Forbidden love - Louis Tomlinson (vervolg)

"Michelle!?" Door het horen van mijn naam, haal ik mijn lippen weg en duw ik Louis van me af waardoor hij net niet op de grond valt. Ik kijk op, recht in de twee smaragdgroene ogen van mijn broer. Shit!

Zo ging het toen Harry ontdekte dat Louis en ik onze gevoelens niet meer konden tegenhouden. Sindsdien heb ik Louis niet meer gesproken. Ook al woont hij hier nog steeds bij ons.
Ik open de voordeur als ik net terugkom van de winkel. Wekelijkse gewoonte, naar de winkel gaan. Zo hoeft mams het niet meer te doen. Ik loop de keuken in en zet de boodschappentassen neer. Er is niemand in de woonkamer te bespeuren ook in de keu- ow, Harry, hoe vaak heb ik je al verteld je lades toe te doen als je bestek hebt genomen? Voor de rest is er ook niemand in de keuken te zien. Ik maak de boodschappentassen leeg en net wanneer alles in de kast of koelkast steekt hoor ik iemand de trap af komen. Nieuwsgierig kijk ik om de hoek en meteen kruist zijn blik de mijne. Zijn ogen staan dof en zijn rood. Van te huilen? Nee toch? Hij wilt zich omdraaien en terug naar boven rennen, maar ik houd hem tegen door nog net op tijd zijn pols vast te nemen.
"Louis..." Zeg ik zacht en langzaam draait hij zijn hoofd terug om en kijkt me aan. Ik zie hoe hij hard op zijn lip bijt en zijn blik afwend naar zijn pols. Nu pas zie ik dat er een spierwit verbandje rond zit. Ik verzacht mijn greep wat en kijk hem terug aan.
"Heb je...?" Ik krijg de woorden niet over mijn lippen, maar maak het witte doekje los. Net wat ik dacht. Zes mooie bloedrode krassen versieren zijn pols.
"Waarom...?" Vraag ik zacht.
"Waarom denk je?" Zijn stem klinkt gebroken, net zoals zijn blik, die me aankijkt.
"Thuis ga ik weg omdat het daar niet meer uit te houden is, omdat er daar geen plaats meer was voor liefde voor mij. Dan mag ik naar hier komen en wordt hier mijn liefde me letterlijk en figuurlijk afgenomen. " zegt hij. Ik trek Louis dichterbij en neem hem in een stevige knuffel.
"Michelle... Ik- ik hou van je." Tranen verschijnen in zijn ogen als ik hem loslaat, "zielsveel, en ik wil dat je dat weet."
Ik knik zachtjes en kijk naar mijn schoenen. Ik voel zijn vinger onder mijn kin mijn hoofd omhoog duwen.
Ik kijk Louis aan en met die ene blik zegt hij genoeg. Hij wilt weten of ik ook van hem hou. Mijn hart schreeuwt naar hem en ik zou niets liever willen dan voor eeuwig met hem samen zijn, maar mijn gedachten, mijn hersenen zeggen iets helemaal anders.
' Het kan niet Michelle, het mag niet. Je kan het niet doen
Heel zacht, het valt bijna niet op, schud ik mijn hoofd, maar Louis heeft het gezien. Tranen stromen nu over zijn wangen en trekt zich los uit mijn greep waarna hij naar boven rent.
Wat, wat heb ik in godsnaam gedaan!? Stilaan dringt het tot me door. Ik heb nee gezegd tegen de man van mijn leven. Ik heb nee gezegd tegen een jongen waar ik zielsveel van houd, een jongen, waarmee ik mijn leven wilde verder zetten. Ik heb nee gezegd...

