~Hoofdstuk 5~

Ik schrok van zijn plotselinge beweging die als gevolg had dat zijn lippen op de mijne lagen en duwde hem weg. Snel draaide ik me om en liep tussen de mensen door, opzoek naar Femke. Toen ik haar had gevonden, nog altijd zoenend met die vreemde gast, trok ik haar aan haar arm mee. In het begin protesteerde ze wel, maar toen ze merkte dat dat geen zin had liep ze maar gewoon mee.
“Waarom trok je me zomaar weg? Het was net zo gezellig.” Zei Femke terwijl ze dromerig voor haar uit staarde.
“Omdat jij dronken bent en ik naar huis wil.” Zei ik simpel. Femke leek daar vrede mee te hebben.
Samen liepen we terug naar haar appartement, terwijl Femke vrolijk over van alles en nog wat brabbelde. Ik luisterde maar half, mijn gedachten zaten heel ergens anders…
“Goedemorgen!” Zei ik terwijl ik binnen kwam lopen met een dienblad. Gisterenavond was ik bij Femke in het tweepersoons bed gaan liggen, en voor ik het wist lag ze al te snurken. Ik werd een half uurtje geleden wakker, en besloot voor haar een lekker ontbijtje te maken. Ze zal vast wel een kater hebben… Femke werd langzaam wakker, trok meteen haar kussen over haar hoofd en kreunde zachtjes. Jup, ze had een kater en niet zo’n beetje ook, dacht ik bij mezelf. Toen ik het dienblad neer had gezet kreeg ik het kussen naar mijn hoofd geslingerd. Femke lachte en ik gooide het kussen weer terug naar haar hoofd waarna ik weer op bed ging zitten en het dienblad op schoot nam.
“Ik heb alle keukenkastjes maar gewoon open getrokken, want ik had geen idee waar alles stond.” Lachte ik. Ik was zelf ook aardig trots op wat ik voor een ontbijtje had gemaakt voor ons, nu nog hopen dat het smaakte.
“Het ziet er lekker uit, en ik heb ook wel honger gekregen!”
“Ja, dat zal ook wel als je tot twee uur hebt liggen snurken!” Grapte ik.
“Hoe durf je mij te beschuldigen dat ik snurk?!” Riep Femke uit en wilde alweer het kussen pakken om die tegen mij aan te smijten.
“Ho! Pas op voor het dienblad! Anders heb ik alles voor niks gedaan!” En we vielen beiden op het eten, dat binnen een mum van tijd op was.
“En, nog leuke jongens gespot gisteren?” Vroeg Femke toen we ’s middags op de bank hingen en een film keken.
“Hmhm.” Antwoordde ik.
“Is dat een ja?”
“Misschien…”
Femke porde in mijn zei. “Ah, toe, vertel het me gewoon!”
“Ja.” Zuchtte ik.
“Oeehh!” Riep Femke uit. “Hoe zoende hij? En hoe ziet hij eruit?”
“Nou, ik… Wacht, hoe weet jij dat hij me probeerde te zoenen?”
“Dus het is waar?”
“Ja, maar ik heb hem weg geduwd..” Zei ik terwijl ik me zogenaamd op de film probeerde te concentreren. De film was alleen erg saai en ik had er helemaal niks van meegekregen.
“Wàt?! Waarom?!” Riep Femke uit. “Heb je net een jongen aan de haak geslagen, wijs je hem af!”
“Ik… Ik weet niet.” Zei ik. “En jij dan? Heb jij de hele avond staan lebberen met die patser?” Probeerde ik het onderwerp te veranderen.
“Allereerst, het was geen patser. Ten tweede, niet de hele avond want tussendoor hebben we ook nog gedanst!”
Zo ging het gesprek nog even door, uiteindelijk over van alles en nog wat.
“En hoe is het thuis? Ook alles goed met je ouders?” Vroeg Femke.
“Uhh, zover ik weet wel ja.” Antwoordde ik, proberend niet te laten merken dat het eigenlijk helemaal niet zo was. Ze wist nog altijd niet van mijn thuissituatie en waarom ik hier eigenlijk was.
“Mooizo.” Glimlachte ze.
“En jij? Nog bij je moeder op bezoek geweest?” Haar moeder zat in een verzorgingstehuis nadat haar vader een paar jaar geleden overleden was. Ze waren er beiden, haar moeder en Femke, helemaal kapot van. Haar moeder had een tijdje zelfs de zin van het leven niet meer ingezien. Eigenlijk zoals ik mij nu zo’n beetje voelde, alleen zou het bij haar wel wat erger zijn geweest vermoedde ik.
“Jup, ze gaat met grote stappen vooruit en is al een stuk vrolijker dan eerst. Ze lacht zelfs af en toe!”
“Dat is echt heel goed nieuws! Ik ben blij te horen dat het zo goed met haar gaat.” Zei ik terwijl ik met haar mee voelde hoe slecht het eerst was.
“Binnenkort mag ze misschien een dagje met mij op stap.” Glimlachte Femke.
Ik glimlachte terug, en daarmee was dit onderwerp ook afgesloten. Ik was blij dat Femke niet doorgevraagd had naar mijn ouders of tot wanneer ik zou blijven. Ik zou niet weten hoe ik me daar uit zou moeten kletsen zonder rood te worden of haar te laten merken dat er iets niet klopte.

Na een korte stilte, waarin we allebei aan onze eigen dingen dachten, verbrak Femke die.
“Maarre….” Ze keek me heel serieus aan. Mijn adem stokte even in mijn keel, ik slikte om het niet op te laten vallen en keek haar ook aan. Mijn hart klopte sneller. Ik was bang voor de vraag die ze ging stellen. Het had vast iets te maken met mijn ouders.
“Ja?” Probeerde ik zo normaal mogelijk te vragen. Ik hield mijn adem in voor wat ging komen terwijl mijn hersenen volle toeren draaide om te bedenken wat ik zou kunnen zeggen om vragen over mijn ouders te kunnen omzeilen. Er kwam alleen niets bruikbaars in me op.

Oh ik ben echt heel erg dom geweest...
Ik was vergeten om dit hoofdstukje te activeren en kwam er net pas achter...
Ik had dit hoofdstukje 2 weken geleden al af, en had deze willen activeren voordat ik op vakantie ging.
Maar dat heb ik dus niet gedaan, en nu kunnen jullie het dus pas lezen.
Sorryy
Maar, ik ben bezig om weer een nieuw hoofdstuk te schrijven!
Dus die zal ik ook activeren zodra ik klaar ben, en dan hebben jullie mooi 2 nieuwe hoofdstukjes vandaag!
Nogmaals sorry..