide de deur open. Maar het was niet Andriel of Eradan. De moed zakte de twee weer in de schoenen, en dat bleef wel even voor een paar uur.
Rivendell was verder weg dan het Dúnedain kamp waar Eradan was. Dus zouden ze Eradan eerder zien.
Ik begon wallen te zien onder de ogen van de dwerg.
"Rust anders maar wat uit, Farin. Jullie zullen gelijk vertrekken nadat ik de plannen heb besproken." Zelf was ik ook moe. En dan moesten we ook nog eens wachten op Andriel, die veel verder was dan Eradan. Toen de deur nog een keer openzwaaide, deden we niet eens meer de moeite om om te kijken.
Een vrouwenstem klonk door de bar.
"Farin? Farin!" Het was Andriel, die Aragorn haast vergat.
De dwerg en Andriel knuffelde elkaar fijn.
Na afloop ging Andriel vlug zitten.
"Aragorn, het is zo lang geleden.."
"Ik weet het, maar ik maak me zorgen om Eradan. Zijn kamp is hier dichterbij dan die van jou, Andriel."
Ongerust keek ik naar Andriel, die nu ook niet meer zo vrolijk keek.
"Gaan we op verkenning uit?" Vroeg Farin.
"Ik ben hier met mijn mannen. Ik laat het pad wel verkennen. Geef mij een momentje." Ik liep op een andere tafel af waar 2 mannen naar mij keken.
"Neem je snelste paarden en ga het pad verkennen totdat je een spoor van Eradan ziet of van een Dúnedain kamp. Het is van groot belang."
De twee stonden op en bogen diep. En snel renden ze naar buiten.
"Aragorn, kun je hen wel vertrouwen?"
"Ja, dat kan en moet ik wel.."
Toen later de deur openzwaaide keken Andriel en ik naar drie mannen die binnen kwamen lopen. Maar geen van hen was of leek op Eradan.
Toen de voorste man een brief uit zijn zak pakte, hield ik mijn hand bij mijn zwaard, net zoals Andriel haar staf klaar had staan.
Farin lach te slapen, met zijn hoofd tegen het raam.

"Dit is belachelijk! Waarom wil Thorin aanspraak op de troon?" Vroeg ik.
De voorste man reageerde: "Dat zult u zien als u met ons meekomt."
Andriel stond boos op en liep naar het midden van de kamer met haar staf in haar handen.
"Aragorn gaat met helemaal niemand mee! Hij is zelf benoemd tot de koning van Gondor. Als u nu tegenspraak doet, word Thorin Steenhelm benoemd tot verrader van Gondor!"
De man keek trots naar Andriel. En hij trok zijn zwaard. Nu kwam ik ook naar het midden lopen met mijn zwaard in de aanslag. De vrouw achter de bar dook gauw weg.
Andriel wees naar een van de achterste mannen met haar hand en staf. "Asterio Arcollgil!" En een blauwe bol verblinde de man die kreunend op de grond viel als resultaat. De man die voorop stond vloog op mij af. Ik sloeg hem met de onderkant van mijn zwaard weg en sprintte op de man die achteraan stond. Zodra hij mij wilde steken, dook ik naar de grond en stak hem in zijn buik. Toen ik achterom keek zag ik Andriel, en een mes bij haar keel. Hij kwam dichterbij lopen.
"Ik zei toch dat je jezelf moest opgeven?" Met een kille stem sprak de man.
"Aragorn, doe het niet! Er is geen reden voor. Lever jezelf niet in!"
Ik gooide mijn zwaard aan de kant.
"Andriel. Ooit zul je het begrijpen. Maar het hoeft niet, want ik ga het niet doen."
De man sprak weer. "Zeg dan maar dag tegen de..." En een grote bijl kliefde door het hoofd van de man. Toen het lijk op de grond viel, stond er een dwerg achter.
"Iemand moest het doen!" lachtte Farin.
De vrouw kroop weg achter de bar en staarde naar de lijken en het bloed.
"Zouden jullie me willen helpen met het opruimen?" Zei ze, nog altijd met een vriendelijke stem.
Andriel kreeg ook weer een glimlach op haar gezicht. Ze gooide haar staf weg en pakte er een bezem voor in de plaats.
Farin besloot om nog even te slapen en ik hielp mee met het schoonmaken.

De bar was schoon. Andriel besloot ook om te gaan slapen, maar ik niet. Ik staarde naar buiten. Waar 3 mensen op twee paarden de herberg naderden. Het was Eradan.De deur zwiepte voor een laatste keer open en een slaperige man kwam naar binnen, die met een glimlach naar het gezelschap keek maar uiteindelijk toch neerviel op de bank. Ik bleef nog even wakker en dacht na.
Wat wil Thorin van mij?