Ik heb nee gezegd, die gedachten blijven maar rondspoken wanneer ik in mijn bed lig. Ik begrijp nog steeds niet hoe ik dit heb kunnen doen. Louis is niet meer uit zijn kamer gekomen en Harry heeft me vandaag niet eens aangekeken. Wat hij voorheeft weet ik niet. Eten lukte ook al met moeite. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Voetstappen op de gang zorgen er oor dat ik meteen wakkerder ben dan voordien. Er gaat iemand de trap af richting de woonkamer. Waarschijnlijk mams, die een glas water nodig heeft of die niet kan slapen doordat ze ligt te piekeren over haar werk. Ik leg me terug goed neer in mijn kussen en langzaam voel ik me in een niet al te diepe slaap vallen.
Voor de tweede keer deze nacht schiet ik wakker. Deze keer is het door mijn mobiel, die onder mijn kussen ligt en afgaat. Een bericht van Louis...
Ik wil dat je weet dat ik van je houd, maar als jij me niet liefhebt heeft mijn leven geen zin meer. Thuis en van Harry hoef ik ook al niets meer te verwachten. Misschien heeft het water me nog lief. Zo niet, jammer dan.
Ik spring uit mijn bed. Wat bedoelt hij hier nu mee ? Ik schiet in mijn Vans en ga mijn kamer uit. De deur van de logeerkamer staat open. Hij is dus weg, naar beneden. De voordeur staat ook nog op een kier. Waar kan hij naartoe zijn!? Licht in paniek probeer ik na te denken, iets wat grandioos mislukt. Normaal komt Harry nu met de goede ideeën aanzetten, maar die ligt waarschijnlijk nu in dromenland.
"De brug boven de rivier" ik schrik me een ongeluk als ik plots een lage, hese stem achter me hoor. Ik draai me om en kijk mijn broer aan.
"Harry...?" Zeg ik zacht.
"Lou, is naar de brug boven de rivier. Ik ben er nog altijd tegen dat jullie van elkaar houden maar ik wil mijn beste vriend niet kwijt." Zijn stem. Klinkt nog lager dan normaal, en zonder één sprankeltje emotie. Zijn woorden dringen langzaam tot me door. F*ck!

Ik loop als nooit tevoren het huis uit. De brug is gelukkig geen kilometers van hier. Ik loop zo snel als mijn benen me kunnen dragen naar de brug. Als ik maar niet te laat kom... Ik ren de straat in en in de verte zie ik de brug naderen en inderdaad, er zit iemand op de rand van de brug. Kijkend naar het water. Ik kom aan het begin van de brug en zie de bruinharige jongen opkijken.
"Lou..." Breng ik zachtjes uit, tussen mijn gehijg door. Misschien moet ik toch wat aan mijn conditie doen? Ik neem nog een laatste spurtje en klem mijn armen stevig rond zijn tengere lichaam heen. Hoelang is het al geleden dat hij nog heeft gegeten? Mijn ademhaling is ongecontroleerd. Deels door de inspanning en deels door mijn gedachten en mijn hart die nu serieus in strijd zijn.
"Laat me los, alsjeblieft. Laat me los..." Klinkt zijn stem krakend. Ik klem hem stevig tussen mijn armen en schud mijn hoofd.
"Michelle, alsjeblieft..."
Hij begint tegen te werken waardoor mijn actie, hem proberen van de balustrade te krijgen, mislukt, maar al snel geeft hij op. Hij heeft de kracht gewoon niet meer om zich nog te verdedigen.
"Nee, Louis, nee. Ik wil je niet kwijt." Tranen rollen over mijn wangen wanneer ik hem over de reling haal. Louis laat zich zakken en ik vang hem op. Traag ga ik neerzitten met hem tussen mijn benen. Hier zit ik dan. Tranen, die onophoudelijk over mijn wangen rollen. De jongen van mijn leven zit tussen mijn benen, snikkend, met zijn hoofd op mijn borst, midden in de nacht. Op een ijskoude brug. Mijn hand streelt zachtjes door zijn haar terwijl ik zelf mijn tranen probeer te stoppen.
"Ik hou van je Lou. Met heel mijn hart. Jij bent de man van mijn leven. Jij bent de jongen waar ik zielsveel van hou en met wie ik mijn leven verder wil zetten. Of Harry nu wilt of niet. Ik blijf bij je. Voor altijd."
Mijn gedachten en hersenen hebben het opgegeven , mijn hart heeft eindelijk de strijd gewonnen.