Hoofdstuk 7

Even heerste er een oorverdovende stilte in de kamer, beiden waren even in de ban van wat er was gebeurd. Toen klonk zachtjes, bijna als een fluistering Emily haar stem: 'Eindelijk...' Matt sprong achteruit en viel bijna over zijn boek wat op de grond was gevallen. Hij wist zich nog net op tijd staande te houden, ook al waren zijn benen enorm aan het trillen van de angst voor hetgene wat voor hem staat. Opeens leek het alsof alles in hem hem vertelde te vluchten, weg te rennen van hetgene wat voor hem stond. Maar hij kon het niet, in shock bleef hij staan. Emily wist niet wat ze moest zeggen, of wat ze moest doen. Moest ze hem troosten? Uitleggen wat ze was? Nee dan zou hij zeker helemaal gek worden... Dus begon ze maar aarzelend wat woorden in haar hoofd samen te plakken en sprak ze voorzichtig en langzaam uit, alsof ze anders hem zou breken. 'Matthew, ik weet dat dit even schrikken is...' Maar verder dan dat liet hij haar niet komen. Er schakelde iets om in zijn hoofd, hij ontwaakte uit zijn verdwaasde stand. Opeens welde er een sterk gevoel in hem op... een gevoel van woede. 'Even schrikken?! Dat is wel heel zacht uitgedrukt! Je zit me al dagen te achtervolgen, ik werd gek van de gedachte alleen al. En nu blijkt het niet eens een gewone stalkster te zijn maar een schaduw! Geen mens maar een schaduw! Wat moet je toch van me?!' Het raasde allemaal uit hem, de frustraties die hij al een tijd voelde.

Hij wou net met een boek in de richting van de schaduw gooien, toen er op de deur werd geklopt. Zijn vader klonk bezorgd aan de andere kant van de deur. 'Matthew, is alles wel in orde daar?' Hij wachtte even een minuut, probeerde zijn kalmte terug te krijgen. Emily bleef stil, was erg verrast en geschrokken van zijn plotse uitbarsting. 'Ja pap, alles in orde. Ik was gewoon aan het verliezen met een game, dat was alles.' Hij was nooit goed in liegen geweest, maar zijn vader was zo overwerkt en moe dat hij het amper merkte dat de stem van zijn zoon onvast was. 'Oke, ik ga maar eens slapen. Welterusten.' Daarna volgde een maar voetstappen richting het einde van de gang en een deur die zachtjes open en dicht ging.

Emily wist dat ze vandaag niks meer met hem zou kunnen bereiken, daar was ze overtuigd van. Misschien was dit wel een slecht idee geweest, misschien zou het niet lukken... Maar ze vond wel een manier om met hem te praten, alleen niet vanavond meer. 'Matthew, het spijt me... Ik laat je wel even met rust...' Weer was het geluid niet meer dan een fluistering, en er klonk toch teleurstelling en verdriet in. Dit zou allemaal nog moeilijker worden dan ze eerst dacht... Voor hij nog wat kon zeggen was ze weg. Weg uit het licht, dat haar zichtbaar maakte op de muur. Weg uit zijn kamer, de nacht in. Morgen zou ze het misschien opnieuw proberen, morgen zou hij het misschien proberen te begrijpen...