Altijd Alleen.

Er was iets dat John Watson al een tijdje dwars zat, maar het had een kleine aanleiding nodig om ten volle tot hem door te laten dringen hóe dwars.
Of misschien een paar kleine aanleidingen.

Het begon al tijdens de heenreis. Hij was met de bus naar school gegaan, samen met Mike en nog een paar andere mensen waar hij geen al te sterke band mee had; ze accepteerden hem echter als deel van de groep en John dacht niet dat één van hen ooit zou kunnen weten hoe dankbaar hij daarvoor was.
Het had veel erger gekund, tenslotte.

Het was toen hij in die bus stapte dat zijn oog voor het eerst op de zwartharige jongen viel.
Wel, niet echt voor het eerst natuurlijk. Tenslotte zaten ze bij elkaar in de klas, ook al was dat nog niet zo heel lang het geval. Aangezien John begin dit schooljaar uit een andere klas was overgeplaatst, kenden zijn klasgenoten elkaar al beter dan hij - wat het wonder van zijn opname in de groep des te groter maakte. Het leek er echter niet op dat ze hem behoorlijk goed kenden.

Hij zat alleen; naast hem zowat de enige vrije plaats in de bus. En hij staarde uit het raam, nadrukkelijk zou je bijna zeggen, alles wat er op twee meter afstand van hem gebeurde compleet negerend.
John pijnigde zijn hersens om te bedenken wat zijn naam ook alweer was - hij was nooit erg goed geweest met namen, al was hij er zeker van dat hij die van de jongen in de korte tijd dat hij in deze klas zat, al een paar keer had horen vallen - ah.
Sherlock. Dat was het. Een wat aparte naam. En dat was niet het enige. Nu herinnerde hij zich ook weer dingen; conversaties die hij had opgevangen -

"Nou, zolang ik maar niet met hem samen hoef te werken, vind ik alles best."
"Zelfs Sherlock ziet er ontspannen uit. Ik hoop echt dat de vakantie invloed op hem heeft gehad en dat hij dit keer ophoud met betweterige opmerkingen maken tijdens de lessen"
"Zolang hij maar niet weer tegenover onze vaste plek gaat zitten. Ik kan dat gestaar van hem niet meer aan, de freak"

Op dit moment staarde Sherlock echter niemand aan, of het moesten de mensen zijn die buiten over straat liepen. Hij leek met name nogal eenzaam.
John voelde plotselinge een enorme aandrang om naast Sherlock te gaan zitten, maar voor hij verder had kunnen gaan dan die gedachte in zijn hoofd op te laten komen, drong Mike's stem zijn oren binnen.
"Hé? Wat?" vroeg John, afgeleid.
Mike zuchtte. "Ik zei: zullen we doorlopen? Achterin is nog plaats voor ons vieren." Hij trok ongeduldig aan John's arm en probeerde zijn blik te volgen, maar John was plotseling erg geïnteresseerd in de plaatsen die Mike zojuist had aangewezen.
Hij knikte terwijl hij probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. "Ja hoor. Is goed."
Mike sleepte hem mee en de rest van de busrit werd besteed aan een klaagzang over de hoeveelheid huiswerk die ze alweer hadden, al kon het John eigenlijk geen barst schelen.

Vanaf dat moment begonnen steeds meer dingen hem op te vallen. In de klas was het precies hetzelfde als in de bus: de enige overgebleven lege plek was naast Sherlock. Zijn klasgenoten hadden min of meer gelijk gehad over de betweterige opmerkingen, al snapte John niet waar ze zich zo aan stoorden. Zijn opmerkingen voegden wel degelijk iets toe aan de les, en één maakten ze John zelfs aan het lachen, omdat Sherlock de leraar totaal in verwarring had gebracht met een vraag waar hij zelf het antwoord niet op wist. John deed moeite om een grijns te onderdrukken, terwijl zijn tafelgenoten met hun ogen rolden.
"Wedden dat de les hierdoor uitloopt?" siste Sally, half fluisterend.
"Aso," voegde Anderson eraan toe. (John slaagde er maar niet in zijn voornaam te onthouden, terwijl zijn achternaam wel bleef hangen. Hij wist werkelijk waar niet waarom. Op de één of andere manier had de jongen gewoon een Anderson-hoofd).
Hij had die gast nooit echt gemogen. Het was duidelijk dat hij als een hondje achter Sally aanliep en het eens was met alles dat ze zei - nu voelde hij echter de irritatie hoger oplaaien dan ooit, jegens hen beiden.
"Nou, ik vind het anders best grappig, wat hij zegt. Heb je het hoofd van meneer Valk gezien? Hij weet niet hoe hij het heeft," fluisterde John, op niet minder felle toon.
Mike grinnikte. "Hij heeft een punt."
Anderson snoof, maar deed er het zwijgen toe. Sally keek John echter aan, met samengeknepen ogen, ook al zei ze niets. Hij kreeg plotseling een ongemakkelijk voorgevoel, maar kon het niet helpen dat hij ook trots was op zichzelf. Het leek erop dat hij eindelijk wat assertiever begon te worden. Hij hoopte alleen dat het zijn kansen in de groep niet zou doen keren.

In de pauze zochten ze hun vaste plekje op - dat wil zeggen, Mike, Sally, Anderson en hij. Hij wist niet precies waarom Mike met die twee omging. Hij was helemaal het type niet voor Sally's bitcherige opmerkingen (om over Anderson nog maar te zwijgen), maar aan de andere kant, John had het gevoel dat het Mike niet zo heel veel uitmaakte met wie hij omging. Op de een of andere manier was deze situatie zo ontstaan, voor John in de klas kwam, en toen dat laatste gebeurde, was hij voor hij het wist deel van deze groep. En daar was hij heel gelukkig mee. Natuurlijk. Alles was beter dan het slagveld waar hij vandaan kwam.
Maar nu wist hij alles niet zo zeker meer.