~Rose~ 11

Ik kijk naar de doktoren de eerste is een zuster die bezorgd terugkijkt. Ik kijk terug naar Amber die mij fel aankijkt. Snel kijk ik weg naar de volgende dokter die mijn blik gelukkig wel begrijpt. Hij loopt naar Amber toe. 'Mevrouw? Ik verzoek u de ruimte te verlaten.' Amber.kijkt hem geschokt en ongelovig aan. Zo zou ik momenteel ook wel kunnen kijken maar ik hou me in. Ze kijkt me nogmaals aan. Weer fel maar dit keer ook gebroken. Het is een blik vol vragen en haar ogen vullen zich met tranen. Ze draait zich om en loopt de kamer uit. Mijn moeder, die de hele tijd in de deuropening heeft gestaan geeft.me een onbegrijpbare blik. Niet door net maar door mijn polsen en mijn overdosis. Haar blik straalt nog net geen walging uit, dat was zeker weten te veel voor me geweest. Ook mijn moeder loopt weg en de deur word dichtgedaan. Ik slaak een zucht die alle emotie die in me zit eruit. Ik heb mezelf geleerd emoties te verbergen. Nog een paar mensen verlaten de ruimte en er blijven twee mensen. Een dokter en een zuster. De zuster begint met een paar spullen te rommelen waar ik verder geen aandacht aan besteed. De dokter komt naar me toe en stelt nogmaals de vragen, hoe ik heet, waar ik woon enzovoorts. Dan opeens stelt hij een vraag die ik niet wil beantwoorden. Sterker nog, ik ben ook niet van plan hem te beantwoorden. 'Waarom snijd je jezelf? Is daar een rede voor?' Het enige wat ik doe is mijn hoofd afwenden. Meer.doe ik niet en ben ik ook niet van plan te doen. Even is het stil, dan vervolgt de dokter zijn gesprek. 'Nadat je weer het ziekenhuis uit mag moet je naar een psycholoog.. Je hebt.hulp nodig.' Met grote ogen kijk ik hem aan. Kan je de rede om zelfmoord te plegen nog groter maken?!