~Rose~ 1O

Ik wil het witte licht instappen, eindelijk verlost van al mijn ellende, weg van alle pijn.. Opeens voel ik hoe ik word ik weggetrokken, alsof ik word weggezogen. Geen idee hebbende wat er gebeurd laat ik alles over me heen komen. Opeens is alles weer zwart, geen fel licht te zien. Ik hoor opnieuw stemmen. Bezorgde stemmen, stemmen vol hoop en stemmen vol verdriet. Ik voel hoe ik mijn ogen beweeg met mijn oogleden nog dicht. Mijn oogleden zijn niet open te krijgen. Maar waarschijnlijk hebben ze in de kamer een teken van leven gemerkt want de stemmen worden rumoeriger en in een enkele sten hoor ik een sprankeltje vreugde. De stemmen verstommen weer maar ik merk dat ik niet wegzak dit keer, hoogstwaarschijnlijk zijn de mensen de kamer uit. Ik weet niet hoe lang ik zo heb gezeten, mijn ogen met geen mogelijkheid openkrijgend. Na een tijdje lijkt het te lukken voorzichtig open ik mijn ogen. Een licht zo fel als ik eerder in mijn coma zag komt me tegemoet en ik knijp mijn ogen stijf dicht. Mijn handen reageren ook meteen en slaan voor mijn ogen. Ik hoor mensen de kamer in komen. Ik merk dat ik ondertussen half rechtop zit, mijn ogen dichtgeknepen en mijn handen voor mijn ogen geslagen. Ik hoor een bekende stem ietws zeggen.
'Jenna?! JENNA?! Jenna kan je me horen?!' Ik hoor hoe de zin die werd uitgesproken trillerig en haperig klinkt. Te moe om na te denken van wie de stem is laat ik me weer achterover in het kussen vallen. Ik hoor wat geprotesteer uit de kamer komen en vervolgens Is het stil. Een rustige duidelijke stem begint te praten. En naar mate ik de zin op me in laat werken besef ik dat ze het tegen mij heeft.
'Ik zal de gordijnen even dicht doen, probeer dan nog maar eens je ogen te openen. Het licht dat door mijn oogleden schijnt zie ik minder worden en na even te hebben gewacht probeer ik mijn ogen nogmaals te openen. De kamer is helemaal donker waardoor het veel minder moeite kost mijn ogen te openen. Ik zie een aantal gestaltes staan en aan hun kleding te zien zijn het allemaal dokters. Een van de dokters komt naar me toe en stelt een paar vragen. Wie ik ben, waar ik woon, wat mijn leeftijd is. Daarna vragen zoals, hoe mijn moeder heet, hoe mijn vader heet, enzovoorts. Na het vragenrondje te hebben gehad constateert de dokter dat ik gelukkig geen last heb van geheugenverlies. Nee, dat had ik de man zelf ook nog wel kunnen vertellen. Helaas weet ik nog precies wat er allemaal is gebeurd en waarom ik hier lig. Dan had ik liever geheugenverlies gehad. Ik hoor gepraat achter de deur vandaan komen. De deur word.opengegooid en Amber rent naar binnen. Een zuster probeert haar tegen te houden. Ik zie hoe ze opgezwollen ogen heeft van het huilen ze zijn knalrood. Bij het bed blijft ze besluiteloos staan. Niet wetende of ze me een knuffel moet geven omdat ze blij is dat ik weer wakker ben of omdat ze boos.moet zijn om.. Alles.. Haar beslissing word me al gauw duidelijk want een hele woordenstroom komt over me heen vol emoties, vragen en vooral veel woede. Maar van een zin schrik ik vreselijk.
'Ik weet alles Jenna! Ik heb het allemaal gezien!' En om haar woorden meer nadruk te geven pakt ze mijn pols op en gaat met haar vinger heel snel over een van de littekens. In shock kijk ik van haar naar mijn pols. En ik weet dat mijn leven nog erger gaat worden dan het al was.