•15 Niall

Ik moest zeker weten of die jongen in de gang Greg was. Greg als in mijn broer. Ik kijk naar boven, een raam die was er altijd al geweest. Juist ik moest natuurlijk weer zo klein zijn. Stiekem kruip ik op het bed boven me, toch kan ik er niet bij. Natuurlijk, de voetsteuning. Voor de kleine mensen die boven sliepen. Snel liep ik naar het bed van Camiel. Ik moest het wel gebruiken, zwaar was het wel. Ik zet het op het bovenste bed met moeite, snel klim ik op het bed. Ik ga op de voetsteuning staan, op me tenen nog wel. Bijna, en ik haal het. Voorzichtig open ik het raam, met veel en dan ook echt veel moeite. Ik klem me vast aan de zijkanten van het raam en wurm me zo naar buiten toe. Ik loop om zo dat ik geen begeleiders zou tegen komen. Al snel kom ik weer in de hoofdgang, waar ik net ''Greg'' zag. Ik ga schuin achter hem staan. ''G-greg?'' Vraag ik voorzichtig, zo meteen was dit gewoon een val. Ik zie hoe de jongen op kijkt. ''Niall..'' Hij loopt naar me toe en sla zijn armen om me heen. Ik deed niks, wat moest ik doen? Ik zag mijn broer weer voor het eerst sinds jaren. Ik voel iets nats tussen mijn haar door glippen naar mijn voorhoofd. Ik kijk omhoog, zie ik nou tranen? Waarom, hij moest juist blij zijn toch. Had ik soms wat verkeerd gedaan? Ik sla langzaam mijn armen om hem heen, waar door hij meer begint te huilen. Ik begreep het nu helemaal niet meer.