Proloog.

Een vieze mix van alcohol en een oude rooklucht kwam me tegemoet toen ik langzaam mijn ogen opende. Ik had de arm die op mijn been rustte nog niet opgemerkt toen ik voorzichtig overeind kwam, maar zo gauw ik de slaap uit mijn ogen had gewreven sloeg ik in paniek de getatoeëerde arm van me af. Een voor mij onbekende jongen met donker haar had zijn ogen gesloten en leek zich in een diepe slaap te bevinden. Het ontblote bovenlichaam dat net boven de lakens uitstak maakten mijn ogen groot. Oh god, nee! Geschrokken liet ik mijn blik op mijn eigen lichaam vallen. Gelukkig, ik had mijn kleren nog aan.
Mijn hoofd bonkte en ik walgde van de vieze smaak in mijn mond toen ik de kamer rond keek. Waar was ik? Hoe laat was het? De zon scheen al fel door de lichte, witte gordijnen heen en de vogeltjes floten duidelijk hoorbaar een vrolijk liedje. De irritant tikkende klok die aan een lichtgroene muur hing vertelde me dat het half twaalf was geweest. Ik wreef opnieuw in m’n ogen. Ik had nog nooit zo lang uitgeslapen. Uitslapen was niet mijn ding. Nooit geweest ook. Ik hield van strakheid, duidelijkheid. Schema’s en lijstjes. Anders raakte ik totaal in de war. Zeven uur stipt ging de wekker. Niet eerder en zeker niet later.
Ik schrok toen ik mezelf in de spiegel zag die recht tegenover me, boven een lichtbruine, houten dressoir, aan een deze keer witte muur hing. Ik zag er niet uit. Het leek alsof ik mijn haar een jaar niet gewassen had en de uitgelopen make-up zat zowat onder m’n kin.
Mijn blik viel op de foto’s die naast de spiegel hingen. Één van de foto’s liet een groep jongens zien. Ik herkende mijn beste vriend, Liam. Hij stond in het midden en naast hem stond een jongen met bruine krullen die zijn arm om een blonde jongen heen had geslagen. Aan de andere kant van Liam stond een jongen met bruin, stijl haar en naast hem zag ik de jongen met het zwarte haar staan. Ze kwamen me allemaal bekend voor, maar ik kon ze nergens plaatsen. Als ik me probeerde te herinneren wat er gisteren gebeurd was, verscheen er een zwart gat. Er kwam niks terug.
Twee donkerbruine ogen van de ietwat getinte jongen naast me keken me dromerig aan. “Goedemorgen,” zei zijn slaperige stem. Ik probeerde een glimlach te faken. Wie was deze jongen? Waar was ik beland?

Mijn eerste story, yay! Ik heb al meerdere verhalen geschreven, maar elke keer te onzeker geweest om het openbaar te maken.
Ik hoop dat jullie het wat vinden..