A ranger/traitor 132

Lordan keek hen om te beurd aan.
“Ik schaam me ervoor om te moeten zeggen dat hij een landgenoot van me is. Er bestaat geen grotere schande dan je hand te heffen tegen mannen die aan dezelfde kant strijden als jij.” Lordan spuwde op de grond. “Als ik jonger was, zou ik met alle plezier met jullie mee gegaan zijn om hem te leren wat eer is. Helaas is dat niet meer aan mij besteed. Ik zou jullie alleen maar ophouden. Maar weet dat niet alle Skandiërs zo eerloos zijn als hij.”
“Dat weet ik heel goed,” antwoordde Will en Miko wist dat hij dacht aan Erak, die hem had gered van een zekere dood in de Skandische kou door hem te laten ontsnappen.
“Wat is er met de schutters gebeurd? Heeft hij ze…” Miko kreeg het woord niet over zijn lippen.
“Ik hoorde dat hij ze opgesloten houd, maar vraag me niet waarom. Volgens mij is het alleen voor iets nog veel ergers en schandelijker.” Miko staarde hem verbaasd aan. Wat kon er erger zijn dan hen meteen te vermoorden? Het volgende moment wou hij dat hij zichzelf die vraag niet gesteld had, omdat hij meteen een aantal mogelijkheden bedacht en alleen al eraan denken, zorgde ervoor dat hij zich misselijk voelde. Egil zou die mannen bijvoorbeeld als gijzelaar kunnen gebruiken. Hij zou van alles en nog wat kunnen eisen in ruil voor hun vrijheid. De koning, noch zijn dochter zou daar op in gaan, maar het terechtstellen van vijfhonderd landgenoten zou serieus demoraliserend werken voor het Aralueense leger nog voor de strijd begonnen was. En tijdens zijn opleiding tot grijze jager had hij al geleerd dat in tegenstelling tot wat de meeste dachten, het moraal van de soldaten belangrijker was dan getalsterkte. Miko keek naar zijn Will, aan diens vastberaden blik zag hij dat ze er een opdracht bij hadden gekregen. Een Skandische oberjarl een pijl door zijn hart jagen was een eitje, maar vijfhonderd mannen bevrijden en naar Araluen terugbrengen…