Altijd Alleen | 2 |

Hij zat in een hoekje van de kantine - alleen, natuurlijk. Er lag een broodje voor hem op tafel, maar dat bleef onaangeraakt. Hij staarde maar een beetje voor zich uit, zo te zien diep in gedachten verzonken en zich niet bewust van wat er om hem heen gebeurde (lees: een hoop geschreeuw en een zojuist gestart voedselgevecht waarbij broodkorstjes en skittles door de lucht vlogen.)
Het koste John moeite zijn blik af te wenden van die afwezige ogen en de tegen elkaar rustende handpalmen. Weer voelde hij de neiging om erbij te komen zitten en een gesprek te beginnen, te vragen wat er in zijn hoofd om ging - het sloeg nergens op, maar de aanblik riep herinneringen op. Mensen hadden hem nooit echt gemeden, maar -
"Hallo-o! Aarde aan John!" Mike's hand zwaaide voor zijn gezicht. "Ik vroeg wat je tot nu toe van onze klas vind. Je bent overgestapt toch? Uit - een andere klas, of niet?"
"Uhm..." John knipperde met zijn ogen. "Eh, ja. Ja, ik- ik dacht dat deze klas misschien leuker zou zijn. Als in, meer passend. Of zoiets." Hij forceerde een glimlach.
"En, zijn je verwachtingen uitgekomen?" vroeg Sally, terwijl ze een hap van haar appel nam.
"Ehm..." John wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Op een bepaalde manier had het allemaal heel goed uitgepakt, maar hij vroeg zich af of hij gewoon een geluksvogel was geweest. "Ja, ik denk het wel." Hij wilde nog iets zeggen, over wat voor leuke klas dit wel niet was of iets dergelijks, maar op de één of andere manier kreeg hij de woorden niet over zijn lippen. Hij wierp weer een blik in de hoek. Sherlock zat in exact dezelfde positie.
Sally volgde zijn blik, en dit keer was hij te laat met een andere kant op kijken. Haar lippen krulden op in een spottende glimlach. "Ja, ik moet zeggen dat dat de klas een stukje minder leuk maakt, maar dat moet je maar voor lief nemen, John. Tenslotte heeft elke klas zo zijn freaks...."
Dat was de druppel.
"Ik ga even met hem praten," zei John, terwijl hij opstond. "Ben zo terug."
Zo ver weg hadden ze niet gezeten, en het was hem niet ontgaan dat Sherlock's blik verstrakte bij Sally's tamelijk luid uitgesproken woorden.
De hele tafel staarde hem verbluft aan, maar John negeerde dat en liep recht op Sherlock af. Toen hij bij zijn tafel aan was gekomen, aarzelde hij. De zelfverzekerdheid van daarnet ebde weg, en plots wist hij niet meer zo goed wat hij moest doen.
"1A of 1C?"
John knipperde met zijn ogen. Sherlock had niet bewogen en staarde nog steeds voor zich uit, maar tegen wie kon hij het anders hebben dan John? "Ehm, wat?"
Nu keek hij hem wel aan, met een ondoorgrondelijke blik in zijn ogen. "Was het klas 1A of 1C?" vroeg hij.
John beet op zijn lip. "1A, eigenlijk. Hoe...?" Natuurlijk, ze zaten bij elkaar op school, maar het was een grote school, en hij kon zich niet herinneren Sherlock ooit gezien te hebben vóór hij in deze klas kwam. En niemand had ooit iets gezegd over uit welke klas hij kwam, waar hij überhaupt vandaan kwam, dus hoe kon hij weten dat het één van deze twee klassen was? Het kon natuurlijk gewoon een gokje zijn, maar John had het griezelige gevoel van niet.
Sherlocks mondhoeken krulden een beetje op, al leek hij niet echt vrolijk. "Onze mentor heeft nooit gezegd waar je vandaan kwam, maar ik wist dat het geen andere school kon zijn - daarvoor was je te vertrouwd met deze omgeving. Je werpt soms steelse blikken op het groepje dat daar zit en dat, als ik het juist heb geobserveerd, bestaat uit zowel 2A'ers als 2Cers. Je vraagt je af wat ze ervan zullen denken dat je hier zo gauw aansluiting hebt gevonden, in tegenstelling tot daar, waar men het leuk vond om door elke les heen te praten en vliegtuigjes te gooien en elkaar tegen de kluisjes aan te duwen. Je bent blij dat je daar in ieder geval niet meer tussen zit, al voel je je nog steeds niet honderd procent op je gemak. Je zou beter naar de tafel van je zus kunnen kijken - ik denk dat zij jouw attentie meer verdient." Hij gaf een nauwelijks merkbaar knikje naar links, en toen John zijn blik volgde, zag hij inderdaad zijn zus met een paar vriendinnen aan tafel zitten. Ze smiespelden met elkaar, en Harry zag er niet buitengewoon gelukkig uit.
John deed zijn mond op - en weer dicht. "Dat- dat was briljant."
"Echt?" Na zijn woordenwaterval van daarnet, verbaasde het John dat Sherlock nu zowaar met stomheid geslagen leek. Hij keek John verbijsterd aan.
"Ja, echt," glimlachte John.
"Dat is niet wat mensen normaal gesproken zeggen."
"Wat zeggen ze normaal dan?"
"Flikker op."
Hij lachte, en dat bleek besmettelijk. Terwijl John een stoel naar achteren schoof en erbij kwam zitten, wist hij plotseling zeker dat hij goed zat.

Voor het eerst in tijden voelde hij zich op zijn plaats.